Αν πω ότι τα αρχικά στάδια του Κυπέλλου – και όχι μόνο – κουράζουν, θα ήταν σαν να ανακάλυπτα την τυρόπιτα! Εδώ και χρόνια έγιναν… προπόνηση για τους μεγάλους και αγγαρεία για τους μικρούς! Περισσότερο μοιάζουν με επίσημα φιλικά, για να πάρουν ευκαιρίες οι αναπληρωματικοί. Οι ομάδες της Α’ Κατηγορίας επειδή υπερέχουν ακόμη και με τα… δεύτερα, οι αντίστοιχες της Β’ επειδή απλώς δεν θέλουν να σπαταλήσουν δυνάμεις σε παιχνίδια… χαμένα προτού αρχίσουν.
Κι ας έσωσε τα προσχήματα η Νέα Σαλαμίνα, αποκλείοντας την ΕΝΥ. Κι ας ίδρωσαν Άρης και ΑΕΛ απέναντι σε Ομόνοια 29Μ και Εθνικό Λατσιών, αντίστοιχα. Το θέμα είναι ότι το Κύπελλο είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των δυνατών. Αυτοί, με τη σειρά τους, έχουν κάθε λόγο να ρίχνουν το βάρος στο πρωτάθλημα, που δίνει πιο ισχυρά κίνητρα (βλέπε Τσάμπιονς Λιγκ). Στο τέλος, οι ομάδες που ασχολούνται πιο πολύ είναι εκείνες που θέλουν να σώσουν τη χρονιά με την εξασφάλιση ευρωπαϊκού εισιτηρίου. Σαν θεσμός παρηγοριάς…
Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτεί η ΚΟΠ ανασχηματισμό του Κυπέλλου; Όπως, για παράδειγμα, να είναι πάντα γηπεδούχες οι ομάδες της Β’ Κατηγορίας; Μήπως χρειάζονται οικονομικά κίνητρα οι «μικροί» – τόσο για τη συμμετοχή όσο και, ακόμη περισσότερο, σε περίπτωση πρόκρισης εις βάρος των «μεγάλων»;
Μήπως, επίσης, για να πάψει το Κύπελλο να είναι απλώς σανίδα σωτηρίας για ομάδες που απέτυχαν στο πρωτάθλημα, να αντιγράψουμε την UEFA; Κάθε πρόκριση να εξασφαλίζει κάποια έσοδα και, όσο προχωρά η διοργάνωση, αυτά να αυξάνονται, με αποκορύφωμα την κατάκτηση του τροπαίου;
Α.Β.
