«Το Χρονικό του Πένθους», βιβλίο του ψυχοθεραπευτή και συγγραφέα Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου, δεν απευθύνεται μόνο σε όσους πενθούν αγαπημένα τους πρόσωπα αλλά σε όλους όσους ενδιαφέρονται να έχουν μια ουσιαστική και ενσυνείδητη ζωή.
-Ποιο ήταν το αρχικό ερέθισμα για το νέο σου βιβλίο; Η αφορμή ήταν μια απώλεια που βίωσα. Το έγραψα αρκετούς μήνες αργότερα επειδή είναι δύσκολο να πάρεις την απόσταση που χρειάζεται, όταν βρίσκεσαι ακόμη σε κρίση, προκειμένου να γράψεις για κάτι επώδυνο. Ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα καθοδηγητικό βιβλίο, ίσως αυτό που θα ήθελα να είχα διαβάσει εγώ όταν βρισκόμουν εν μέσω πένθους. Όταν το έγραφα, είχα συνεχώς στο μυαλό μου ένα υποθετικό άτομο που πενθεί και το διαβάζει. Πρόκειται ουσιαστικά για μια σπουδή στο πένθος, ένα δοκίμιο. Μπορεί να λειτουργήσει ως βιβλίο αυτοβοήθειας και είναι θεωρητικά πλαισιωμένο λόγω της ιδιότητάς μου ως ψυχοθεραπευτής. Δεν αφηγούμαι λεπτομέρειες από το προσωπικό μου βίωμα αλλά παρουσιάζω πτυχές της πανανθρώπινης και οικουμενικής συνθήκης του πένθους.
-Η επαφή με τον θάνατο μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε το θαύμα της ζωής; Ναι! Όταν βιώσεις μια σημαντική απώλεια, αυτομάτως συνειδητοποιείς ότι εσύ έχεις ακόμη μέσα σου τη ζωή. Και αυτό δεν είναι παρά ένα θαύμα! Ο θάνατος δύναται να μας υποκινήσει να ζήσουμε πιο ευχάριστα, πιο παθιασμένα και πιο ουσιαστικά.
-Σε έχει αλλάξει η συνειδητοποίηση πως η ζωή δεν είναι δεδομένη; Το ότι η ζωή δεν είναι δεδομένη το γνωρίζουμε όλοι, αλλά το ξεχνάμε καθώς αναλωνόμαστε στα προβλήματα της καθημερινότητας. Όταν το υπενθυμίζουμε συνειδητά στον εαυτό μας, όταν αντιληφθούμε ότι υπό το βλέμμα της αιωνιότητας είμαστε εφήμεροι, τότε μπορούμε να αφοσιωθούμε στο να ζήσουμε ενσυνείδητα. Προσωπικά επιδιώκω να μην αναβάλλω πράγματα όπως είναι η επαφή με αγαπημένα πλάσματα, οι απολαυστικές εμπειρίες, τα ταξίδια και γενικότερα ό,τι με κάνει να νιώθω όμορφα και ό,τι με κάνει να θεωρώ πως η ζωή έχει νόημα – όπως η έκδοση ενός βιβλίου. Καμιά φορά αντιλαμβάνομαι ότι «βιάζομαι» ώστε να προλάβω να βιώσω όσα θεωρώ πως είναι σημαντικά. Επειδή, όπως είπες, η ζωή δεν είναι δεδομένη καθότι είμαστε θνητοί και φθαρτοί.
-Η ψευδαίσθηση ότι είμαστε άτρωτοι μας κρατά μακριά από τα ουσιαστικά; Ναι, ακριβώς. Συχνά απωθούμε την ιδέα ότι αργά ή γρήγορα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα πεθάνουμε. Μας απορροφούν στη δίνη τους οι εντάσεις της καθημερινότητας, τα εργασιακά και προσωπικά προβλήματα, και συμπεριφερόμαστε λες και έχουμε άπειρο χρόνο στη διάθεσή μας. Ως εκ τούτου ξεχνάμε να επενδύσουμε στα ουσιαστικά πράγματα, ένα από τα οποία είναι να φροντίσουμε τον εαυτό μας και να περάσουμε καλά. Επίσης είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε πως αν θέλουμε να αφήσουμε ένα μικρό αποτύπωμα στους άλλους και στον κόσμο όπου ζούμε, έχουμε λιγοστό χρόνο. Όμως, κάθε μέρα μάς δίνεται μια επιπλέον ευκαιρία να αφήσουμε την παρακαταθήκη μας.
-Οι κακουχίες της ζωής ενεργοποιούν τα αποθέματα ψυχικής δύναμης; Ναι, φυσικά. Τότε αντιλαμβάνεσαι τα ψυχικά σου αποθέματα – όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση κρίσης. Μετά από μια απώλεια ή απόρριψη ή αποτυχία. Αυτά αποτελούν μια ευκαιρία για να αντιληφθείς την ψυχική σου ανθεκτικότητα. Συνήθως όταν σκέφτεσαι κάτι δύσκολο που πέρασες, αναρωτιέσαι «Πώς κατάφερα να το αντέξω;». Είναι καθοριστικό όμως να ζητήσεις βοήθεια, ακόμη και επαγγελματική. Οι άλλοι μπορούν να συμβάλουν ουσιωδώς στην ψυχική σου επιβίωση και ενδυνάμωση. Δεν χρειάζεται να το περάσεις μονάχος.
«Το χρονικό του πένθους»
Εκδ. Επίμετρο
Σελ. 141
Τιμή €8,18
Το βιβλίο θα παρουσιαστεί την Κυριακή 2 Νοεμβρίου στις 17:00 στο Hybuild (πλατεία παλιάς Αγλαντζιάς). Θα μιλήσουν η δρ Πολυξένη Στυλιανού (θανατολόγος) και η Ελένη Μιχαήλ (εμψυχώτρια).
Ελεύθερα 5.10.2025
