Δεν ζήτησε ποτέ να γίνει σύμβολο. Δεν το επέλεξε, δεν το επιδίωξε. Το μόνο που ήθελε ήταν να ζήσει το παιδί της.
Κράτησε τη φωτογραφία του δολοφονημένου γιου της σαν φυλαχτό και λάβαρο και περπάτησε στα πιο πυκνά σκοτάδια της Ελλάδας χωρίς να χαμηλώσει το βλέμμα, για να γίνει φάρος αφύπνισης για χιλιάδες ανθρώπους. Η Μάγδα Φύσσα δεν χρειάζεται προσδιορισμούς. Είναι η «μάνα όλων» που σήκωσε την Ιστορία στους ώμους της και συνεπήρε μια ολόκληρη χώρα. Μετέτρεψε την οδύνη σε φως και τον αγώνα της σε πυξίδα αξιοπρέπειας. Με αφορμή την πρώτη της παρουσία στην Κύπρο, όπου μαθητές υψώνουν ναζιστικούς χαιρετισμούς «για αστείο», θυμίζει πως ο φασισμός δεν είναι μαύρη σελίδα του παρελθόντος, αλλά μια απειλή του παρόντος. Και εξηγεί γιατί επιμένει να δίνει το «παρών» δίπλα στον αδικημένο, τον αγωνιζόμενο, τον άνθρωπο- όχι για να εμπνέει, αλλά για να προειδοποιεί.
» Η Κύπρος είναι ένα κομμάτι της ζωής μας. Όταν έγινε η εισβολή ήμουνα 14 ετών παιδί και την ανακαλώ ακόμη ως μια πολύ οδυνηρή εποχή. Το βίωσα έντονα τότε κι αυτό που σκέφτομαι τώρα είναι πως όταν είσαι άνθρωπος που επιθυμεί την ειρήνη στον κόσμο και όχι πολέμους, πονάς με το άδικο και φρικτό που συνέβη με την εισβολή και με το κακό που συνεχίζεται. Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ τι έχει περάσει αυτός ο κόσμος. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κομμάτι της δικής σου πατρίδας, για το αίμα σου. Συμπάσχω με όλο τον κόσμο, αλλά είναι ακόμη πιο έντονο όταν αφορά κάτι τόσο κοντινό σου. Αναμένω με συγκίνηση να γνωρίσω ανθρώπους που έχουν βιώσει τα γεγονότα, τώρα που έρχομαι για πρώτη φορά στην Κύπρο. Είναι τόσο πρόσφατη αυτή η ιστορία που όποιος λέει ότι δεν γνωρίζει μάλλον δεν ήθελε ποτέ να μάθει.
» Γνωρίζω ότι η ακροδεξιά έχει αρκετά μεγάλο ποσοστό στην Κύπρο και ότι αυτοί του ΕΛΑΜ είναι εκπαιδευμένοι του Μιχαλολιάκου. Δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά, με τη δική μας ακροδεξιά εδώ. Τουλάχιστον εγώ που δεν είμαι Κύπρια και το βλέπω απ’ έξω, δεν νιώθω ότι έχει ιδιαίτερη διαφορά με τη Χρυσή Αυγή. Είναι ομοούσιες συμμορίες. Απλώς, προς ώρας, φόρεσαν μάσκα, μαζεύτηκαν λίγο επειδή καταδικάστηκε η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, όχι για κανέναν άλλο λόγο. Διαφορετικά, θα είχαν το ίδιο ακριβώς μοτίβο. Στην Ελλάδα εδώ και 10 χρόνια βρίσκονται στις δικαστικές αίθουσες και τα κελιά και σε πρώτο βαθμό υπάρχει απόφαση ότι πρόκειται για εγκληματική οργάνωση. Αυτό τούς έκοψε πολύ τη φόρα.
» Δεν είναι καθόλου αστείο να χαιρετούν μαθητές ναζιστικά σε σχολική φωτογραφία. Μπορεί κάποιοι να θέλουν να το παρουσιάσουν ως τέτοιο, αλλά δεν είναι. Θα πρέπει και στην Κύπρο, όπως και στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, να μεγαλώσει το αντιφασιστικό κίνημα, να υπάρχει επιφυλακή, γιατί η ανοχή τους ισχυροποιεί. Το να τα αντιμετωπίζουμε αυτά ως αστεία ή στη λογική του «έλα μωρά παιδιά είναι» είναι μέγα λάθος, γιατί αυτή η συγκατάβαση είναι που μάς έφερε σ’ αυτή την κατάσταση. Εγώ αυτή τη στιγμή δεν έχω το παιδί μου και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να το ζήσει αυτό άλλη μάνα. Αυτή είναι η ουσία της δικής μας προσπάθειας. Έχει να κάνει ακριβώς με αυτό: να μην το βλέπουμε ως αστείο.
