Η υπογραφή της Συμφωνίας για τη Γάζα στο αιγυπτιακό θέρετρο Σιαρμ ελ Σέϊχ προκάλεσε πολλά συναισθήματα και ποικίλες αντιδράσεις. Δημιούργησε επίσης πολλές ειδήσεις, ανέδειξε διάφορα ζητήματα. Προκάλεσε και αντιπαραθέσεις τόσον διεθνώς όσον και σε εθνικό επίπεδο.
Η συμφωνία των 20 σημείων του Σχεδίου του Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλτ Τραμπ δεν τον οδήγησε να κερδίσει το βραβείο Νόμπελ, που ήταν διακαής του πόθος, αλλά γέννησε κυρίως ελπίδα. Μια μεγάλη ελπίδα!! Ότι δηλαδή τέθηκε η βάση για μόνιμη ειρήνη στην πολύπαθη Γάζα αλλά ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει ότι γεννήθηκε η χαραμάδα από φως για την επίλυση του Παλαιστινιακού προβλήματος. Ενός προβλήματος που υφίσταται από το 1948, στη σύγχρονη ιστορία και το οποίο θα επιλυθεί οριστικά, μόνο με την εφαρμογή των σχετικών ψηφισμάτων του ΟΗΕ. Ψηφισμάτων τα οποία προνοούν δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους. Ενός κράτους το οποίο θα λειτουργεί ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος με ασφάλεια και διεθνή αναγνώριση. Ένα κράτος πλάι στο κράτος του Ισραήλ το οποίο επίσης θα πρέπει να λειτουργεί σε συνθήκες ασφάλειας, το οποίο σημαίνει αποδοχή και αναγνώριση της ύπαρξης του.
Γεννήθηκε ελπίδα
Από αφορμή ακριβώς το πρόβλημα Ισραήλ – Παλαιστίνη, Ισραήλ – ορισμένα μουσουλμανικά κράτη θα πω το εξής: Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω, ότι ζούμε σε μια ιστορική περίοδο επανακατανομής ισχύος στο κόσμο που ιστορικά πάντα συνοδευόταν από μεγάλες αιματοχυσίες, πόνο και δυστυχία. Τόσον κατά τη διάρκεια της «εγκυμοσύνης» όσον και μετά τη «γέννα», καθώς επίσης και στην περίοδο της πρώτης ανάπτυξης της νέας τάξης πραγμάτων που θα έχει ήδη «γεννηθεί». Αυτό έχει συμβεί αρκετές φορές στην Ιστορία. Η διαφορά που συνεχώς θα υπογραμμίζω είναι η εξής: Αν οτιδήποτε πάει στραβά σε αυτήν την μεταβατική και ρευστή περίοδο ώστε να φέρει αντιμέτωπες, πρόσωπο με πρόσωπο, τις στρατιωτικές υπερδυνάμεις τότε δεν θα υπάρξει, επόμενη φορά.
Είναι πιθανότατα αυτή η συνειδητοποίηση του μέγιστου κινδύνου και ταυτόχρονα της γέννησης της ελπίδας που οδήγησε σχεδόν το σύνολο των κρατών του κόσμου να χαιρετίσουν την υπογραφή της Συμφωνίας στην Αίγυπτο. Φυσικά όλοι κατανοούν ότι υπάρχει αρκετός δρόμος μέχρι την υλοποίηση της Συμφωνίας. Μάλιστα όλοι αντιλαμβάνονται ότι είναι ένας Γολγοθάς που ήδη γέννησε τα πρώτα αγκάθια, την εσωτερική βίαιη ενδοπαλαιστινιακή σύγκρουση. Ένας δρόμος όμως που αν τελικά οδηγήσει στο ποθητό αποτέλεσμα, θα είναι ένα πρότυπο για επίλυση και άλλων παρόμοιων προβλημάτων. Αυταπόδεικτα, επίλυση του Παλαιστινιακού στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ δημιουργεί, άμεσα βάση ενίσχυσης της προσπάθειας επίλυσης του κυπριακού.
>Πρώτο γιατί θα είναι δύσκολο κάποιος, εννοώ την Τουρκία, να αποδεχθεί εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ για Γάζα και κατ’ επέκταση, Παλαιστίνη και να μην τις αποδέχεται για Κύπρο. Πολύ περισσότερο που έχει συνυπογράψει τη συμφωνία και μάλιστα ως εκπρόσωπος συμβαλλόμενου μέρους και ειδικά της Χαμάς.
