Σε ηλικία 79 ετών έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος ηθοποιός Σπύρος Σταυρινίδης.
Από τους κορυφαίους ερμηνευτές, μέλος της χρυσής γενιάς που έθεσε τις βάσεις σ’ αυτό που είναι σήμερα το κυπριακό θέατρο, ακαταπόνητος και ενεργός μέχρι και λίγους μήνες πριν τον θανατό του, ο Σπύρος Σταυρινίδης απεβίωσε το πρωί της 13ης Απριλίου, όπως ανακοίνωσε η Ένωση Ηθοποιών Κύπρου.
Υπήρξε μια εμβληματική και γενναιόδωρη φυσιογνωμία, με μια λαμπρή πορεία που εκτείνεται σε πάνω από πέντε δεκαετίες. Υπηρέτησε το θέατρο με ζήλο, τόλμη και αφοσίωση, επανεφευρίσκοντας διαρκώς τον εαυτό του και τη θέση του πάνω στη σκηνή.
«Η αφοσίωσή του στην τέχνη, η ευαισθησία και η αστείρευτη ενέργειά του επί σκηνής άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμά του σε αμέτρητες παραστάσεις, εμπνέοντας συναδέλφους και θεατές. Η συμβολή του στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου και στο ευρύτερο θεατρικό τοπίο της χώρας υπήρξε ανεκτίμητη, ενώ η ανθρωπιά και το ήθος του θα παραμείνουν πρότυπο για όλους μας» αναφέρει η ανακοίνωση της ΕΗΚ.
Συνέντευξη Σπυρου Σταυρινίδη: Το θέατρο περνά το μήνυμα ότι ακόμη υπάρχουμε
Ο Σπύρος Σταυρινίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1946. Τέλειωσε την Τεχνική Σχολή γιατί είχε σκοπό να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του, δηλαδή να γίνει ηλεκτρολόγος. Λόγω του αδελφού του Τάκη (1942-2001), ο οποίος ήταν ηθοποιός, συναναστρεφόταν με καλλιτέχνες όπως ο Νίκος Χαραλάμπους, ο Στέλιος Καυκαρίδης, η Τζένη Γαϊτανοπούλου, ο Ανδρέας Μουσουλιώτης και πολλοί άλλοι μεγάλοι ηθοποιοί, από τους οποίους επηρεάστηκε ως προς την αλλαγή της απόφασής του.
Τελειώνοντας τη θητεία του στον στρατό, άρχισε να εργάζεται στην Αρχή Τηλεπικοινωνιών και ταυτόχρονα έκανε μαθήματα θεάτρου στη σχολή του Εύη Γαβριηλίδη. Αργότερα πήγε στην Αθήνα όπου σπούδασε στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, όπου και εργάστηκε επίσης ως ηθοποιός. Επιστρέφοντας στην Κύπρο, εργάστηκε στο Θέατρο ΡΙΚ κατά την περίοδο της λειτουργίας του (1969-1971) και από το 1972 και εξής, εργάστηκε στον ΘΟΚ του οποίου από το 1990 αποτέλεσε βασικό στέλεχος.
Ερμήνευσε με επιτυχία πλήθος ρόλων σε έργα του κυπριακού, ελληνικού και διεθνούς δραματολογίου, κλασικού και σύγχρονου. Στον κινηματογράφο διακρίθηκε με το Κρατικό Βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία «Αιώνιος Φοιτητής» (2001), ενώ το 2021 τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο ΘΟΚ για την υπερπεντηκονταετή προσφορά του στο κυπριακό θέατρο.
Το διάρκειας αρκετών λεπτών standing ovation για τον τιμώμενο Σπύρο Σταυρινίδη αποτέλεσε την πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς της τελετής απονομής των Βραβείων Θεάτρου ΘΟΚ, το βράδυ της Δευτέρας 28 Μαρίτου 2022. «Θα ήθελα να πω στους συναδέλφους μου ότι κάνουμε το καλύτερο επάγγελμα του κόσμου» σημείωσε τότε: «Οι ηθοποιοί γευόμαστε τις λέξεις, δίνουμε ζωή στις λέξεις, ζωντανεύουμε τα οράματα των συγγραφέων. Είμαστε υπέροχοι».
Μια ιστορική ερμηνεία
Το όνομα του Σπύρου Σταυρινίδη θα είχε αποτυπωθεί ανεξίτηλα στην Ιστορία του ΘΟΚ ακόμη κι αν είχε παίξει έναν μόνο ρόλο: του Αγγελιοφόρου στις θρυλικές Ικέτιδες του Χαραλάμπους. Όπως έχει εξομολογηθεί στον «Φ», εμπνεύστηκε την ερμηνεία από τραυματίες πολέμου του 1974 που αφηγούνταν τις εμπειρίες τους μιλώντας σχεδόν μηχανικά, αλλοπαρμένα και με βλέμμα άδειο. Αυτή η ευθεία μεταποίηση της σκληρής και πρόσφατης προσωπικής εμπειρίας ήταν που απέφερε το συγκλονιστικό αποτέλεσμα που άλλαξε τον ρου του κυπριακού θεάτρου.
Ο Αγγελιοφόρος τον καταξίωσε ακόμη και στα μάτια του «δύσκολου» δασκάλου του, Κάρολου Κουν, όμως δεκάδες ήταν οι χαρακτήρες που ενσάρκωσε στον ΘΟΚ, σε μια μυθική πορεία κυρίως με βάση μια δική του χαρακτηριστική προσέγγιση: Τρέπλιεφ στον Γλάρο του Χατζίσκου (1972)· Καρίωνας στον Πλούτο (1980)· Τροφίμοφ στον «Βυσσινόκηπο» (1980)· Παιδαγωγός στην Ηλέκτρα του Κακογιάννη (1983)· Αγγελιοφόρος στη Μήδεια του Χρονόπουλου (1984)· Πάνας στον Δύσκολο του Μενάνδρου (1985)· δικαστής Αδάμ στη «Σπασμένη Στάμνα» του Φον Κλάιστ (1986)· Τειρεσίας στον Οιδίποδα Τύραννο του Χαραλάμπους (1986)· Παιδαγωγός στις Φοίνισσες (1990)· θείος Τζακ στο «Χορεύοντας στη Λουνάσα» (1994)· Ντον Ντάμπροου στον «Αμερικάνικο Βούβαλο» του Μάμετ (1995)· Ευριπίδης στις Θεσμοφοριάζουσες του Τσιάνου με Μνησίλοχο τον Σωτήρη Μουστάκα (1996) και Πόλεμος στην Ειρήνη του Χρονόπουλου με τον Μουστάκα Τρυγαίο (1998)· Βλέπυρος στις Εκκλησιάζουσες του Μουαΐμη (2006). Και φυσικά Παρμένων στη μενανδρική Σαμία του Γαβριηλίδη, σε όλες τις εκδοχές της (1994 & 2012-13).
Η ανθηρή πορεία του στο σανίδι συνεχίστηκε σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής του. Τελευταία του εμφάνιση ήταν στην παραγωγή της Open Arts «Celebration» τον περασμένο Οκτώβριο, σε σκηνοθεσία Αθηνάς Κάσιου.
«Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του. Η σκέψη μας είναι μαζί τους σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Καλό σου ταξίδι, Σπύρο μας. Η κληρονομιά σου θα ζει για πάντα στις καρδιές μας και στο θέατρο που τόσο αγάπησες» αναφέρει η ανακοίνωση της ΕΗΚ.
