Η Χαμάς ξάφνιασε ανακοινώνοντας σήμερα ότι είναι έτοιμη να απελευθερώσει όλους τους εναπομείναντες ομήρους μαζί, εάν το Ισραήλ συμφωνήσει σε μια εκεχειρία πέντε ετών στη Γάζα.
Από τη μία είναι μια έξυπνη κίνηση. Η τρομοκρατική οργάνωση γνωρίζει καλά ότι η πρότασή της την κρατά στο παιγνίδι ως συμβαλλόμενο μέρος και ότι θα φέρει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση την κυβέρνηση Νετανιάχου.
Εάν ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ την αποδεχθεί, αυτό θα είναι το τέλος της κυβέρνησής του στη σημερινή της μορφή αφού οι ακροδεξιοί του εταίροι θα αποχωρήσουν.
Η Χαμάς επίσης γνωρίζει ότι η πρόταση θα δελεάσει ακόμα περισσότερο την αντιπολίτευση η οποία θα την εκμεταλλευτεί και πως η πόλωση που θα ακολουθήσει, μόνο επιζήμια μπορεί να είναι για το εβραϊκό κράτος αφού θα επαναφέρει σε μεγάλο βαθμό το κλίμα στη φοβερά διχαστική και συγκρουσιακή περίοδο πριν τις σφαγές της 7ης Οκτωβρίου.
Από την άλλη όμως, είναι και μια κίνηση απελπισίας. Κι αυτό γιατί η Χαμάς έχει εισέλθει σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη για την ίδια κατάσταση, με την υποστήριξη του κόσμου να εξαφανίζεται πλέον, με την Παλαιστινιακή Αρχή – «γιους σκύλων» αποκάλεσε την Οργάνωση ο Παλαιστίνιος ηγέτης Μαχμούτ Αμπάς απαιτώντας την απελευθέρωση των ομήρων – αλλά και ολόκληρο τον αραβικό κόσμο να είναι έξαλλος μαζί της. Και με μόνη της στήριξη τις γνωστές, θορυβώδεις γραφικές ομάδες στη Δύση και τους ισλαμιστές.
Το κυριότερο όμως είναι πως καθώς οι προμήθειες τελειώνουν και παρά τις άοκνες προσπάθειες της Χαμάς να χρησιμοποιήσει το θέμα, μέσα στη Γάζα αλλά και στον αραβικό κόσμο, κανείς δεν ασχολείται με τον ισραηλινό αποκλεισμό.
Για έναν απλό λόγο: διότι ξέρουν πως η κυβέρνηση του Ισραήλ δεν θα υποκύψει στις πιέσεις. Ειδικά δε στη Γάζα, δεν υπάρχουν Ισραηλινοί πλην του Στρατού και εκεί που υπάρχει ο Στρατός δεν υπάρχουν πολίτες.
Η οργή στρέφεται εναντίον της Χαμάς. Και όλοι ξέρουν πως εάν κάτι μπορεί να προκαλέσει μια γενικευμένη εξέγερση με την οποία η Χαμάς θα τελειώσει, αυτό είναι η έλλειψη τροφίμων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το Ισραήλ έκλεισε τα σύνορα με τη Γάζα.
Γνώριζε και αποδείχθηκε σωστός ο υπολογισμός του ότι η κίνηση θα οδηγούσε τον κόσμο σε αντιδράσεις.
Και αυτό συνέβη με ομάδες πολιτών να εφορμούν στις αποθήκες στις οποίες η Χαμάς φύλασσε τις τεράστιες προμήθειες τροφίμων και αγαθών τις οποίες έκλεβαν υπό την απειλή των όπλων οι ένοπλοί της και κατόπιν, τις μοσχοπουλούσε στη μαύρη αγορά σε αυτούς που υποτίθεται ότι έπρεπε να τις λαμβάνουν δωρεάν!
Με αυτό τον τρόπο έπαιρνε και όσα λεφτά είχαν απομείνει στον άμαχο πληθυσμό.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την έκβαση των πραγμάτων καθώς, απόψε, στα καθιερωμένα συλλαλητήρια του Σαββάτου υπέρ της απελευθέρωσης των ομήρων (και εναντίον του Νετανιάχου) ο κόσμος θα απαιτήσει την αποδοχή της συμφωνίας.
Ίσως μάλιστα με δεδομένη την πρόταση οι Ισραηλινοί να κατέβουν και πάλι μαζικά στη λεωφόρο Μπεγκίν στέλνοντας και τα ανάλογα μηνύματα στο εξωτερικό. Βέβαιο πρέπει να θεωρείται ότι η αντιπολίτευση, παρά τις μερικές ώρες που χωρίζουν την πρόταση της Χαμάς από τα συλλαλητήρια δεν θα αφήσει την ευκαιρία να χαθεί.
Η κυβέρνηση Νετανιάχου δεν αναμένεται να μεταβάλει τη στάση της άμεσα, ωστόσο, το διακύβευμα είναι τεράστιο.