» Εννοείται ότι είναι οι αντιλαϊκές πολιτικές που έχουν θρέψει τους νεοναζί και τους έχουν βγάλει στην επιφάνεια. Θεωρώ ότι το κυρίαρχο σύστημα θέλει την ακροδεξιά ψηλά ή τουλάχιστον βολεύεται έτσι. Σημασία έχει τι κάνουμε εμείς ως πολίτες. Πάντα οι εξουσίες θέλουν τους λαούς φοβισμένους, με το κεφάλι σκυμμένο. Ο φόβος είναι ένα δυνατό, παραλυτικό συναίσθημα. Δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς. Και γι’ αυτό εξαπλώνεται. Όταν ο άλλος φοβάται να μιλήσει, φοβάται να αντιδράσει, δυναμώνουν οι κακοί και οι επιτήδειοι αυτού του πλανήτη.
» Το «18/9» είναι μια συγκλονιστική παράσταση, με τη Δώρα Χρυσικού να βάζει όλο της το ταλέντο για να εμπεδώσουμε ποιο είναι το διακύβευμα. Έχει να κάνει με μια αυτόπτη μάρτυρα η οποία όταν δολοφονήθηκε ο Παύλος μου ήταν 20 χρονών κορίτσι. Η παράσταση αγγίζει ακριβώς το ζήτημα του φόβου. Η κοπέλα ταλαντεύεται αν πρέπει να καταθέσει για όσα είδε ή αν πρέπει να εισακούσει όλα αυτά τα «μην ανακατεύεσαι», «δεν έχεις καμιά δουλειά», «δεν είναι δική σου μάχη». Παρά τις απειλές που εξαπολύουν οι ίδιοι οι φονιάδες ότι θα έχει το ίδιο τέλος, αυτό το κορίτσι βρίσκει τη δύναμη να κάνει μια καθοριστική κατάθεση. Βρέθηκε μπροστά στη δολοφονία ενός παιδιού που δεν ήξερε. Το είδε να χάνει τη ζωή του γιατί απλά τίμησε τα πιστεύω, τις αξίες, τα ιδανικά του. Έμεινε εκεί για να μην πάθουν κακό οι φίλοι του κι επειδή δεν ήθελε στην περιοχή του, στη γειτονιά του, στο σπίτι του, να περπατά με το κεφάλι σκυμμένο. Ήθελε να βαδίζει ελεύθερος. Εκείνο που ήθελαν εκείνο το βράδυ να πετύχουν ήταν να σκοτώσουν την ελευθερία.
» Η στάση του Παύλου διδάσκει ότι για τα ιδανικά μας δεν πρέπει να κάνουμε ούτε βήμα πίσω. Ο Παύλος νίκησε τον φόβο. Ανακαλύπτοντας τον Παύλο, τα κορίτσια αυτά πήραν δύναμη και βεβαίως πήγαν και κατέθεσαν διότι πολύ απλά δεν ήθελαν να το ξαναζήσουν αυτό. Όμως, δεν παύει να είναι μια τραυματική εμπειρία την οποία δεν θα ξεχάσουν ποτέ στη ζωή τους. Θα την κουβαλούν κι αυτό είναι μονόδρομος. Ωστόσο, διάλεξαν τη σωστή πλευρά.
» Όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στον δρόμο και στα δικαστήρια έχω ακούσει, διαβάσει, συζητήσει. Έχω καταλήξει ότι οι ναζιστές δεν έχουν τίποτα το ανθρώπινο πάνω τους. Είναι κτήνη, των οποίων ο τρόπος σκέψης είναι εκπαιδευμένος έτσι που δεν έχουν καμία ενσυναίσθηση. Θέλουν να μας εξοντώσουν, στην κυριολεξία. Υπάρχει άνοδος της ακροδεξιάς και του εθνικισμού διεθνώς και βλέπω τους λαούς να στέκουν απαθείς σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Δεν έχουμε μάθει να κερδίζουμε με τη βία στην πλευρά που διαλέξαμε να ζούμε. Εμείς θέλουμε να μεταδώσουμε την κατανόηση. Πρέπει να μάθουν τα παιδιά τι συμβαίνει. Δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα παιδί στα νύχια τους.
