Δεν φταίει πάντα το κράτος για τους πολίτες του. Μερικές φορές και ειδικά όταν φτάνουμε να πίνουμε νερό με το σταγονόμετρο, φταίνε οι πολίτες για το κράτος τους. Για την πολιτική διαχείρισης του υδατικού δεν θα κάνω βαθυστόχαστη ανάλυση τώρα που είμαστε ήδη μέχρι τον λαιμό (ή καλύτερα μέχρι τη σταγόνα).
Αυτό που καίει είναι κάτι άλλο: η νοοτροπία μας.
Γιατί δεν είναι εικόνα αυτή ώριμης κοινωνίας. Την ώρα που τα φράγματα σκάζουν από τη δίψα, τα δελτία ειδήσεων μετράνε κυβικά σαν να είναι χρυσός και οι Αρχές παρακαλάνε «κάντε λίγη οικονομία, θα πέσει πρόστιμο», ο μέσος Κύπριος κρατά ακόμα το λάστιχο με καμάρι.
Και όχι για τον κήπο, ούτε καν για τη γλάστρα του βασιλικού, αλλά για να πλύνει το πλακόστρωτο, το πεζοδρόμιο, το αυτοκίνητο του και ό,τι άλλο περάσει από μπροστά του. Σιωνωτά, που λέμε κι εμείς στο χωριό μου.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, μετά απορούμε πού πήγε το νερό. Ε, πήγε στο κατώφλι, στο γκαράζ και στο πεζοδρόμιο, που γυαλίζει σαν να περιμένει επίσκεψη από τον Πάπα.
ΠΡΟΚΕ
