Η κατάληξη των πολύμηνων συζητήσεων και η τελική συμφωνία για την ΑΤΑ επιδέχεται διαφόρων αναλύσεων και ερμηνειών, που ενίοτε στηρίζονται σε υποκειμενικές προσεγγίσεις ή/και παρερμηνείες.
Η υποκειμενική άποψη είναι κατανοητή και απόλυτα δικαιολογημένη. Αλλιώς βλέπει τα πράγματα ο εργοδότης, αλλιώς ο εργαζόμενος που λαμβάνει ΑΤΑ, αλλιώς ο εργαζόμενος που δεν λαμβάνει ΑΤΑ κ.ο.κ. Κάποια πράγματα όμως είναι γεγονότα (facts που λένε και οι Εγγλέζοι) και δεν επιδέχονται παρερμηνειών.
Για παράδειγμα, ένα γεγονός είναι η διατήρηση της φιλοσοφίας της ΑΤΑ. Οι εργοδότες (και όχι μόνο) ζητούσαν κατάργηση της ΑΤΑ μέσω προσθήκης άλλων εργαλείων, όπως παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα κλπ, ενώ οι συντεχνίες ζητούσαν αυτό που τελικά περιλαμβάνεται στη συμφωνία… τιμαριθμική αναπροσαρμογή, που σημαίνει αύξηση μισθού αναλόγως της αύξησης των τιμών. Με αυτή την παράμετρο κλείνει οριστικά και αμετάκλητα η συζήτηση για αλλοίωση της ουσίας και φιλοσοφίας της ΑΤΑ.
Επίσης, άλλο παράδειγμα είναι ότι επιτεύχθηκε ο στόχος για πλήρη αποκατάσταση της ΑΤΑ, δηλαδή να επανέλθει στο 100% για όλους. Βάσει της συμφωνίας, αυτό θα γίνει το 2027. Ούτε αυτό επιδέχεται οποιασδήποτε παρερμηνείας.
Μεγάλη συζήτηση γίνεται, φυσιολογικά, για το «ΑΤΑ για όλους» και εδώ γίνονται αρκετές παρερμηνείες… Ναι, ξεκάθαρα, η ΠΕΟ και το συνδικαλιστικό κίνημα θέλει ΑΤΑ για όλους τους εργαζόμενους και αυτός είναι ο τελικός στόχος. Το «ΑΤΑ για όλους» δεν είναι έπεα πτερόεντα και οι τρόποι για να γίνει πράξη είναι συγκεκριμένοι.
Ένας τρόπος είναι η εφαρμογή συλλογικής σύμβασης σε όλους τους χώρους εργασίας. Υπάρχει αυτή η προοπτική; Ασφαλώς και υπάρχει. Γι’ αυτό το λόγο οι συντεχνίες διεκδικούν με διάφορους τρόπους την επέκταση των συλλογικών συμβάσεων. Γι’ αυτό το λόγο γίνεται και επίκληση, στη συζήτηση για την ΑΤΑ, της ευρωπαϊκής Οδηγίας για επάρκεια των μισθών και επέκταση των συλλογικών συμβάσεων.
Χρειάζεται όμως και η οργανωμένη διεκδίκηση από τους ίδιους τους εργαζόμενους σε χώρους εργασίας που δεν καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις. Γι’ αυτό και όλοι οι εργαζόμενοι, μαζί με το συνδικαλιστικό κίνημα, πρέπει να είναι ενωμένοι σε αυτή τη διεκδίκηση.
Ο άλλος τρόπος για επέκταση της ΑΤΑ σε όλους τους εργαζόμενους είναι αυτό που αρχικά άφησε να διαρρεύσει στα ΜΜΕ ο Υπουργός Εργασίας, μετά το είπε έμμεσα και στο τέλος αναγκάστηκε να το πει πιο ξεκάθαρα, συνοδευόμενο από πολλά ναι μεν, αλλά… Δηλαδή μέσω της νομοθετικής οδού. Όταν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις απάντησαν δημόσια «ιδού η Ρόδος» και χωρίς ναι μεν, αλλά… βρεθήκαμε σε airplane mode για ευνόητους λόγους που δεν χρειάζεται να αναλύσουμε περαιτέρω γιατί όποιος έχει ανοικτό μυαλό και βλέπει ολόκληρο το κάδρο, μπορεί εύκολα να καταλάβει.
Εν πάση περιπτώσει, όμως, εάν η Κυβέρνηση είχε ή έχει την ειλικρινή πρόθεση να προχωρήσει σε νομοθετική κατοχύρωση της συμφωνίας που επιτεύχθηκε, μπορεί κάλλιστα να πάρει πρόταση στην Βουλή.
Στο προκείμενο, όμως, μέσω της συμφωνίας οι αποδέκτες της ΑΤΑ αυξάνονται αυτόματα κατά μερικές δεκάδες χιλιάδες, αφού μέσω ειδικού παραρτήματος διασυνδέεται -με βούλα- ο κατώτατος μισθός με την ΑΤΑ.
Αυτή η πρόνοια ήταν και το μεγάλο αγκάθι στο τελικό στάδιο της διαπραγμάτευσης και προς πίστη του συνδικαλιστικού κινήματος, το διεκδίκησε μέχρι το τέλος και το πέτυχε ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο για περαιτέρω βελτιώσεις το 2028. Είναι σημαντικό να λεχθεί ότι μέσω αυτής της συγκεκριμένης πρόνοιας καλύπτεται το πιο αδικημένο και ευάλωτο κομμάτι των εργαζομένων, δηλαδή αυτοί που παίρνουν τον κατώτατο μισθό και δεν έχουν συλλογική σύμβαση.
Καταληκτικά, μέσω αυτής της συμφωνίας, που αποτελεί ένα μεγάλο σκαλοπάτι, ανοίγεται η προοπτική για διεκδίκηση επέκτασης της ΑΤΑ σε περισσότερους εργαζόμενους, για να φτάσουμε στον τελικό στόχο που είναι να λαμβάνουν ΑΤΑ όλοι οι εργαζόμενοι. Γι’ αυτό και το μήνυμα που έστειλε η ΠΕΟ και ενωμένο το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ξεκάθαρο ότι, ο αγώνας δεν σταματά εδώ…
* Υπεύθυνος Επικοινωνίας ΠΕΟ