» Ο φασισμός ανεβαίνει παντού. Αυτό θέλουν. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς ως πολίτες. Ο δικός μας αγώνας είναι να δώσουμε να καταλάβει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος τι ακριβώς συμβαίνει. Ο αγώνας αυτός απευθύνεται περισσότερο στη νεολαία. Οι μεγαλύτεροι έχουν αποφασίσει για τη ζωή τους. Τα παιδιά σκέφτονται διαφορετικά, έχουν τον ενθουσιασμό και την περιέργεια, αλλά όχι την ωριμότητα. Εκεί στρέφεται η μεγάλη προσπάθεια.
» Θυμώνω με τους εκπαιδευτικούς κι όχι με τα παιδιά. Αυτό που φωνάζω όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι έχουν ευθύνη και φορτίο. Δεν βρίσκονται εκεί απλά για να διδάξουν μαθηματικά, φυσική και γλώσσα. Είναι σημαντικό να διδάσκεται επαρκώς στα σχολεία τι σημαίνει φασισμός και τέτοιες πράξεις να θεωρούνται αδιανόητες και να μην υποβιβάζονται στη σφαίρα του χαβαλέ. Να μάθουν στα παιδιά την ιστορία, όχι ως ξερό αφήγημα, αλλά διαλεκτικά και πρακτικά. Αντίθετα, διδάσκεται μια ιστορία που έχουν φτιάξει οι εξουσίες στα μέτρα τους, μ’ ένα αφήγημα αγκαθωτό και μονόπλευρο. Δεν νοείται ένα παιδί γυμνασίου να μη γνωρίζει τι σημαίνει φασισμός. Ποιος είναι επιτέλους ο ρόλος της εκπαίδευσης; Δεν είναι να πάρει τα παιδιά από τα 7 μέχρι τα 18 τους χρόνια και να τα κάνει ανθρώπους με αξίες; Ασφαλώς, υπάρχουν εκπαιδευτικοί που δίνουν μεγάλο αγώνα και αποτελούν παράδειγμα. Όμως, δεν θα έπρεπε να είναι μεμονωμένοι, ούτε να επαφίεται στην καλή θέληση και διάθεση του καθενός. Έχω πάει σε σχολεία κι έχω δει τη δουλειά που γίνεται. Τα παιδιά δεν γίνονται φασίστες ή ανθρωπιστές από μόνα τους. Κάποιος πρέπει να τα καθοδηγήσει για να κατανοήσουν σε ποια πλευρά της ιστορίας πρέπει να βρίσκονται. Έχουν μεγάλη ευθύνη και οι γονείς. Αλλά οι εκπαιδευτικοί ακόμη μεγαλύτερη.
» Δεν τρομάζουν τα παιδιά διαβάζοντας την ιστορία και μαθαίνοντας τα πραγματικά γεγονότα. Δεν θα πάθει κάτι ένα παιδί αν του δώσεις να καταλάβει τι συνέβη λ.χ. στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι φτάσαμε σήμερα να βλέπουν τι παθαίνουν οι συνομήλικοί τους στη Γάζα, εδώ παραδίπλα και να μην αντιδρούν. Δηλαδή, τι πρέπει να γίνει για να ευαισθητοποιηθούμε; Να χτυπήσει κάποτε ο όλεθρος την πόρτα μας; Αλλά ακόμη κι αν δεχτούμε ότι δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, δεν νιώθεις, δεν πονάς για ένα παιδί που σκοτώνεται; Δεν υποφέρεις που γίνονται τόσα εγκλήματα για τα κέρδη; Αν η αλήθεια είναι τρομακτική, οφείλεις να την εξηγήσεις.
