Η Ιορδανία πέρασε από χθες ψηλά στην επικαιρότητα της Μέσης Ανατολής με αφορμή τη σύλληψη 16 ατόμων, ισλαμιστών, οι οποίοι φέρονται να σχεδίαζαν επιθέσεις στο Χασεμιτικό Βασίλειο χρησιμοποιώντας ρουκέτες και drones. Το Αμμάν ανακοίνωσε ότι οι ύποπτοι παρακολουθούνταν τα τέσσερα τελευταία χρόνια και στόχος τους ήταν «να πλήξουν την εθνική ασφάλεια, να προκαλέσουν χάος και δολιοφθορές».
Πριν από την 7η Οκτωβρίου η είδηση θα έπαιζε χαμηλά, ως τοπική μάλλον, σε μια χώρα η οποία είχε κι αυτή το ιστορικό της ως χώρος τρομοκρατικών επιθέσεων και των αποτροπών τους, με τις τελευταίες να μην είναι πολλές και τις πρώτες ακόμα λιγότερες. Όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η μεν προσπάθεια για αποσταθεροποίηση της χώρας έχει ενταθεί, το δε ενδεχόμενο να συμβεί κάτι τέτοιο, απείρως μεγαλύτερο από ότι άλλοτε, δεν αφορά μόνο την Ιορδανία αλλά την περιοχή ολόκληρο. Και όχι μόνο.
Στις συνθήκες αυτής της εποχής μια αποσταθεροποίηση της Ιορδανίας θα γινόταν πιθανότατα η θρυαλλίδα για άλλες άκρως αρνητικές για την περιοχή εξελίξεις από τις οποίες θα μπορούσε να προκληθεί μια γενικότερη αστάθεια. Και από αυτήν θα επωφελούνταν μόνο η Μουσουλμανική Αδελφότητα και όσοι συνδέονται μαζί της, δηλαδή με τη ισλαμιστική τρομοκρατία. Από τα απομεινάρια της Χαμάς και άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων μέχρι φυσικά την Τουρκία. Η οποία με μεγάλη χαρά θα έβλεπε μια επανάληψη των εξελίξεων του Δεκεμβρίου στη Συρία και σε άλλες χώρες. Σίγουρο δε, είναι πως παρασκηνιακά στηρίζει το σενάριο, εάν βέβαια το κατάλληλο ρήμα δεν είναι το «επιδιώκει».
Το Αμμάν εδώ και καιρό έχει επίγνωση της σοβαρότητας της κατάστασης η οποία αν και δεν σταμάτησε ποτέ να είναι απειλή ειδικά από την εποχή του Μαύρου Σεπτέμβρη το 1970 και μετά, πέρασε μεγάλες περιόδους σχετικής ή και απόλυτης αδράνειας λόγω εξελίξεων αλλά και λόγω των δρακόντειων μέτρων που έπαιρναν οι Αρχές, κωφεύοντας βέβαια στις εκ του ασφαλούς επικρίσεις των επαγγελματιών προασπιστών των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» στη Δύση. Κανείς άλλωστε στη Μέση Ανατολή δεν έχει την πολυτέλεια να ασχολείται με την παραβίαση των… προσωπικών δεδομένων των ισλαμιστών, όσο κι αν αυτό είναι προσοδοφόρο και σημαντικότατο για τη διατήρηση των μισθολογίων και των χορηγιών των οργανώσεων του είδους στη Δύση, ιδιωτικών και άλλων.
Αυτή δε τη φορά, όπως είπαμε και πιο πάνω, το θέμα δεν αφορά την Ιορδανία μόνο. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως αφορά εξίσου το Ισραήλ το οποίο κινδυνεύει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, σε περίπτωση που προκύψει αναταραχή στην Ιορδανία πόσω δε μάλλον εάν βρει και την Άγκυρα με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα έξω και από τα ανατολικά του σύνορα, πέραν των βορείων.
Είναι για αυτό άλλωστε που το Αμμάν αντιδρούσε τόσο έντονα στο σχέδιο μεταφοράς Παλαιστινίων στη χώρα. Η Ιορδανία είναι ουσιαστικά Παλαιστινιακό κράτος στη λογική της πλειονότητας όμως σε μια περίοδο που οι ισλαμιστές προσπαθούν, απλά ειπωμένο, να ανατρέψουν το βασιλιά και τη μοναρχία μαζί του, μια τέτοια κίνηση θα ήταν ανέλπιστο δώρο για αυτούς. Αυτός είναι βέβαια και ο λόγος που η σημερινή κυβέρνηση του Ισραήλ δεν άγγιξε ξανά το θέμα σε σχέση με την Ιορδανία, εν αντιθέσει με την Αίγυπτο.
Και ενώ η Δαμασκός κρατά αποστάσεις μη θέλοντας να ανοίξει μέτωπο με την Ιορδανία – και με κανέναν άλλωστε, ακόμα – η Βηρυτός έσπευσε να βοηθήσει το Αμμάν, δηλώνοντας πρόθυμη να δώσει κάθε είδους πληροφορία, λαμβανομένου υπόψην ότι κάποιοι από τους συλληφθέντες ομολόγησαν ότι είχαν εκπαιδευτεί στο Λίβανο, πριν αναλάβει η νέα κυβέρνηση.
Λίβανος και Ιορδανία έχουν αγαστές και πολύ στενές σχέσεις, απλώς η Βηρυτός δεν μπορούσε – και ούτε μπορεί σε κάποιο βαθμό ακόμα – να κινηθεί λόγω της Χεζμπολάχ. Διακαώς όμως θέλει να ξεμπερδέψει όχι μόνο με το σιιτικό εξτρεμισμό αλλά και με τον σουνιτικό. Είναι δε τρομερά ενοχλημένη από τις κινήσεις της Άγκυρας και σε σχέση με το Λίβανο, με πρώτη την προθυμία με την οποία η Τουρκία ανέλαβε να μεταφέρει το μαύρο χρήμα για τη Χεζμπολάχ από το Ιράν μετά την πτώση του Άσαντ.
Ένα είναι βέβαιο: στην κινούμενη άμμο της Μέσης Ανατολής τα πάντα αλλάζουν πλέον με ταχύτητες πρωτόγνωρες. Και κάθε μεγάλη εξέλιξη δεν πυροδοτεί μόνο μία άλλη, αλλά πολλές, σε πολλά επίπεδα, συχνά δε και σε πολλά κράτη.
Αλλά και κάτι ακόμα. Κανένα κράτος της περιοχής δεν έχει την πολυτέλεια να μείνει μακριά. Ψηλά ή χαμηλά, κοντά ή μακριά, η Μέση Ανατολή μία είναι. Και καλύτερα να συνδιαμορφώνει κανείς τις εξελίξεις αντί απλώς να τις παρακολουθεί. Στο βαθμό βέβαια που μπορεί.
