Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης δεν σταματά να διακηρύττει πως στόχος είναι «να συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντανά» (για να ξανασυζητήσουμε τη ΔΔΟ και τις προϋποθέσεις της), ο κατοχικός ηγέτης απορρίπτει τα πάντα και η κυρία Ολγκίν καλεί «τους δύο ηγέτες» να ακούσουν «την κοινωνία των πολιτών» υποδεικνύοντας ότι θέλουν να προχωρήσει η διαδικασία «και να συμβεί κάτι στο νησί».
Σε παιδική χαρά βρίσκει κανείς πιο ουσιώδεις τοποθετήσεις, πιο σαφείς και πιο συναφείς με την πραγματικότητα. Εδώ, η διαμεσολαβητής, για να μην καταγγείλει την Τουρκία που κατέχει το νησί εδώ και μισό αιώνα, μοιάζει σαν να μιλά για τη Γιουροβίζιον και τις ψήφους των τηλεθεατών, παρά για το Κυπριακό.
Συναντήθηκε, λέει, με «την κοινωνία των πολιτών» στο «Μεγάλο Χάνι» της κατεχόμενης Λευκωσίας και άκουσε ότι θέλουν να συμβεί κάτι στο νησί. Δηλαδή, ήπιε καφέ με τη νομενκλατούρα της όποιας λύσης, που της είπαν περίπου αυτά που λέει κι ο Χριστοδουλίδης στις ομιλίες του (για τη ΔΔΟ και το Κραν Μοντανά) και μετέφερε το μήνυμά τους, αντί να τονίσει την ανάγκη μιας διαπραγμάτευσης που θα τερματίζει την κατοχή και την τουρκική παρουσία. Μα ποιος ζητά τέτοια διαπραγμάτευση; Όχι ο Τατάρ σίγουρα. Ούτε η Ολγκίν ούτε η περιβόητη «κοινωνία των πολιτών» ούτε καν ο Χριστοδουλίδης, δυστυχώς. Κι εμείς καλώς σας ηύραμε.
ΑΛ.ΜΙΧ.