» Είναι δύσκολο να περιγράψω αυτό που αισθάνομαι. Αυτό ισχύει γενικότερα για γονείς που έχουν χάσει παιδιά κάτω από τέτοιες συνθήκες, είτε πρόκειται για φασιστικό χτύτημα, είτε για κρατική δολοφονία. Να νιώθεις πόσο φτηνά υπολογίζουν τις ζωές μας κάποιοι που θεωρούν ότι είναι ανώτεροι. Την ώρα που ακούς το μαντάτο ότι δεν έχεις πια το παιδί σου, ότι δεν βρίσκεται στη ζωή, εκεί τελειώνει και η δική σου ζωή. Όμως, είσαι υποχρεωμένος να συνεχίσεις, όσο αναπνέεις ακόμη. Άσχετα αν δεν θέλεις. Από εκεί και πέρα παίρνεις μια απόφαση. Η δική μου ήταν ότι δεν θα τους αφήσω σε χλωρό κλαρί. Τέλος. Όπου τους βρίσκω, δεν θα τους επιτρέπω να αλωνίζουν. Είμαι ευγνώμων για τον κόσμο που στέκεται δίπλα μου. Είναι πολλοί. Όταν ξεκινήσαμε δεν ήμασταν τόσοι. Βγήκα στον δρόμο για να διεκδικήσω το δίκιο του παιδιού μου και στην πορεία ήρθε στο πλευρό μας κόσμος. Αυτό είναι σημαντικό και σε κρατάει.
» Όχι, δεν υπάρχει αίσθηση ματαιότητας. Υπάρχει κέρδος από αυτή τη μάχη. Ο φασισμός είναι όντως σαν τη Λερναία Ύδρα και φυτρώνουν συνεχώς κεφάλια εκεί που κόβεις. Ωστόσο, θέλω να πιστεύω ότι κόψαμε το μεγαλύτερο κεφάλι, αυτό που βρισκόταν στον δρόμο. Βάλαμε φρένο στα τάγματα εφόδου που χτυπούσαν, τρομοκρατούσαν και δολοφονούσαν χωρίς πρόβλημα, χωρίς κανείς να τους ακουμπάει. Αυτό δεν συμβαίνει πια σήμερα.
» Εμείς δίνουμε αγώνες για την πάταξη του φασισμού και η ελληνική κυβέρνηση της δεξιάς επιμένει να διατηρεί το φίδι στον κόρφο της. Αυτή τη στιγμή έχουμε τρεις υπουργούς σε καίρια πόστα που είναι ακροδεξιοί. Ο ένας εξ αυτών μάλιστα ανέλαβε πρόσφατα και το χαρτοφυλάκιο της μεταναστευτικής πολιτικής. Τι σημαίνει αυτό; Αν μέχρι τώρα άφηναν τους κακομοίρηδες να πνίγονται, τι θα γίνει μετά; Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να αναλύσω πώς σκέφτεται πολιτικά αυτός και τους διόρισε εκεί. Αυτό που μετράει είναι η ουσία.
» Ο Παύλος αυτά, δυστυχώς, τα έβλεπε πολύ νωρίτερα. Κι όταν μου τα έλεγε εμένα, όταν τα συζητάγαμε, δεν τον πίστευα. Έλεγα «αποκλείεται να γίνουν εδώ αυτά». Και ορίστε. Αν ήταν ο Παύλος σήμερα εδώ θα πάλευε γι’ αυτά που πάλευε πάντα ως νέος άνθρωπος. Από παιδί αγωνιζόταν για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη στον κόσμο. Ήταν πολύ μπροστά. Ήξερε ακριβώς τι θα συμβεί βήμα- βήμα. Από το 2008 κι έπειτα προειδοποιούσε συνεχώς στις κουβέντες του και μέσω της μουσικής του για το επερχόμενο κακό. Αν τον άφηναν να ζήσει θα έκανε πολλά πράγματα και θα είχε να μας πει ακόμη περισσότερα.
» Δεν είμαι σίγουρη ούτε καν αν αυτό που κάνω είναι κάποιος αγώνας. Δεν νιώθω έτσι. Περισσότερο το θεωρώ υποχρέωσή μου. Θεωρώ μεγάλο δώρο της ζωής ότι έκανα τον Παύλο μου. Και το άλλο μου παιδί, βέβαια, εξίσου. Κι εκείνο είναι το ίδιο σοβαρό και ευαίσθητο ως άνθρωπος. Όμως, από τότε που έχασα τον Παύλο βλέπω πια ως καθήκον αυτό που κάνω. Δεν νιώθω ότι κάνω κάτι σπουδαίο, που με υπερβαίνει. Είναι αυτό που πραγματικά επιθυμώ, διότι δεν θέλω με τίποτα να δω άλλο παιδί νεκρό από χέρια φασιστών.
