Ό,σα και αν πουν και καταγγείλουν οι «κράχτες» των αντιπολιτευόμενων κομμάτων μας για τη νέα καταστροφή από πυρκαγιά -για πολλά από τα οποία έχουν δίκαιο, εννοείται- δεν πρέπει να ξεχνούν κάτι πολύ σημαντικό, που αφορά τον πυρήνα της πολιτικής προοπτικής των σχηματισμών τους:
Είναι πολύ πιθανό ότι δεν υπάρχουν παρά μόνο ελάχιστοι πολίτες που πραγματικά πιστεύουν ότι η καταστροφή στην ορεινή Λεμεσό θα ήταν μικρότερη με άλλο Πρόεδρο, με άλλους υπουργούς και άλλη συμπολίτευση.
Θα μπορούσε με κάποια δόση τύχης να αποφεύγαμε το κακό. Ή τόσο μεγάλο κακό. Θα μπορούσε μία απόφαση την ώρα της λαίλαπας να λαμβανόταν νωρίτερα και να μείωνε τις ζημιές. Θα μπορούσαν οι υπηρεσιακοί να κινούνταν πιο αποφασιστικά όταν η φωτιά έμπαινε στο ένα μετά το άλλο τα χωριά.
Ναι, θα μπορούσε και θα μπορούσαν. Το θλιβερό είναι που σχεδόν κανένας πολίτης δεν σκέφτεται καν πως «αν ήταν ο άλλος ή ο παράλλος δεν θα είχαμε τέοια τραγωδία».
Εκλείπουν ταχύτατα οι ελπίδες και η πίστη στο πολιτικό σύστημα, εν ολίγοις. Και στον κρατικό μηχανισμό. Και επείγει να αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο.
ΧΡΥΜΑ
