Τι κι αν τα τελευταία 23 χρόνια ζει με προοδευτική πολλαπλή σκλήρυνση, τι κι αν χρησιμοποιεί τροχοκάθισμα και χρειάζεται καθημερινή υποστήριξη, παρόλα αυτά το κράτος δεν την αναγνωρίζει ως άτομο με ανάγκη φροντίδας.
Σε συγκλονιστική παρέμβασή της η δρ. Μαριάννα Παφίτη, πρόεδρος της οργάνωσης πολιτισμού «Νεόφυτος», μοιράζεται στο philenews τη δική της ιστορία, μιλώντας για «το δικαίωμα στην φροντίδα, για μια δημόσια παραδοχή και τη σιωπή της πολιτείας».
Όπως καταγγέλλει στην χώρα μας «αν η αναπηρία σου δεν ταιριάζει στο έντυπο αξιολόγησης, απλά… εξαφανίζεται».
Αυτούσια η παρέμβαση της Μαριάννας Παφίτη
«Στις 12 Φεβρουαρίου 2025, στην εκπομπή «Αιχμές» του κ. Παρούτη στο Omega Channel, η διευθύντρια του Τμήματος Κοινωνικής Ενσωμάτωσης του Υφυπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας παραδέχτηκε δημόσια ότι υπάρχουν άνθρωποι με σοβαρή αναπηρία που δεν λαμβάνουν επίδομα φροντίδας. Η δήλωση αυτή, καταγεγραμμένη και προσβάσιμη σε όλους, αποτελεί τεκμήριο μιας βαθιάς θεσμικής αδικίας.
Ανάμεσα σε αυτούς είμαι κι εγώ. Ζω με προοδευτική πολλαπλή σκλήρυνση εδώ και 23 χρόνια. Από το 2019 δίνω αυτόν τον αγώνα δημόσια, με θεσμικές παρεμβάσεις, χωρίς να δεχθώ καμία «κατ’ εξαίρεσιν» λύση. Δεν ζήτησα ποτέ ειδική μεταχείριση, αλλά ίση αντιμετώπιση. Έχω άποψη για το λεγόμενο «κατ’ εξαίρεσιν επίδομα» και θα επανέλθω σε επόμενο άρθρο.
Η ασθένεια έχει προκαλέσει σοβαρούς λειτουργικούς περιορισμούς. Χρησιμοποιώ τροχοκάθισμα, χρειάζομαι καθημερινή υποστήριξη, και όμως, το κράτος δεν με αναγνωρίζει ως άτομο με ανάγκη φροντίδας, επειδή δεν εμπίπτω σε συγκεκριμένες κατηγορίες (π.χ. παραπληγία). Αν η αναπηρία σου δεν «ταιριάζει» στο έντυπο αξιολόγησης, απλώς εξαφανίζεται.
Η απαίτησή μου δεν είναι προσωπική χάρη. Είναι νομικά θεμελιωμένο δικαίωμα, όπως προκύπτει και από τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία.
Το Άρθρο 19 κατοχυρώνει το δικαίωμα ανεξάρτητης διαβίωσης και ένταξης στην κοινότητα, υποχρεώνοντας τα κράτη να εξασφαλίζουν την απαραίτητη προσωπική υποστήριξη. Το Άρθρο 28 επιβάλλει την πρόσβαση σε επιδόματα που καλύπτουν ανάγκες που απορρέουν από την αναπηρία.
Εάν το Υφυπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας δεν μπορεί να προβεί σε πρόταση νομοθετικής ρύθμισης για αλλαγή του τρόπου αξιολόγησης από το Τμήμα Κοινωνικής Ενσωμάτωσης, τότε θα μπορούσε –και ίσως θα έπρεπε– να το πράξει το Υπουργείο Εργασίας. Διότι αντιλαμβάνομαι ότι εδώ προκύπτει και συνταγματικό ζήτημα ως προς τη συγκρότηση και την αρμοδιότητα των υφυπουργείων. Και ίσως αυτή η θεσμική ασάφεια συνδέεται και με τη διαπλοκή.
Προσπαθώ εδώ και χρόνια να εξηγήσω το αυτονόητο: ότι η ανάγκη φροντίδας δεν κρίνεται από την ετικέτα της διάγνωσης, αλλά από την πραγματική λειτουργική κατάσταση του ανθρώπου. Μίλησα σε επιτροπές της Βουλής, σε βουλευτές, σε λειτουργούς. Όλοι συμφώνησαν θεωρητικά. Αλλά τίποτα δεν άλλαξε.
Ζητώ δημόσια να φιλοξενηθώ ξανά στην ίδια εκπομπή. Όχι για να ακουστώ ως εξαίρεση, αλλά για να ανοίξουμε έναν ουσιαστικό δημόσιο διάλογο για όσους ζουν με αναπηρία και σιωπή. Όσοι δεν έχουν τη δυνατότητα να μιλήσουν, δεν σημαίνει ότι δεν έχουν φωνή. Έχουν. Και πρέπει να την ενισχύσουμε.
Δεν μιλώ για «φιλανθρωπία» που εκθέτει. Μιλώ για στήριξη που προστατεύει. Γιατί η φροντίδα δεν είναι προνόμιο. Είναι ανθρώπινο και συνταγματικό δικαίωμα.
Μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη, θα είμαι εδώ. Όχι ως εξαιρούμενη, αλλά ως υπενθύμιση της ευθύνης».
