Είναι καιρός τώρα που ήθελα να σχολιάσω τις εξελίξεις που αγγίζουν κι εμάς εδώ στον Φιλελεύθερο και για τις οποίες δεν έμεινε άποψη, εκτίμηση και σχόλιο που δεν ακούσαμε. Όλοι είχαν άποψη, έβγαζαν συμπεράσματα και κάποιοι είχαν σπεύσει από ενθουσιασμό να βγάλουν… και τη γλώσσα τους περίπατο.
Αν και αποφεύγω επιμελώς να σχολιάζω ζητήματα που αφορούν είτε εμάς εδώ στον Φιλελεύθερο είτε γενικά την κατάσταση στα μέσα ενημέρωσης, εντούτοις στην προκειμένη περίπτωση θα κάνω μια παρένθεση και να καταγράψω κάποια πολύ συγκεκριμένα γεγονότα τα οποία δεν αφορούν μόνο εμάς εδώ στον Φιλελεύθερο αλλά γενικότερα τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης στην Κύπρο, δηλαδή εκείνους τους δημοσιογραφικούς οργανισμούς που άντεξαν τις πιέσεις και συνεχίζουν να εκδίδουν καθημερινά εφημερίδα.
Τα πράγματα στον έντυπο Τύπο (όπως είναι ευρύτερα γνωστές οι εφημερίδες) δεν ήταν ποτέ εύκολα. Υπήρξαν σίγουρα και «χρυσές εποχές». Την τελευταία 15ετία άρχισαν να δέχονται μια πρωτοφανή πίεση ένεκα και της απότομης ραγδαίας ανάπτυξης της τεχνολογίας που επήλθε σε άλλες μορφές ενημέρωσης. Πιο εύκολη και ίσως και πιο οικονομικά συμφέρουσα πρόσβαση σε ειδήσεις.
Η ευκολία με την οποία άρχισαν να κυκλοφορούν οι πληροφορίες και ειδήσεις οδήγησαν πλείστους αναγνώστες να απομακρυνθούν από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης και να καταφύγουν στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Θεωρώντας ότι εκεί έβρισκαν πιο «καθαρές ειδήσεις» και είχαν «όση ενημέρωση ήθελαν».
Αυτό δεν συνέβαινε μόνο στην Κύπρο αλλά παγκοσμίως. Όλα τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης είχαν να αντιμετωπίσουν μιας μορφής ανταγωνισμό που φαίνεται πως δεν είχαν προβλέψει ή δεν είχαν τις δυνατότητες να αντιμετωπίσουν αυτή την πρωτοφανή επίθεση.
Τουλάχιστον στην περίπτωση της Κύπρου δεν είδαμε δα να υπάρχει και ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκειμένου να στηριχθούν τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης. Αντίθετα είχαμε δει και ακούσει ουκ ολίγες φορές άτομα να χαιρεκακούν ευελπιστώντας ότι θα δουν σύντομα έντυπα μέσα ενημέρωσης να κλείνουν. Κάποιοι είχαν επιχειρήσει τη δεδομένη στιγμή να μπουν από την πίσω πόρτα προκειμένου να προβούν σε πράξεις «πολιτικής εκδίκησης», χωρίς και πάλι να κόπτονται ιδιαίτερα και πολύ.
Όσο δε για την περίοδο του κορονοϊού, εάν δεν λαμβάνονταν πολύ συγκεκριμένες αποφάσεις από την κυβέρνηση Αναστασιάδη για οικονομική στήριξη των εφημερίδων προσωπικά αμφιβάλλω εάν θα υπήρχαν σήμερα κάποιες ακόμα να κυκλοφορούν. Όμως και τότε κάποιοι που σήμερα εμφανίζονται ως «σωτήρες» έψαχναν να βρουν τρόπους να κηρύξουν αυτή τη στήριξη περίπου ως παράτυπη ή ακόμα και παράνομη. Ενώ άλλοι προέβλεπαν άσκηση ελέγχου των μέσων ενημέρωσης από την κυβέρνηση.
Για μια 15ετία μόνο όσοι είμαστε εντός ξέρουμε τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης. Όλοι οι άλλοι απλώς ενστερνίζονται διάφορες σεναριολογίες και συνωμοσιολογίες που διαβάζουν στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και που ποτέ δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα.
Εδώ και αρκετούς μήνες βλέπουμε τα δεδομένα να αλλάζουν και Κύπριοι επιχειρηματίες, ακολουθώντας ανάλογα παραδείγματα επιχειρηματιών ανά το παγκόσμιο, αρχίζουν να ενδιαφέρονται για το χώρο των μέσων ενημέρωσης. Αποφασίζουν ότι θέλουν να επενδύσουν και σ’ αυτό τον τομέα.
Και αίφνης, όλοι αυτοί που ήταν εξαφανισμένοι όλα τα προηγούμενα χρόνια ή που επιχείρησαν να εκμεταλλευθούν πράγματα και καταστάσεις, εμφανίζονται ως προστάτες των κυπριακών μέσων ενημέρωσης! Βλέπουν κινδύνους από παντού!
Που ήταν όμως όλοι τόσο καιρό; Τι έκαναν οι ίδιοι για να προστατέψουν τα έντυπα Μέσα; Μήπως αγόραζαν εφημερίδες;
Δεν έκαναν απολύτως τίποτε. Αλλά αίφνης τους έπιασε μεγάλη έγνοια ακόμα και γι’ αυτήν την ελευθερία του Τύπου.
Ο παραδοσιακός τρόπος λειτουργίας των δημοσιογραφικών οργανισμών ή των εφημερίδων, όπως εμείς οι παλαιότεροι (βετεράνοι κατά τους Αμερικάνους!) το ζήσαμε σβήνει σιγά-σιγά. Ο παραδοσιακός τρόπος που θέλει τις εφημερίδες να διοικούνται από τους ίδιους τους δημοσιογράφους έχει πάψει από καιρό να υφίσταται.
Διεθνώς, και τώρα και στην Κύπρο, τα πράγματα μπαίνουν σε μια νέα εποχή. Νέοι επιχειρηματίες αποφασίζουν να μπουν στον τομέα των μέσων ενημέρωσης. Κι αντί αυτό να στηρίζεται και να υποστηρίζεται, εδώ και αρκετές εβδομάδες βλέπουμε να δέχεται επιθέσεις, ευτυχώς χωρίς επιτυχία. Αντί να χαιρετίζεται το γεγονός ότι είναι επιτυχημένοι Κύπριοι που έρχονται να σώσουν τα μέσα ενημέρωσης του τόπου τους, κάποιοι βγήκαν να πολεμήσουν εναντίον αυτής της προσπάθειας. Κι ας μην προσπαθούν να ξεγελάσουν με διάφορες αναρτήσεις τους ότι δεν είναι εναντίον των μέσων ενημέρωσης που στρέφονται.
Αντί λοιπόν να στρέφονται και να θέλουν την οριστική κατάρρευση των μέσων ενημέρωσης, ας τους επιτρέψουν να πάρουν μια ανάσα. Να αναπνεύσουν και να προχωρήσουν.
Και ας μην ανησυχούν οι διάφοροι. Ο έντυπος Τύπος (και ευρύτερα τα μέσα ενημέρωσης) δεν αποτελούν κίνδυνο για τη δημοκρατία ή μπορούν να αποτελέσουν όχημα άσκησης ελέγχου. Η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από την ύπαρξη αλλά από την ανυπαρξία του Τύπου, όταν υπάρχει σκοτάδι.