> Δεύτερο γιατί το Κυπριακό όπως και το Παλαιστινιακό είναι διεθνές, περιφερειακό και τοπικό πρόβλημα. Και μάλιστα στην ίδια κομβικής σημασίας γεωγραφική περιοχή στο ίδιο παγκόσμιο σταυροδρόμι, που είναι ιστορικά το πιο ευαίσθητο και πιο σημαντικό στον κόσμο, μέχρι σήμερα τουλάχιστον.
Ως εκ τούτου η Κύπρος, το σύνολο του κυπριακού λαού, όσοι κάτοικοι αυτού του τόπου επιθυμούν λύση αρχών στο κυπριακό, λύση που θα αποδώσει ένα λειτουργικό και ασφαλές κράτος για όλους, οφείλουν να συνδράμουν στην επίλυση του Παλαιστινιακού στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ. Φυσικά κάποιος θα αντιτάξει ίσως και ορθώς, ότι η πρωτοβουλία και ο έλεγχος στη Συμφωνία για τη Γάζα, ανήκει σε άλλους και όχι στον ΟΗΕ. Σωστό. Υπήρξε απουσία του ΟΗΕ, στο προκαταρκτικό στάδιο και παραγνώριση του. Τελικά όμως προσκλήθηκε να συμμετάσχει. Γιατί; Διότι, κατά τη γνώμη μου, η ολότητα σχεδόν των Κρατών του κόσμου το ήθελε και το θέλει. Γιατί όλοι φοβούνται να μην καταργηθεί τελικά ένας οργανισμός, ένα βήμα που να μπορεί να ακουστεί έστω και η φωνή κρατών πολύ μικρών και αδύναμων. Αλλά και ισχυρότερων και μεγαλύτερων, που έχουν όμως δίπλα και απέναντι τους ένα μικρό ή μεγάλο επιθετικό και αδηφάγο γείτονα.
Παραμένει όμως ένα γεγονός που έχει αναδειχθεί από αφορμή τη Συμφωνία για τη Γάζα η αποδυνάμωση του ΟΗΕ. Όπως φυσικά αν θα είμαστε ειλικρινείς ανάλογης συμπεριφοράς έτυχε από τον Πλανητάρχη και η ΕΕ ως θεσμός και οι ηγέτες της. Ορισμένους μάλιστα από αυτούς, με τον τρόπο, που δημόσια τους χειρίστηκε, τους έχει εκθέσει ανεπανόρθωτα. Εμείς όμως ως Κύπρος, οφείλουμε να αξιοποιήσουμε δύο – τρία δεδομένα:
- Οι ισχυροί του Πλανήτη, τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, συν οι άλλες, 3-4 ισχυρές παγκόσμιες δυνάμεις, όπως Ινδία, Γερμανία, Βραζιλία κ.λπ. συνεχίζουν να στηρίζουν την παραμονή του κυπριακού υπό τη διαχείριση του ΟΗΕ. Μάλιστα συνέχεια επαναβεβαιώνουν ότι: α) στηρίζουν τις πρωτοβουλίες του Γ.Γ. του ΟΗΕ και β) επιμένουν σε λύση εντός παραμέτρων του ΟΗΕ και στη βάση των αποφάσεων του.
- Το κυπριακό συνεχίζει όπως συνάγεται από τα πιο πάνω να θεωρείται πρόβλημα διεθνές, αλλά ταυτόχρονα αναγνωρίζεται σχεδόν από όλους και ως πρόβλημα ευρωπαϊκό. Άρα ο ρόλος Ε.Ε. είναι αποδεκτός και υπαρκτός, στη συνείδηση στην πρακτική όλων ακόμα και του θύτη Τουρκίας για τα δικά της βέβαια συμφέροντα.
Η παρουσία της Κύπρου
Αυτά κατά τη γνώμη μου είναι δύο παράμετροι που εξ αντικειμένου ενισχύουν την προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού στη βάση των αποφάσεων και στο πλαίσιο του ΟΗΕ με τη συνδρομή της Ε. Σε αυτό να προστεθεί και το ότι αυτές τις θέσεις συμμερίζεται και μεγάλη μερίδα των τ/κ.
Το τελευταίο, λόγω χώρου, σημείο που θα ήθελα να εστιάσω είναι η συμμετοχή της Κύπρου στην τελετή υπογραφής της Συμφωνίας για τη Γάζα, στην Αίγυπτο και στις αντιδράσεις εντός Κύπρου.