» Το δέχομαι όταν με αποκαλούν «μάνα όλων». Είναι τίτλος τιμής που με συγκινεί αφάνταστα. Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να σε αποκαλεί ένα παιδί «μάνα» του. Υπάρχει κάτι πιο ιερό; Προφανώς και ο πατέρας είναι εξίσου σημαντικός. Στην προκειμένη περίπτωση τα παιδιά εισπράττουν αυτό που βγάζω προς αυτά. Ότι δηλαδή τα αγαπώ ειλικρινά και θέλω να ζήσουν όμορφα σε έναν δίκαιο κόσμο. Ας τα αφήσουμε, λοιπόν, εμείς οι μεγαλύτεροι να ΖΗΣΟΥΝ ανθρώπινα. Αλλά και να μάθουν τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
» Τα «σύμβολα» τα φτιάχνουμε εμείς οι ανθρώποι. Δεν αισθάνομαι σύμβολο. Ούτε καν. Δεν το βλέπω έτσι. Απλά αυτό που εισπράττω και μου δίνει δύναμη και κίνητρο είναι η αγάπη αυτού του κόσμου. Δεν ήθελα ποτέ στη ζωή μου να βρεθώ σ’ αυτή τη θέση, δεν ήταν κάποιο όνειρο ζωής να γίνω σύμβολο για οποιονδήποτε. Ήθελα μόνο να ζήσει το παιδί μου τη ζωή που του χαρίστηκε και του την αφαίρεσαν. Τίποτε άλλο. Όλα τα άλλα είναι απλά ταμπέλες. Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι, και πολλοί μάλιστα, που το βλέπουν αυτό ως έναν ευγενικό αγώνα και στέκονται στο πλάι μου. Ως εκεί.
» Ειπώθηκαν πολλά ψέματα και εκτοξεύτηκε πολύ λάσπη όλα αυτά τα χρόνια. Το πιο εξωφρενικό το ακούσαμε από στόμα αρχηγού κόμματος, του Βελόπουλου συγκεκριμένα, που ισχυρίστηκε ότι πήραμε αποζημίωση. Όχι ότι θα ήταν κάτι τραγικό να αποζημιωθεί μια οικογένεια που έπαθε τέτοια συμφορά. Αλλά και πάλι, νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που αναγκαστήκαμε να στείλουμε επιστολή για να βγει να το διαψεύσει, διότι το ξεστόμισε αυτό μέσα στη Βουλή και θέλαμε να το διαψεύσει επίσης μέσα στη Βουλή. Ειλικρινά σου λέω, δεν δίνω σημασία στα αμέτρητα ψέματα που έχουν εκτοξευτεί. Δεν με ακουμπάνε καθόλου όταν αφορούν εμένα. Όταν, όμως, αφορούν το χαμένο παιδί μου, τότε πονάει. Είναι χτύπημα κάτω από τη μέση. Έχουν πει άπειρα ψέματα για τον Παύλο και στο δικαστήριο και μπροστά μου και δημόσια και παντού. Νιώθω ότι επιδίωξή τους είναι να με κάνουν σαν τα μούτρα τους. Θέλουν να τους μισήσω με το ζόρι. Όμως, δεν θα τους κάνω το χατίρι, ούτε χάνω τη στόχευσή μου. Είμαστε στο μέσο μιας δύσκολης προσπάθειας. Είναι ψυχθοφθόρο ούτως ή άλλως αυτό. Ευτυχώς που δεν το περνάω μόνη.
» Δεν είναι ότι με απασχολεί μήπως αμαυρώσουν τη μνήμη του κάτι τέτοιοι άνθρωποι. Απλά με ενοχλεί και με κουράζει αφάνταστα η χυδαιότητα, αυτή που δεν έχει όρια. Ελεεινοί και τρισάθλιοι, είναι εδώ για να σας απαντήσει; Του πήρατε τη ζωή και τολμάτε να ρίχνετε και λάσπη από πάνω; Υπάρχουν άνθρωποι που δεν συνειδητοποιούν τι έχουν κάνει. Αυτό είναι το τρομακτικό. Του άκοψαν το νήμα για το τίποτα, επειδή έτσι ήθελαν, έτσι εκπαιδεύτηκαν. Μάς βλέπουν ως μιάσματα, θέλουν να μας αφανίσουν. Πώς να αλλάξεις έναν τέτοιον άνθρωπο; Γι’ αυτό λέω ότι αν θέλουμε κάποια στιγμή να καθαρίσει ο κόσμος από κάτι τέτοια κτήνη, μόνο με τα παιδιά μπορούμε να κάνουμε δουλειά. Με τη γνώση και την εκπαίδευση. Αυτό ήταν το ζητούμενο και για τον Παύλο. Ό,τι είχε να κάνει με νέα παιδιά, τον ενδιέφερε και τον συγκινούσε.
