Ο στόχος επετεύχθη. Επιβεβαιώθηκαν όσοι υποστήριζαν ότι θα εξευρεθεί τρόπος συντήρησης της «διαδικασίας επίλυσης του Κυπριακού», που ξεκίνησε με πρωτοβουλία του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Χριστοδουλίδη και φυσικά κατόπιν της συναίνεσης και της υποστήριξης της από τον Γενικό γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ).
Το ναυάγιο αποφεύχθηκε, λοιπόν, αλλά τα αποτελέσματα της δεύτερης άτυπης Πενταμερούς Διάσκεψης ήταν πενιχρά. Τα ψάχνουμε με το φανάρι του Διογένη αλλά δεν τα βλέπουμε.
Όμως -για να είμαι δίκαιος και με σεβασμό στη δεοντολογία- η ορθή διατύπωση είναι ότι προσπάθεια του άβουλου Αντόνιο Γκουτέρες θα συνεχιστεί με κοινή συνάντηση του Προέδρου Χριστοδουλίδη με τον δυστυχή κατοχικό ηγέτη, στην έδρα του διεθνούς οργανισμού, τον Σεπτέμβριο. Και θα ακολουθήσει η τρίτη άτυπη Πενταμερής τον Νοέμβριο, τέλος πάντων πριν το τέλος του έτους.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε μία σοφή κουβέντα κατευθυνόμενος στην έδρα του ΟΗΕ: ότι τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης δεν λύνουν από μόνα τους το Κυπριακό. Σωστά και συμφωνούμε. Αλλά ενίοτε προκαλούν και περισσότερα προβλήματα, διότι η κατοχική δύναμη στοχεύει πάντα να προσβάλλει την κυριαρχία της Κύπρου. Οπότε χρειάζεται περισσή προσοχή. Ο κ. Χριστοδουλίδης και οι συνεργάτες του το γνωρίζουν και έχουν αποκρούσει παρόμοιες προσπάθειες στο παρελθόν.
Τούτων λεχθέντων, και επειδή τιμούμε κάθε χρόνο τέτοια μέρα, για 51 χρόνια, τους νεκρούς της βάρβαρης τουρκικής εισβολής, δεν μπορούμε να μην πάμε πίσω και να μην επιχειρήσουμε μία, αν θέλετε, αναδρομή των άπειρων προσπαθειών για τη λύση του Κυπριακού, που πάντα ανατρέπονταν από την Τουρκία.
Βέβαια, αν ρωτήσουμε τους οπαδούς της «όποιας λύσης» και του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν, για τους υπεύθυνους της μη διευθέτησης του Κυπριακού, θα ισχυριστούν αβασάνιστα και χωρίς δεύτερη σκέψη, διότι το «τουρκικό αφήγημα» το γνωρίζουν καλά, πως «φταίνε οι ηγέτες μας». Πόσο ανιστόρητοι είναι. Παραμένουν βουτηγμένοι στη λάσπη του «τουρκολαγνισμού» τους.
Αν ευθύνονται σε κάτι οι πολιτικοί της Κύπρου (αλλά και όσοι κυβέρνησαν στην Ελλάδα) είναι ότι υποχωρούσαν ατάκτως σε κάθε φάση των διαπραγματεύσεων. Από που αρχίσαμε και που φτάσαμε; Ομιλεί κανείς στο εξωτερικό για θέμα εισβολής και κατοχής; Ούτε οι καλύτεροι μας φίλοι. Το Κυπριακό είναι πλέον ένα «δικοινοτικό ζήτημα». Αν υπήρχαν πολιτικά δικαστήρια, οι πολιτικοί που αναμείχθηκαν στις διαπραγματεύσεις θα είχαν καταδικαστεί σε ισόβια καταναγκαστικά έργα.
Αλλά αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι μόλις φύγουν από την εξουσία ηττημένοι και αποτυχημένοι, κατηγορούν τους προηγούμενους ότι έχασαν σημαντικές ευκαιρίες να λύσουν το εθνικό μας πρόβλημα. Και ποιες ήταν αυτές οι σημαντικές ευκαιρίες; Αραδιάζουν ένα σωρό βλακείες, από τους δείκτες του Κουεγιάρ μέχρι το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν.
Αν πραγματικά χάθηκε μία ευκαιρία -αν και μερικές πτυχές ήταν αδιευκρίνιστες οπότε δεν θα υλοποιούντο- ήταν το γνωστό σχέδιο των Αμερικανών, που είχε αναλάβει να φέρει σε πέρας ο Μάθιου Νίμιτς και το οποίο απορρίφθηκε για κομματικούς λόγους. Όχι επειδή ήταν κακό. Άβυσσος η ψυχή των «κομματόσκυλων» που έσωσαν τα φέουδα τους και όχι την Κύπρο.
Όπως και να έχουν τα πράγματα, 51 χρόνια από την άνανδρη εισβολή του τουρκικού Αττίλα η Κύπρος βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να παραμένει διχοτομημένη χωρίς καθαρό μέλλον. Οι δικοί μας πολιτικοί επιμένουν στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ), που εξυπηρετεί την Τουρκία και η Άγκυρα έχει βάλει στο τραπέζι, και δεν την αποσύρει, τη «λύση» των δύο κρατών, μία διευθέτηση ανάθεμα για τον Κυπριακό Ελληνισμό.
