Αν κάτσουμε να καταγράψουμε ομοιότητες και διαφορές μεταξύ Κυπριακού και Ουκρανικού θα βρούμε ουκ ολίγα να σημειώσουμε. Από την εισβολή, την κατοχή εδαφών και πάει λέγοντας. Με κάποιους πρωταγωνιστές να είναι ίδιοι ή όμοιοι. Ακόμα και σε τακτικές που ακολουθούνται προς επίλυση των δύο προβλημάτων, μπορεί να βρούμε ομοιότητες. Αλλά δεν είναι ώρα να αναλύσουμε ομοιότητες και διαφορές ανάμεσα στα δύο ζητήματα με τις τόσες ομοιότητες και διαφορές.
Έχει όμως σημασία να ρίξουμε μια δεύτερη, ίσως και τρίτη ματιά στις συναντήσεις που έγιναν νωρίτερα αυτή την εβδομάδα στην Ουάσιγκτον και πιο συγκεκριμένα στον Λευκό Οίκο. Εκεί που ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ, είχε προσκαλέσει όλους εκείνους που κατά την άποψή του μπορούσαν να παίξουν ρόλο ή να συμβάλουν στον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία. Αυτούς που ο ίδιος θεωρεί και ως μέρος της λύσης.
Τι κρατάμε λοιπόν από αυτή τη συνάντηση, πέραν των όσων συμφωνήθηκαν, αποφασίστηκαν και ανακοινώθηκαν:
Πρώτον, η απουσία του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών.
Δεύτερον, οι οικονομικές κερδοζημίες των εμπλεκομένων χωρών.
Ξεκινώντας από το πρώτο: Η αντιπάθεια του Ντόναλντ Τραμπ προς τα Ηνωμένα Έθνη είναι πολύ καλά γνωστή. Θεωρεί τον διεθνή οργανισμό ως ένα οικονομικό βαρίδι, μεταξύ πολλών άλλων. Φρόντισε στην προκειμένη περίπτωση να αφαιρέσει το διεθνή οργανισμό από το κάδρο των οργανισμών και χωρών που μπορούν να συμβάλουν στην επίτευξη μιας ειρηνικής συμφωνίας.
Ήταν η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αλλά όχι τα Ηνωμένα Έθνη. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η απουσία του ΟΗΕ έχει να κάνει με το ότι η Ρωσία είναι ένα από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, γεγονός που της επιτρέπει να χρησιμοποιεί το δικαίωμα του βέτο σε αποφάσεις με τις οποίες διαφωνεί. Είναι και αυτό, αλλά προσωπικά δεν πιστεύω ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφαση του Τραμπ, από την ώρα που λίγα 24ωρα προηγουμένως είχε συνομιλίες με τον Ρώσο ομόλογό του, Βλαντίμιρ Πούτιν, στην Αλάσκα. Και τον οποίο είχε ενημερώσει για τις επόμενες κινήσεις του, ότι δηλαδή θα φώναζε στο Οβάλ Γραφείο Ζελένσκι, ΕΕ, ΝΑΤΟ και μερικούς ηγέτες από την Ευρώπη για τα περαιτέρω.
Όσον αφορά το δεύτερο: Ας κρατήσουμε λίγο απ’ όσα ανακοινώθηκαν εκείνη την ενίσχυση της ουκρανικής άμυνας με την πώληση σύγχρονων συστημάτων από τις ΗΠΑ. Κάπου 100 δισεκατομμύρια υπολογίζεται ότι θα είναι η αξία των όπλων που θα πουλήσουν οι ΗΠΑ στην Ουκρανία. Και το κόστος θα το αναλάβει η ΕΕ. Μια ακόμα τακτική κίνηση του γνωστού Τραμπ στη λογική του επιχειρηματία. Κάνει αυτός το ντιλ αλλά το λογαριασμό θα τον πληρώσει άλλος, με τη χώρα του να εισπράττει τα 100 δισεκατομμύρια.
Όλα αυτά δεν είναι θέματα που δεν αφορούν την Κύπρο. Ακόμα και εν μέσω θερινών διακοπών κάποιοι έπρεπε να είχαν προβληματιστεί ιδιαίτερα. Αλλά φαίνεται ότι είναι προτιμότερες οι διακοπές παρά να πάρουν θέση σ’ ένα τόσο σοβαρό ζήτημα.
Η απουσία των Ηνωμένων Εθνών έπρεπε και πρέπει να προβληματίσει τους πάντες. Είναι ένα δείγμα του ποια κατεύθυνση θα κινηθεί η διεθνής πολιτική σκηνή το αμέσως επόμενο διάστημα. Το γεγονός ότι σ’ ένα τόσο σημαντικό ζήτημα τα Ηνωμένα Έθνη δεν λαμβάνονται υπόψη είναι κάτι που πρέπει να απασχολήσει την κυπριακή πολιτική ηγεσία η οποία τοποθετεί τις ελπίδες της στον διεθνή οργανισμό για να βρεθεί λύση στο Κυπριακό.
Και ο προβληματισμός δεν μπορεί να είναι μόνο σε σχέση με τον Τραμπ και τον Πούτιν. Ο προβληματισμός έχει να κάνει με τα ίδια τα Ηνωμένα Έθνη τα οποία αδυνατούν να διεκδικήσουν εκείνο που θεωρητικά τουλάχιστον τους ανήκει. Γιατί και η ΕΕ δεν θα ήταν στον Λευκό Οίκο εάν δεν το απαιτούσε. Θα έμενε κι αυτή, όπως ο ΟΗΕ, ένας απλός θεατής των γεγονότων εξ αποστάσεως. Να βλέπει τα γεγονότα από τηλεοράσεως…