Αναμφίβολα η συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας στην τελετή υπογραφής, μαζί με ένα περιορισμένο αριθμό κρατών συνιστά πολύ θετική εξέλιξη. Έχοντας πάντα συνείδηση του μεγέθους μας, βάσιμα μπορεί να λεχθεί ότι αναβαθμίζεται σταθερά η θέση της Κύπρου, ως ενός μικρού κράτους μεν, το οποίο όμως μπορεί να διαδραματίσει ένα θετικό ρόλο ως πυλώνας σταθερότητας στην περιοχή δε. Άλλωστε η γεωγραφική θέση μας η οποία δημιουργεί αυτή τη δυνατότητα, ήταν και ένας από τους δύο – τρεις βασικούς λόγους που έγινε δεκτή η χώρα μας στην ΕΕ. Αυτό ήταν και είναι το βασικό επιχείρημα όλων των κυπριακών κυβερνήσεων στη σχέση μας με την ΕΕ. Έτσι αντικρίζει και η ίδια η ΕΕ τον ρόλο μας. Το ίδιο ισχύει για τα κράτη της περιοχής, που μας αντικρίζουν ως γέφυρα επαφής με την ΕΕ.
Ορισμένες αντιδράσεις στην Κύπρο έχουν ξεφύγει εντελώς. Όχι μόνο σταθερά, ορισμένοι προσπαθούν να γελοιοποιήσου αυτή τη συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά, δανείζονται προς τούτο «επιχειρήματα» απ’ έξω. Και εννοώ ακόμα και ερμηνείες τουρκικών μέσων. Τι θα έπρεπε δηλαδή να κάνει η Κυπριακή Δημοκρατία. Να αρνηθεί να παραστεί; Να παραστεί δηλώνοντας π.χ. προσερχόμαστε αλλά δεν έχει σημασία γιατί είμαστε μικρό Κράτος; Τι; Είμαι βέβαιος ότι αν δεν μας προσκαλούσαν θα έγραφαν αυτοί οι ίδιοι τα ακριβώς αντίθετα. Θα μιλούσαν τουλάχιστον για παταγώδη αποτυχία.
Ορισμένοι μάλιστα έφτασαν στο σημείο να διατυπώνουν απίθανους χαρακτηρισμούς και προς δημοσιογράφους, επειδή αυτοί ισχυρίστηκαν ότι η Τουρκία δεν επιθυμούσε την παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Άρα δηλαδή, κατά αυτούς που απορρίπτουν αυτή τη θέση, σημαίνει ότι η Τουρκία αποδέχεται την παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας σε διεθνή φόρα και επίσημες τελετές. Και αν αυτό ισχύει πως το ερμηνεύουν; Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία. Η Τουρκία θέλει δύο κράτη. Αλλά κατά ορισμένους ναι μεν δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία αλλά συναινεί στην παρουσία της. Άρα εμμέσως την αποδέχεται. Αν αυτό συμβαίνει ας μας που και πως έγινε κατορθωτό. Πέραν τούτων σε όσους διαβάζουν διαφορετικά την παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας στη τελετή υπογραφής της Συμφωνίας για τη Γάζα λένε ότι χρήζουν «ομαδικής ψυχοθεραπείας». Αυτό ξεπερνά τα όρια!!
Τέλος κάποιοι χαρακτηρίζουν ως «μπουρδολογία», την αναφορά ότι ο Πρόεδρος αναφέρθηκε στο κυπριακό κατά την χειραψία του με τον Πρόεδρο Τραμπ και ως «δήθεν κουβέντα». Τι μπορεί να είπε, γράφουν μέσα σε τόσα, και τα υπολόγιζαν μάλιστα, δευτερόλεπτα; Μπορεί να είπε λέω μόνο μια φράση: Ήλθε η ώρα να λυθεί και το κυπριακό. Αυτό δηλαδή τους ενοχλεί; Θεωρούν ότι δεν θα έπρεπε να το πει; Και τι να του έλεγε στα 30-40-50 δευτερόλεπτα που υπολογίζουν ότι μίλησαν… Αντί για την ανάγκη επίλυσης του κυπριακού, ας πούμε να του έλεγε για την καλή του υγεία; Οι εμμονές δεν ωφελούν.
Όποιος και αν ήταν ο Πρόεδρος, όποιος και αν εκπροσωπούσε την Κυπριακή Δημοκρατία όφειλε και οφείλει και στο παρελθόν και στο μέλλον να εκμεταλλευτεί έστω και τον ελάχιστο χρόνο υπέρ της Κύπρου.