Βέβαια συνεχίζουμε να ακούμε φωνές του τύπου «αυτοί από εκεί, εμείς από εδώ και στη μέση τείχος». Πρόκειται για υποστηρικτές της διχοτόμησης που είναι ενταγμένοι σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Δημόσια βγάζουν εθνικιστικές κραυγές για απελευθέρωση. Οι απέναντι τους ομιλούν για «επανενωμένη Κύπρο», που πρόκειται για μία απάτη. Είναι ένα παραμύθι που εφηύραν οι πολιτικοί για να κοροϊδεύουν το λαό.
Δεν υπήρχε ποτέ σχέδιο εξόδου από τη σημερινή κατάσταση. Οι πολιτικοί μας είναι εγκλωβισμένοι στη ΔΔΟ και δεν μπορούν να λύσουν τα δεσμά αυτής της απαράδεκτης διευθέτησης, την οποία εισήγαγαν ο Χένρι Κίσινγκερ και οι Βρετανοί.
Πιστεύω ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι ειλικρινής ότι πραγματικά επιδιώκει λύση. Άλλωστε τον πίστεψαν οι μονίμως δύσπιστοι ξένοι. Αλλά είναι η ώρα να εξηγήσει στο λαό το όραμα του για τον τερματισμό της κατοχής…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Ι: Είχα την ευκαιρία να μελετήσω ξανά τα περίφημα έγγραφα του Χένρι Κίσινγκερ που αφορούν τις ημέρες μετά το προδοτικό πραξικόπημα και πριν από την τουρκική εισβολή. Από τις 15 Ιουλίου 1974 μέχρι τις 20 του ίδιου μήνα. Σε ένα νέο πακέτο ντοκουμέντων, περιγράφεται η προσπάθεια του δημίου της Κύπρου να πραγματοποιηθεί μία «περιορισμένη εισβολή» της Τουρκίας στα παράλια της Κερύνειας, αλλά με τρόπο που δεν θα προκαλέσει ένα ελληνοτουρκικό πόλεμο. Να το επαναλάβω; Δεν χρειάζεται νομίζω… Ομιλούν τα δικά του έγγραφα, είναι τα δικά του λόγια, πρόκειται για τις συζητήσεις του με τον Μπουλέντ Ετσεβίτ και άλλους παράγοντες που αναμείχθηκαν εκείνες τις μέρες στο διπλό έγκλημα εναντίον της Κύπρου. Όσο προχωρούσα τη μελέτη και φτάνοντας στο τέλος δύο λέξεις βγήκαν αυθόρμητα και τις φώναξα: «Είναι ΕΝΟΧΟΣ». Πλέον δεν υπάρχει καμία αμφιβολία επ’ αυτού και θα το επιβεβαιώσουν και όσοι από τους αναγνώστες αποφασίσουν να τα διαβάσουν όταν τα δημοσιοποιήσουμε…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΙΙ: Διάβασα στον Φιλελεύθερο ότι η πρόεδρος της κυπριακής Βουλής δεν αποδέχθηκε την πρόσκληση της γαλλικής πρεσβείας και δεν προσήλθε στην εθνική εορτή της φίλης χώρας για την Ημέρα της Βαστίλης. Να μην την παρεξηγήσουμε την Αννίτα Δημητρίου. Διότι γίνονται γάμοι καθημερινά στην επαρχία Λάρνακας. Βούρδουλας που χρειάζεται…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΙΙΙ: Ο τζιχαντιστής Αμπού Μοχάμεντ αλ-Τζολάνι ή Αχμάντ Αλ Σάρα, που επιβλήθηκε από την Τουρκία ως ντε φάκτο πρόεδρος της πολύπαθης Συρίας, ενδιαφέρει την Ελλάδα και την Κύπρο για πολλούς λόγους: Όχι μόνο επειδή είναι ο εγκάθετος του Ταγίπ Ερντογάν και το απόλυτο τσογλάνι του. Αλλά -και εύχομαι να πέσω έξω- θα δημιουργήσει σύντομα προβλήματα με τις θαλάσσιες ζώνες της Κύπρου, του Λιβάνου, αλλά και του Ισραήλ, το οποίο του έδωσε στις αρχές της εβδομάδας ένα γερό μάθημα για το πως πρέπει να αντιμετωπίζονται οι τρομοκράτες. Σημειώνω τούτο, με την επανάληψη της θέσης μου ότι στη Λωρίδα της Γάζας, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου ξεπέρασε κάθε όριο. Πλέον δολοφονεί αμάχους, όχι τρομοκράτες της Χαμάς.
Ο αλ-Τζολάνι ή Αλ Σάρα, έχει αναλάβει εκ μέρους της Άγκυρας να επαναλάβει το επιτυχημένο μοντέλο της Λιβύης -δυστυχώς η Αθήνα πιάστηκε στον ύπνο-, και στόχος είναι πρωτίστως η Κυπριακή Δημοκρατία. Είναι πολλές οι πληροφορίες και πλέον συγκλίνουν. Ο εν λόγω τζιχαντιστής έχει αναλάβει να παίξει ακόμα ένα ρόλο εκ μέρους του Ερντογάν: Του εξολοθρευτή των Κούρδων. Βέβαια εκεί θα φάει τα μούτρα του…
