Σε κοιτάζει στα μάτια, με εκείνα τα υπέροχα μεγάλα της μάτια, και αντιλαμβάνεσαι, από την πρώτη στιγμή που την γνωρίζεις, πως αυτός ο άνθρωπος είναι αληθινός και αυθεντικός. Διαθέτει απίστευτο χιούμορ, αυτοσαρκάζεται, μιλά υπέροχα και κυρίως δεν φοβάται κανέναν και τίποτα. Στη ζωή της όλη έμαθε να αγωνίζεται. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Είναι πρωταθλήτρια ενός κλασικού αθλήματος, του άλματος επί κοντώ, ένα άθλημα ψυχολογίας και πολλών αποθεμάτων δύναμης και θάρρους. Αυτό λειτουργεί προστατευτικά στη δική της ζωή, μια ζωή γεμάτη από κάθε άποψη, μια ζωή αγώνα, μια ζωή επιτυχίες και απίστευτες ανατροπές που έμαθε, συνήθισε να διαχειρίζεται με τόλμη, στωικότητα αλλά κυρίως με υπέρμετρη αισιοδοξία.
Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της ψυχής της, της ψυχής ενός παιδιού, ενός ανθρώπου που μόνο καλά έχεις να πεις όταν την γνωρίσεις. Υποκλίνομαι στη Μαρία Αριστοτέλους. Θυμάμαι πως, κατά καιρούς βλέπω αναρτήσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ως επί το πλείστον ελλαδικά, για την Κύπρια αθλήτρια του άλματος επί κοντώ που μίλησε ανοικτά για τον δικό της καρκίνο, το δικό της θηρίο, έναν μεταστατικό καρκίνο, ένα σπάνιο καρκίνο, ραβδομυοσάρκωμα που επηρεάζει τον μυϊκό ιστό, και κυρίως σε βρέφη και παιδιά, ένας καρκίνος που μπορεί να εμφανιστεί στα χέρια ή στα πόδια και που στη Μαρία εμφανίστηκε στην περιοχή του προσώπου.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ.