» Την αλληλεγγύη προς άλλους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους τη βλέπω ως χρέος. Είναι και ανάγκη βέβαια να σταθείς σε ανθρώπους που ξέρεις ακριβώς τι περνούν, που νιώθουν το άδικο να τους πνίγει. Δεν το αντέχεις αυτό. Σε γονατίζει η αδικία του πράγματος. Είναι σημαντικό να ακουμπάς το χέρι στον ώμο ενός ανθρώπου που έχει γονατίσει. Επειδή εμένα μου το έδωσαν αυτό το χέρι, θεωρώ κι εγώ το διπλάσιο χρέος να το δώσω σ’ αυτούς που το χρειάζονται. Μου προκαλεί αηδία και αποτροπιασμό ο τρόπος που φέρονται κάποιοι σε χαροκαμένους γονείς. Έχω βρεθεί σ’ αυτή τη θέση και θα σου πω ένα πράγμα. Όταν σου έχουν πάρει τη ζωή του παιδιού σου, όταν έχουν ξεριζώσει το σπλάχνο σου, δεν ασχολείσαι με το τι λέει ο ένας και ο άλλος. Αποβράσματα υπάρχουν παντού. Μού φαίνεται αδιανόητο, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να μπουν ούτε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου στη θέση του άλλου, να νιώσουν τι συμβαίνει σ’ έναν γονιό που έχασε το παιδί του. Πρέπει μόνο να καεί η δική τους γούνα για να καταλάβουν, αλλά δεν τους το εύχομαι. Όταν σχολιάζεις το μαλλί και το ντύσιμο μιας χαροκαμένης μητέρας μπορείς να λογίζεσαι άνθρωπος;
» Η λέξη «δικαίωση» δεν έχει γεύση χαράς. Ίσα- ίσα, είναι μεγάλος ο πόνος. Ίσως να μην έχει καν να κάνει με κάποια προσωπική δικαίωση. Η ελληνική κοινωνία δικαιώθηκε και όχι εμείς. Καμία χαρά, λοιπόν, αντίθετα, ο πόνος είναι ακόμη μεγαλύτερος όταν βρίσκεσαι επί 5,5 χρόνια σε μια δικαστική αίθουσα μέχρι να ακουστεί το αυτονόητο. Τραβήξαμε τα πάνδεινα όλα αυτά τα χρόνια. Δεν υπάρχει κάτι ευχάριστο, όχι μόνο για εμάς, την οικογένεια, αλλά και για όσους ασχολήθηκαν μ’ αυτή την υπόθεση. Τα αισθήματα είναι ανάμεικτα. Ειλικρινά το λέω, δεν εύχομαι να τα βιώσει άνθρωπος.
» Είναι πολύ δύσκολο να ζεις μετά τη δολοφονία του παιδιού σου. Είναι ανυπόφορο. Δεν θέλεις να ζήσεις μια τέτοια ζωή. Περνούν τα χρόνια και σκέφτεσαι ότι ερχόμαστε πιο κοντά, ότι ο χρόνος λιγοστεύει και θα συναντηθούμε. Για να μπορέσω να τα αντέξω όλα αυτά, νιώθω ότι έχω τον Παύλο δίπλα μου. Ότι είναι μαζί μου συνέχεια. Ότι έχουμε γίνει ένα. Ακούγεται μεταφυσικό, το ξέρω, αλλά νιώθω ότι όλα τα καθοδηγεί εκείνος. Την ημέρα που ανακοινώθηκε η απόφαση ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί εγκληματική οργάνωση, ήταν σαν δώρο δικό του, ένα δώρο από τον Παύλο προς τον κόσμο που στάθηκε στο πλευρό μας.
- INFO Η παράσταση «18/9» περιοδεύει στην Κύπρο με διοργανωτή το ΑΚΕΛ Λευκωσίας- Κερύνειας με αφορμή τα 80 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. 5/5 Μαρκίδειο Θέατρο Πάφου, 6/5 Δημοτικό Θέατρο Γ. Λυκούργος Λάρνακας, 8/5 Δημοτικό Θέατρο Στροβόλου, 9/5 Λανίτειο Θέατρο Λεμεσού. Έναρξη: 8μ.μ. Εισιτήρια: Sold Out Tickets
Ελεύθερα, 4.5.2025
