Ο Ηράκλης Γιωργαλλής παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στον δημοσιογράφο Γιάννη Χατζηγεωργίου για τις ανάγκες του περιοδικού «DownTown». Μεταξύ άλλων ο κορυφαίος Κύπριος ηθοποιός, με τα 60 χρόνια επιτυχημένης καριέρας, μίλησε για τα «χρυσά» χρόνια της μεγάλης καριέρας του στο θέατρο.
Τι θυμάστε από τα «χρυσά» χρόνια της μεγάλης σας καριέρας στο θέατρο, στην παλιά Έκθεση, στο «Απόλλων», στο «Ιντερνάσιοναλ», στο «Μιμόζα», στο «Οθέλλος»;
Ήταν ένας συνεχής αγώνας. Ο κόσμος ήταν πολύς, μας αναγνώριζε, ήθελε να μας μιλήσει… Εγώ, ωστόσο, πάντοτε ήμουν απλός με τους ανθρώπους, δεν πήραν ποτέ τα μυαλά μου αέρα – γι’ αυτό και ο κόσμος με σεβόταν απεριόριστα· ποτέ δεν είχα πρόβλημα με κανέναν, και οι περισσότεροι, όταν με συναντούσαν έξω, μου μιλούσαν στον πληθυντικό αρχικά. Είχα πάντοτε αρχές, είχα μια αόρατη «γραμμή», η οποία καθόριζε τη ζωή μου -η οποία προερχόταν από την οικογένειά μου και τον τρόπο που μεγάλωσα- από την οποία ποτέ δεν μπορούσα να παρεκκλίνω. Την ίδια αντιμετώπιση είχα και από τους συναδέλφους μου. Ποιους να πρωτοθυμηθώ: Τον Νίκο Παντελίδη, τον Ανδρέα Μούστρα, τη Δώρα Κακουράτου βέβαια -που την είχα σαν αδελφή μου-, τον Κώστα Παπαμαρκίδη, τον Ανδρέα Μαυρομμάτη; Είναι τόσοι πολλοί που δεν θέλω να αδικήσω κάποιον. Έκανα πολλούς ρόλους -ρόλο σκάρτο δεν υποδύθηκα ποτέ, δεν είχα αποτυχία, διότι μπορούσα να επιλέγω κιόλας και να ξέρω ποιος ρόλος μού ταιριάζει και ποιος όχι-, αλλά πάντοτε τα πόδια μου, όπως μου έλεγε και ο μακαρίτης ο πατέρας μου όταν ξεκινούσα, τα είχα φυτεμένα μέσα στη γη. Ακόμη και τον μικρότερο ρόλο να τύχαινε να μου δώσουν -ειδικά στην αρχή της καριέρας μου- αυτός ήταν που θα «φαινόταν» στο τέλος.
