Ηλικιωμένοι και σοβαρά ασθενείς στο έλεος του Θεού. Κάποιοι χρήζουν νοσηλευτικής κατ΄οίκον φροντίδας και την λαμβάνουν με το σταγονόμετρο, κάποιοι άλλοι χρειάζονται καθημερινή φροντίδα, αλλά δεν δικαιούνται στήριξης για €50 ή €100 ή επειδή τα παιδιά τους εργάζονται και έχουν μισθό. «Επιτέλους κάποιος να αναγνωρίσει το πρόβλημα και να λάβει σοβαρές αποφάσεις. Εξευτελίζουμε ανθρώπους και εγκλωβίζουμε ολόκληρες οικογένειες. Επιτέλους να δούμε την κυπριακή πραγματικότητα κατάματα και να δράσουμε ως Κράτος πρόνοιας, με όλα τα αρμόδια Υπουργεία» τονίζει η Ομοσπονδία Ασθενών Κύπρου.
«Η τωρινή μας απραξία θα μετατραπεί σε βουνό το οποίο θα πλακώσει τα παιδιά και τα εγγόνια μας», προειδοποιεί από πλευράς του το Παρατηρητήριο Τρίτης Ηλικίας, το οποίο επίσης δέχεται καθημερινά σχετικά παράπονα.
Τα όσα κατέγραψε το Παρατηρητήριο Ασθενών της ΟΣΑΚ τον περασμένο μήνα, επιβεβαιώνουν, για άλλη μια φορά, το τεράστιο κενό που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Κύπρο:
– Ασθενής με σπάνια πάθηση και σοβαρά προβλήματα υγείας λαμβάνει χαμηλή σύνταξη ανικανότητας. Έχει αξιολογηθεί αρκετές φορές από ιατροσυμβούλια, με διαπιστωμένη κινητική αναπηρία και ανικανότητα για εργασία. Δεν δικαιούται Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, επειδή έχει πέντε παιδιά που εργάζονται και τα εισοδήματά τους προσμετρούνται.
– Κλινήρης ασθενής με πληγή στο πόδι, η οποία χρειάζεται νοσηλευτική παρακολούθηση και φροντίδα. Λαμβάνει υπηρεσίες από την υπηρεσία κατ’ οίκον νοσηλείας του ΟΚΥπΥ. Οι επισκέψεις νοσηλευτών ωστόσο μειώθηκαν λόγω υποστελέχωσης, όπως τον έχουν ενημέρωσει.
– Ηλικιωμένη, τυφλή γυναίκα μετά από ατύχημα χρειάζεται κατ’ οίκον νοσηλευτική φροντίδα. Η υπηρεσία του ΟΚΥπΥ, δηλώνει αδυναμία λόγω υποστελέχωσης, ο ΟΑΥ αποζημιώνει περιορισμένο αριθμό επισκέψεων από νοσηλευτές, η οικογένεια αδυνατεί να καλύψει το οικονομικό κόστος για να εξασφαλίσει ιδιωτικά τις συγκεκριμένες υπηρεσίες.
– Ηλικιωμένοι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ΕΕΕ επειδή υπερβαίνουν τα καθορισμένα οικονομικά κριτήρια κατά €50 ή €100. Χρειάζονται νοσηλευτική και άλλη φροντίδα. Δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να καλύψουν το κόστος από την τσέπη τους. Παραμένουν χωρίς στήριξη και υπηρεσίες.
«Ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι ως Κράτος», τόνισε σε αρκετά έντονο ύφος ο πρόεδρος της ΟΣΑΚ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος. «Χρειάζεται ισχυρή πολιτική βούληση και σοβαρή πολιτική απόφαση για να δούμε την αλήθεια κατάματα, να αναγνωρίσουμε το μεγάλο κενό και να οργανωθούμε. Δεν μπορούμε να λέμε δώσαμε επίδομα για φροντίδα και ξοφλήσαμε, δεν μπορούμε να λέμε το ΓεΣΥ προσφέρει τόσες επισκέψεις νοσηλευτή και να θεωρούμε ότι καλύψαμε τις ανάγκες. Πρέπει να καταλάβει και η Κυβέρνηση και τα κοινοβουλευτικά κόμματα ότι η κατ΄οίκον νοσηλεία και η κατ’ οίκον φροντίδα δεν σταματούν στην προώθηση νομοθεσιών και την ψήφιση νόμων και σίγουρα δεν περιορίζεται στα στενά όρια ενός ασφαλιστικού οργανισμού όπως ο ΟΑΥ και στις αρμοδιότητες ενός μόνο Υπουργείου, του υπουργείου Υγείας. Ένας ηλικιωμένος που χρειάζεται φροντίδα, δεν καλύπτει τις ανάγκες του με ένα αλλοδαπό φροντιστή και με μια ή δύο επισκέψεις νοσηλευτή τον μήνα. Ένας σοβαρά πάσχοντας, χρόνιος ασθενής δεν καλύπτει τις ανάγκες του με επιδόματα και αναλώσιμα. Όταν ένα μέλος μιας οικογένειας χρειάζεται αυτού του είδους τη φροντίδα, τότε ολόκληρη η οικογένεια είναι συνεχώς το πόδι. Πόσο μάλλον να λέμε στους ανθρώπους αυτούς ότι, από τη στιγμή που εργάζονται τα παιδιά σου, δεν μπορούμε να σε καλύψουμε γιατί έχουν τα παιδιά σου μισθό. Μεταθέτουμε τις ευθύνες μας ως κράτος στις πλάτες των παιδιών. Εξευτελίζουμε τον ηλικιωμένο ή τον χρόνιο ασθενή, τον κάνουμε να νιώθει βάρος στην οικογένεια του ή τον πηγαινοφέρνουμε για νοσηλεία στα νοσοκομεία, και τότε στοιχίζει στο σύστημα υγείας του τόπου πολλαπλάσια. Τελευταία επιλογή τον τοποθετούμε σε μια στέγη ευγηρίας, ένα περίπου τον «παρκάρουμε» για να το πούμε εκλαϊκευμένα, μακριά από τον/την σύζυγο και τα παιδιά του, τους δικούς του ανθρώπους».
Μεγάλο μέρος του κενού, ανέφερε ο πρόεδρος της ΟΣΑΚ, «θα μπορούσε να καλυφθεί με την ενίσχυση του θεσμού του φροντιστή υγείας. Του ανθρώπου που είναι εκπαιδευμένος σωστά, που έχει τη γνώση να προσφέρει τα απολύτως απαραίτητα σε ένα κλινήρη χρόνιο ή ηλικιωμένο ασθενή, τις υπηρεσίες που δεν αφορούν αυστηρά, σοβαρά νοσηλευτικά καθήκοντα και να επαναφέρουμε, γιατί όχι, τον νοσηλευτή στην κοινότητα». Επιπρόσθετα, «αυτή τη στιγμή, στις διάφορες κοινότητες έχουμε ανθρώπους χρειάζονται αυτού του είδους την φροντίδα. Ένας νοσηλευτής σε κάθε κοινότητα, εάν δοθούν τα σωστά κίνητρα, μπορεί να καλύψει μεγάλο αριθμό ηλικιωμένων ασθενών μας στις απομακρυσμένες περιοχές. Με απλά λόγια, χρειάζεται πολιτική βούληση. Λύσεις υπάρχουν».
