Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μάς εισάγει στη «Χρυσή Εποχή» του.
Μανιφέστο όχι μόνο μιας προσωπικής πορείας, αλλά και μιας συλλογικής εμπειρίας, η νέα χορογραφική πρόταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή» λειτουργεί ως πρόσκληση να ξαναδούμε τον χορό ως πράξη αντίστασης, ως πνευματική άσκηση, ως μυστικό που μοιράζεται βιωματικά στο σκοτάδι της αίθουσας. Μετά το Νόβι Σαντ της Σερβίας και την αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος», η παραγωγή του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, έρχεται στο Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας. Χαρακτηρίζεται ως «μπαλέτο- τζούκμποξ» του 21ου αιώνα και ως καθρέφτης που αντανακλά πολυπρισματικά και πολλαπλασιαστικά το χάος της σύγχρονης ζωής. Ο καταξιωμένος χορογράφος, καλλιτεχνικός διευθυντής του Μπαλέτου της ΕΛΣ και πρόεδρος του Δ.Σ. της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης δεν παρουσιάζει απλώς ένα έργο, αλλά ενορχηστρώνει μια συνάντηση με το πιο ουσιαστικό πρόσωπο της τέχνης: εκείνο που μας φέρνει αντιμέτωπους με τον ίδιο μας τον εαυτό. Λίγο πριν αντιμετωπίσουμε μια τελετουργία που επιχειρεί να μετατρέψει το θέατρο σε εκρηκτικό πεδίο υπαρξιακού στοχασμού, μια χειρονομία που αγγίζει τα όρια της εξομολόγησης και μια διακήρυξη για τον άνθρωπο, τις σχέσεις, την ανάγκη έκρηξης και αναγέννησης μέσα σε έναν κόσμο αντιφάσεων, συνομιλούμε με τον δημιουργό της. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος αναφέρεται στην πρόταση που συμπυκνώνει το σύμπαν του και μιλά για τη δημιουργία ως πεδίο σύγκρουσης και λύτρωσης, για την ευτυχία που συνυπάρχει με το ανικανοποίητο, για την αφθονία που γεννά έλλειψη. Μέσα από τις απαντήσεις του, αναδύεται μια καλλιτεχνική ταυτότητα που παραμένει αμετακίνητη στην αναζήτηση, στο ρίσκο, στο χιούμορ, αλλά και μια διαδρομή που συνεχώς ανατρέπει τα ίδια της τα όρια- από το κλασικό μπαλέτο μέχρι τον χορό του δρόμου.
–Πώς ορίζετε αυτή τη «χρυσή εποχή» και σε ποιον ανήκει τελικά; Το έργο αν και έντονα προσωπικό, μιλάει με διαφορετικό τρόπο στον κάθε θεατή. Έτσι παράλληλα μ’ αυτό που προσδιορίζω ως δική μου «χρυσή εποχή», η παράσταση καταφέρνει να φέρει στη μνήμη του κάθε θεατή τη δική του χρυσή εποχή, μέσα από αναφορές, αισθήσεις, σκέψεις, αλλά και μουσικές που ίσως αγγίζουν το δικό του παρελθόν. Η παράσταση είναι ένα μανιφέστο για τη δημιουργία, τις ιδέες, τις σχέσεις. Μ’ ένα συνειρμικό τρόπο, αγγίζει χορδές που ίσως δεν είμαστε έτοιμοι να αγγίξουμε, καταλήγοντας σ’ ένα παροξυσμικό φινάλε έντασης και αντοχής.
–Είναι μια παράσταση για την ευτυχία ή για το ανικανοποίητο; Είναι μια παράσταση και για τα δύο, αλλά δεν είναι μόνο για αυτά. Είναι και για την ελπίδα και για την ακύρωση και για το τέλος των σχέσεων, αλλά και για την αρχή των σχέσεων. Η παράσταση μιλάει για όλους μας, μιας και όλοι μας είμαστε ο καρπός ενός έρωτα.
–Τι γεννάει τις επιθυμίες και τις προθέσεις μας; Η επαφή και η σύγκρουση.
