Κάποια μέλη της δικαστικής εξουσίας μας κάνουν να νιώθουμε πως οι λειτουργοί του Τύπου απαξιώνονται πλήρως. Διαβάζονται αποφάσεις χαμηλόφωνα που ακούν μόνο οι στενογράφοι, μαρτυρία που θα έπρεπε να τεθεί σε μια δίκη (κάποιοι λησμονούν ότι είναι δημόσια η διαδικασία) θεωρείται ως αναγνωσθείσα και δεν την ακούμε ποτέ στο Δικαστήριο, ενώ δημοσιογράφοι αποκλείονται από την παρακολούθηση δικαστικών διαδικασιών λόγω περιορισμένου χώρου στην αίθουσα.
Αυτά είναι μόνο λίγα από τα φαινόμενα με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά. Φεύγουμε από τα Δικαστήρια και τρέχουμε να διασταυρώσουμε πληροφορίες επί ώρες, γιατί κάποιοι από εμάς νιώθουμε ότι έχουμε το ιερό καθήκον να προσφέρουμε σωστή ενημέρωση στην κοινωνία. Κι αυτό το ιερό καθήκον είναι πιο βαρύ σ΄ αυτή την ιδιαίτερα ζοφερή εποχή που ζούμε και χαρακτηρίζεται από την επιλογή ορισμένων πολιτών να λαμβάνουν υπόψιν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, τα οποία δημοσιοποιούνται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και μετατρέπονται σε «γεγονότα».
Επιστρέφουμε, λοιπόν, στο γραφείο κι αρχίζουμε να γράφουμε προσπαθώντας να αποφύγουμε την παγίδα της μεταφοράς ανακριβειών, για τις οποίες δεν ευθυνόμαστε. Δεν είμαστε κι εμείς πάντα αυτοί που πρέπει. Προσπαθούμε, όμως, να αυτορυθμιστούμε καθημερινά. Οι παλιότεροι εξηγούν στους νεότερους δημοσιογράφους και προσπαθούν να τους μεταλαμπαδεύσουν κάποιες Αρχές. Σίγουρα, όμως, δεν μπορεί η δικαστική εξουσία να αποκλείει τους δημοσιογράφους από την απονομή της δικαιοσύνης.
Άλλωστε, δεν έχει να κρύψει κάτι…
Φ.Μ.
