Υπάρχει μία λέξη που θέλω να θυμάσαι. Δεν είναι «θετική». Αλλά αν καταλάβεις τι σημαίνει —και πώς εμφανίζεται στον τρόπο που μεγαλώνεις το παιδί σου— μπορεί να σου αλλάξει τα πάντα.
Ας πούμε ότι ο τρίχρονος γιος σου πετάει για τρίτη φορά το φαγητό του στο πάτωμα. Μόλις έχεις καθαρίσει. Πονάει η μέση σου. Κι εκείνος γελά και πετάει άλλη μια χούφτα σάλτσα. Χάνεις την ψυχραιμία σου. Φωνάζεις. Πέντε λεπτά μετά, πνίγεσαι από ντροπή: Γιατί να φωνάξω έτσι σε ένα νήπιο; Ήθελε μόνο να παίξουμε.
Σκέψου ότι έφηβη κόρη σου παίρνει έναν κακό βαθμό. Εσύ πανικοβάλλεσαι. Ξεκινάς μια διάλεξη, φαντάζεσαι ότι θα καταστραφεί το μέλλον της. Κι εκείνη σε αγνοεί, σηκώνει τα φρύδια, κλείνεται στο δωμάτιό της. Εσύ συνεχίζεις να φωνάζεις. Και μετά; Πάλι νιώθεις απαίσια. Λες και οι βαθμοί καθορίζουν την αξία της.
Η δυσανάλογη αντίδραση δεν είναι για το φαγητό ή τον βαθμό. Στην πραγματικότητα εγκέφαλός σου δεν αντιδρά στο «τώρα», αλλά στο «τότε» —σε κάτι παλιό, άλυτο και συχνά τραυματικό από τη δική σου παιδική ηλικία.
- Τι συμβαίνει πραγματικά:
Το παιδί σου κάνει κάτι που σε στρεσάρει (δεν ακούει, σε ειρωνεύεται, αντιμιλά, αγνοεί, πετάει φαγητό). - Ο εγκέφαλός σου δεν το βλέπει ως “απλή παιδική συμπεριφορά”.
- Το νευρικό σου σύστημα αναγνωρίζει τον κίνδυνο —σαν να του λέει: «Αυτό το έχουμε ξαναζήσει, και τότε πονούσε πολύ».
- Ενεργοποιείται ένα παλιό «πρόγραμμα» που γράφτηκε μέσα σου όταν ήσουν παιδί για να σε προστατεύει από πόνο, απόρριψη, φόβο ή εξευτελισμό το λεγόμενο τραύμα.
Διαβάστε επίσης: Πρώτο ταξίδι με το μωρό στο αεροπλάνο: Όλα όσα πρέπει να ξέρεις
Η αντίδρασή σου είναι δυσανάλογη γιατί κουβαλάει και όλον εκείνον τον παλιό πόνο.
Άρα, η δυσανάλογη αντίδραση προκύπτει από:
- Τραύματα της παιδικής σου ηλικίας.
- Εσωτερικευμένες αναμνήσεις ή πεποιθήσεις (π.χ. «πρέπει να είμαι τέλειος γονιός», «αν το παιδί δεν με σέβεται, εγώ απέτυχα»).
- Αντιδράσεις του νευρικού σου συστήματος που δεν έχουν καταλάβει ότι τώρα είσαι ενήλικας, ασφαλής και σε έλεγχο.
Τι να πεις στο παιδί
Μείνε λίγο σιωπηλός/ή. Πάρε βαθιές αναπνοές. Αγγάλιασε το παιδί σου, αν νιώθεις έτοιμος/η. Πήγαινε βόλτα. Πιες νερό. Κάνε κάτι που σου υπενθυμίζει ότι είσαι στο παρόν και έχεις επιλογές.
Αν η δυσανάλογη αντίδραση έβλαψε το παιδί, μπορείς πάντα να ζητήσεις συγγνώμη: «Μίλησα πολύ αυστηρά πριν. Δεν φταις εσύ, απλά είχα μια δύσκολη στιγμή. Σε αγαπάω και θα προσπαθήσω να το κάνω αλλιώς την επόμενη φορά».
Ρώτα τον εαυτό σου:
- Ποιος/α θέλω να είμαι ως γονιός;
- Τι θέλω να θυμάται το παιδί μου για μένα;
- Τι χρειάζεται αυτό το παιδί αυτή τη στιγμή;
- Η απάντηση σε αυτά είναι η πυξίδα σου. Όχι η τελειότητα, αλλά η συνέπεια με τις αξίες σου.
Πηγή: imommy.g