–Η σύγχρονη εποχή υπόσχεται αφθονία και συνεχή «ευτυχία», αλλά συνοδεύεται από άγχος και αίσθημα πολιορκίας. Η καλλιτεχνική δημιουργία οφείλει απλώς να καταγράφει αυτή την αντίφαση ή να προτείνει διεξόδους; Η σύγχρονη εποχή για μένα είναι απολύτως αντιφατική. Η αφθονία συνοδεύεται με τεράστια έλλειψη, η «ευτυχία» συνοδεύεται από αυτοακύρωση και μελαγχολία. Η καλλιτεχνική δημιουργία δεν οφείλει τίποτα· για τον καθένα και κάθε στιγμή είναι κάτι διαφορετικό. Όλα εξαρτώνται από τη στιγμή που ξεκινάς να δημιουργείς και από το τι έχεις ανάγκη εκείνη τη στιγμή να πεις.
–Πώς ένα «πάρτι» όπως αυτό της Χρυσής Εποχής μπορεί να είναι πράξη αντίστασης σε εποχές κρίσεων; Αυτό είναι κάτι που μπορείτε να το κρίνετε εσείς και το κοινό συνολικά, αφού δείτε την παράσταση.
–Τοποθετείτε το κέντρο βάρους όχι στον θεό, αλλά στον άνθρωπο. Πρόκειται για μια καλλιτεχνική χειρονομία αμφισβήτησης ή πίστης; Θα έλεγα ότι η πίστη περιλαμβάνει την αμφισβήτηση. Το βάρος μου είναι στον άνθρωπο ακόμα και ως κινητήριος δύναμη της πίστης
–Με ποιον τρόπο η πρόταση αυτή εξασφαλίζει την «έξοδο από την κόλαση»; Δεν ξέρω αν το εξασφαλίζει αυτό, αλλά σίγουρα δημιουργεί την ανάγκη μιας προσωπικής έκρηξης και εκτόνωσης.
–Αν ο χορός είναι μια μορφή προσευχής χωρίς θεό, ποια είναι για εσάς η βαθύτερη πνευματική του διάσταση; Νομίζω αυτό το απαντάω με το πιστεύω μου, που ακούγεται στην παράσταση.
–Ποιες είναι οι σταθερές που παραμένουν αμετακίνητες στην καλλιτεχνική σας ταυτότητα και ποιες έχουν ανατραπεί πλήρως; Παρέμεινε σταθερή για μένα η αναζήτηση, η δοκιμή, το ρίσκο, το χιούμορ, η αναζήτησή της ανθρώπινης διάστασης μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Η μουσική διάσταση της τέχνης του χορού, αλλά και η σιωπή. Τα όρια του σώματος, τα όρια της σκηνής, τα όρια της επικοινωνίας ανάμεσα στον ερμηνευτή και το κοινό, το ένοχο μυστικό που μοιραζόμαστε μέσα από την επαφή στις σκοτεινές αίθουσες, αλλά και στους φωτεινούς διάδρομους. Ανατράπηκαν τα όρια που είχε για μένα ο χορός όταν ξεκίνησα, με τα χρόνια τα όρια διευρύνθηκαν, επανήλθα στις εμμονές της εφηβικής μου περιόδου και στην αγάπη μου για τα μιούζικαλ και τον χορό σε αυτά, ερωτεύτηκα τον χορό του δρόμου, μυήθηκα στα μυστικά του χορού για σώου και αγάπησα το κλασικό μπαλέτο, ανακάλυψα μέσα από τη λυρική και από τους χορευτές μας, αλλά και του καλεσμένους κλασικούς χορευτές ότι η μαγεία της κλασικής τεχνικής όταν δεν μένει στο φαίνεσθαι, αλλά ενσωματώνει τη μαγεία της τεχνικής με την ένταση της ψυχής, δημιουργεί ένα συναρπαστικό φαινόμενο: τον κλασικό χορευτή.
–Μετά από τόσα χρόνια σε σκηνές, πρόβες, στιγμές έκστασης ή και εξάντλησης, ποιο αποτιμάτε ως το σημείο ισορροπίας σας στην καθημερινότητα; Τους ανθρώπους μου με τους οποίους αγαπώ να είμαι μαζί και να περνάω χρόνο χωρίς να πρέπει να αποδεικνύεται η σχέση που έχουμε μέσα στα χρόνια. Μ’ αρέσει να τους ακούω, να με ακούνε, να διασκεδάζουμε και να συμπορευόμαστε στα χρόνια.
Ελεύθερα, 14.9.2025
