Οι εθνικές επέτειοι δεν είναι ευκαιρία επίδειξης εθνικών φρονημάτων. Ούτε οι αναρτήσεις στο instangram και στο Facebook αποτελούν πιστοποιητικά πατριωτισμού για τον οποιοδήποτε. Ούτε ασφαλώς οι ήρωες και ο τόπος θυσίας τους είναι αξιοθέατα και χώροι πολιτικής ή προσωπικής προβολής του οποιοδήποτε. Στην εποχή όμως της εικόνας και των εντυπώσεων, κυριαρχεί πάντα η υπερβολή. Σε αυτή την υπερβολή και την ανάγκη αυτόυπερπροβολής, τις περισσότερες φορές η ουσία χάνεται και μαζί της χάνεται και η αξιοπιστία του μηνύματος που θέλει η ανάρτηση να προβάλει.
Η 1η Απριλίου αποτελεί την πιο λαμπρή στιγμή της σύγχρονης ιστορίας του Ελληνισμού ευρύτερα και ειδικότερα των ανθρώπων της Κύπρου που οργανώθηκαν και ξεσηκώθηκαν ζητώντας το δικαίωμα στην ελευθερία και την ένωση με την Ελλάδα. Πέραν από την ιστορική αποτίμηση και το πώς ο καθένας εκ των υστέρων κρίνει και επικρίνει ένα αγώνα, η επανάσταση ενός λαού προς κάθε μορφή ζυγού, παραμένει μια χρυσή σελίδα στην ιστορία του και ένα σημείο αναφοράς στην πορεία του στο χρόνο. Απ’ εκεί και πέρα, ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας ως άτομο τοποθετείται έναντι του αγώνα της ΕΟΚΑ και των ηρώων της, είναι θέμα προσωπικό. Όπως επίσης προσωπικό είναι και το πώς ο καθένας αντιλαμβάνεται το συμφέρον για τον τόπο του.
Η πολιτική όμως δεν είναι συνθήματα ούτε ριάλιτι. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά που θα πρέπει να αντιληφθούμε όλοι. Πολιτικοί αλλά και πολίτες. Διότι δυστυχώς γινόμαστε όλοι κοινωνοί και συμμέτοχοι μιας κατάστασης πραγμάτων που δολοφονεί την ουσία για τις εντυπώσεις. Όλοι γινόμαστε αιχμάλωτοι της κουλτούρας ενός δημόσιου βίου του φαίνεσθαι. Πρωταγωνιστές μιας φαινομενικής πραγματικότητας που φωνάζει από την μια για να εντυπωσιάσει και από την άλλη για να κατασπαράξει.
Χάσαμε όμως την ουσία και αυτό είναι το πρόβλημα. Βιώνουμε μια πολύ παράξενη πολιτική κατάσταση πραγμάτων με ένα σκηνικό πρωτόγνωρα ρευστό. Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος έχει φτάσει πλέον σε σημείο που δημιουργεί μια πρωτοφανή αβεβαιότητα. Οι σπασμωδικές κινήσεις των κομμάτων και των πολιτικών αρχηγών στην προσπάθεια τους να αντιμετωπίσουν αυτήν την κατάσταση πραγμάτων με την οποία βρέθηκαν αντιμέτωποι δείχνει και την αδυναμία τους.
Ποιο είναι το κύριο ζήτημα που εγείρεται για όλα τα πολιτικά κόμματα; Η έλλειψη πολιτικής πυξίδας και η αδυναμία αποτύπωσης πολιτικού στίγματος. Η διαπίστωση αυτή έχει όμως μια νέα αφετηρία που έχει να κάνει με το πώς τα κόμματα απαντούν σε αυτήν την στάση της κοινωνίας και πώς την ερμηνεύουν. Ο διαγωνισμός εθνικοφροσύνης για παράδειγμα που παρατηρείται όλο και πιο έντονα από πλευράς ΔΗΣΥ, όχι μόνο δεν προσδίδει ιδεολογικοπολιτικό στίγμα στο κόμμα, αλλά αντίθετα ενισχύει αφενός την τάση απαξίωσης από μία μερίδα του κόσμου του κόμματος που εισπράττει όλη αυτή την υπερβολή ως θεατρινίστικη παράσταση εξαιτίας έλλειψης πολιτικών και αφετέρου, δεν αποτρέπει το ρεύμα των ψηφοφόρων του προς το ΕΛΑΜ από μία άλλη μερίδα συναγερμικών που δεν αντιλαμβάνεται πλέον την διαφορά των δύο κομμάτων. Διότι στην πολιτική των συνθημάτων και των εντυπώσεων, σίγουρα κερδισμένο βγαίνει το ΕΛΑΜ και όχι ο ΔΗΣΥ. Γι’ αυτό, όσο δεξιά και να προσπαθήσει να κινηθεί ο ΔΗΣΥ, όσες αναρτήσεις με ελληνικές σημαίες και να κάνει και σε όσα εθνικά μνημόσυνα και να παραστεί η ηγεσία του, δεν πρόκειται να κλείσει ούτε την κάνουλα προς το ΕΛΑΜ, ούτε το ρεύμα προς την αποχή ή σε άλλες πολιτικές δυνάμεις. Αυτό είναι που δεν αντιλαμβάνονται όσοι επιμένουν σε αυτή την λογική οδηγώντας τελικά και την ηγεσία του κόμματος σε ζημιογόνα μονοπάτια.
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για όλα τα κόμματα που αναζητούν διέξοδα στα αδιέξοδα τους με τη δημιουργία εντυπώσεων και όχι πολιτικής.
