Ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο αγαπημένος «Νιόνιος» δεν υπήρξε στο πέρασμά του απλώς ένας τραγουδοποιός· υπήρξε μια αλλιώτικη δύναμη με αιώνια αποτυπώματα και εμβέλεια, μια γέφυρα ανάμεσα στο χθες και το αύριο της ελληνικής μουσικής και σκέψης.
Εξέπεμπε μια ξεχωριστή «αρχοντιά» που διαπερνά τις «συχνότητες της παράδοσης» και επεκτείνεται στους «γαλαξίες της Ρωμηοσύνης», ως μέγεθος βαθύτατα πνευματικό και πολιτισμικό.
Η «αρχοντιά» του Σαββόπουλου εστιάζει στην αβίαστη ικανότητά του να συγκεράζει φαινομενικά ετερόκλητα στοιχεία. Έφερε το ηλεκτρικό ροκ, το blues και τη δυτική avant-garde στην ελληνική δισκογραφία, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν αποκόπηκε από τη ρίζα. Αντίθετα, αγκάλιασε το δημοτικό τραγούδι, την βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική, τον Καραγκιόζη και τις βαλκανικές επιρροές, διατηρώντας, όπως ο ίδιος έλεγε, «τις υγιέστερες από τις παλιές αξίες». Ήταν αυτός που με περισσή τόλμη έβαλε την «Παράδοση στην πρίζα», εκσυγχρονίζοντάς την χωρίς να την ευτελίζει, δίνοντάς της νέα πνοή και καίριο λόγο. Αυτό κι αν συνιστά κατόρθωμα που εκπέμπει σε άλλους γαλαξίες…
Η Ρωμηοσύνη, στην περίπτωση του «Νιόνιου», ξεπερνά τα γεωγραφικά όρια και αναδεικνύεται σ’ ένα αλλιώτικο πνευματικό και πολιτισμικό DNA. Δεν είναι μόνο ο δίσκος Το Βρώμικο Ψωμί ή ο Μπάλλος, όπου ο λαϊκός πολιτισμός και η ιστορική μνήμη συναντούν την εξεγερσιακή θεματική και την αντιχουντική διάθεση. Είναι η συνολική του στάση συνυφασμένη και συνταιριασμένη με άλλα μεγέθη: την κριτική ματιά, την αυτοσαρκαστική διάθεση, την απαράμιλλη ποιητική του γλώσσα που ανακατεύει τη λόγια έκφραση με τη λαϊκή φωνή και την βαθιά του ευαισθησία.
Αυτή η πνευματική Ρωμηοσύνη εκδηλώνεται ως μια διαρκής αναζήτηση της «ενότητας του χρόνου», μια προσπάθεια να βρεθεί το κοινό νήμα, ο ομφάλιος εκείνος λώρος, που συνδέει τον αρχαίο, τον βυζαντινό και τον σύγχρονο Έλληνα. Με τραγούδια που γίνονται ροκ αρχέτυπα – αναλλοίωτα στο χρόνο – ο Σαββόπουλος έδειξε πώς η ελληνική ψυχή, με όλες τις φάσεις και αντιφάσεις και προπαντός τις εκφάνσεις της, μπορεί να εκφραστεί και να κωδικοποιηθεί με παγκόσμια γλώσσα.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος υπήρξε ο χρονοποιός που αποτύπωσε την νεότερη Ελλάδα με τα καλά και τα κακά της, τις προσωπογραφίες, την παράδοση, τη μεταφυσική και τους ήχους της. Η «αρχοντιά» του είναι η κληρονομιά ενός δημιουργού που έμαθε στους Έλληνες τραγουδοποιούς να γράφουν για τον τόπο τους χωρίς επαρχιωτισμό και να συνδέουν το τοπικό με το παγκόσμιο, αφήνοντας την πιο καθάρια σφραγίδα στην ελληνική μουσική κουλτούρα. Στο καλό άρχοντά μας…