Η ιδέα ότι οι 24 εναπομείναντες εν ζωή όμηροι – 22 Ισραηλινοί και δύο ξένοι εργάτες, ένας Ταϊλανδός και ένας Νεπαλέζος – ενδεχομένως να σκοτωθούν ενώ θα μπορούσαν να απελευθερωθούν, όλοι μαζί μάλιστα, είναι μεγάλο βάρος για τον όποιο Πρωθυπουργό, την όποια κυβέρνηση, το όποιο Λικούντ, το κυβερνών κόμμα. Το τελευταίο ειδικά αφορά και το μέλλον.
Ο αντίλογος σ’ αυτό θα είναι πως με την όποια συμφωνία εκεχειρίας, ειδικά μακροχρόνια, θα έχουμε επανάληψη της ίδιας ιστορίας σε μερικά χρόνια. Και αυτό είναι το αντικίνητρο για τον κόσμο εντός του Ισραήλ ο οποίος έχει κουραστεί και δεν θέλει να συνεχιστεί ες αεί η κατάσταση αυτή. Αν όμως δεν έχουμε τέτοια συμφωνία, αποκλείεται αυτό το ενδεχόμενο; Κάθε άλλο.
Όλοι ή σχεδόν όλοι θα ήθελαν να δουν τη Χαμάς να διαλύεται, η δε Παλαιστινιακή Αρχή φιλοδοξεί να πάρει τον έλεγχο της Γάζας, εξού και ο διορισμός -σήμερα επίσης- αναπληρωτή ηγέτη της Αρχής για πρώτη φορά εδώ και εξήντα χρόνια, από τότε δηλαδή που ιδρύθηκε η PLO με σκοπό να καλλιεργήσει στους Άραβες της άλλοτε Βρετανικής Εντολής και το εξωτερικό την Παλαιστινιακή ταυτότητα αντί της Αραβικής ή Παναραβικής έστω, με τρόπο που να μπορούν να υποστηρίξουν ότι εκείνο το κομμάτι τους ανήκε «εθνικά» πια.
Επί της ουσίας κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε, ούτε για τους Άραβες ούτε βέβαια για τους Εβραίους. Ήταν όλα μέρος μιας αποικίας μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Μιας αποικίας οι ισορροπίες της οποίας καθορίστηκαν από τη Διάσκεψη του Σαν Ρέμο το 1920, η οποία διάσκεψη ενσωμάτωσε και τη διακήρυξη του Μπαλφούρ για το δικαίωμα και των Εβραίων, τότε το 11% του πληθυσμού, σε μια εθνική πατρίδα εκεί.
Για αυτό άλλωστε και η πλειονότητα των κατοίκων της Ιορδανίας, τότε Υπερϊορδανίας είναι ουσιαστικά Παλαιστίνιοι.
Ήταν μια ενιαία περιοχή με την μεγάλη πλειονότητα των κατοίκων να είναι Άραβες οι οποίοι μάλιστα θεωρούσαν προσβλητικό το όνομα το οποίο παρέπεμπε στο ιστορικό, όχι μίας αλλά αρκετών κατακτήσεων της περιοχής από ξένους αντί στην αραβική τους ταυτότητα. Πόσω μάλλον όταν τη λέξη χρησιμοποιούσαν για να προσδιορίζονται οι… Εβραίοι περισσότερο.
Η νέα αυτή ταυτότητα, επινοημένη σε μεγάλο βαθμό από το ανατολικό μπλοκ το οποίο ενώ πρωτοστάτησε στην αναγνώριση του Ισραήλ από τον ΟΗΕ στην πορεία το εγκατέλειψε λόγω των συμφερόντων του μετά την Κρίση του Σουέζ, επέτρεπε στους συγκεκριμένους Άραβες να διαμορφώσουν μια νέα εθνική συνείδηση γύρω από μία λέξη και μόνο, εξού και το παράδοξο, το ότι οι περισσότεροι από τα δύο εκατομμύρια των Αράβων πολιτών του Ισραήλ, απόγονοι όσων επέλεξαν να μην φύγουν το 1948 μέχρι οι Άραβες, όπως και ο ίδιος ο Μαχμούτ Αμπάς παραδέχθηκε δημόσια, να καθαρίσουν τους Εβραίους από την περιοχή, να μην θεωρούν ότι είναι Παλαιστίνιοι αλλά απλώς Άραβες. Αυτό που ήταν. Περήφανα Άραβες.
Η Παλαιστινιακή Αρχή η οποία περνά σιγά – σιγά στα χέρια του διαδόχου του Αμπάς προσπαθεί να είναι η διάδοχη κατάσταση στη Γάζα, την οποία διεκδικεί και η Χαμάς αλλά επί της ουσίας και το ίδιο το Ισραήλ πλέον, έστω και αν δεν το ομολογεί ξεκάθαρα.
Κανείς δεν ξέρει πώς θα το πετύχει και η Ιστορία επιμένει να υπενθυμίζει πως, κάτι τέτοιες στιγμές είναι που γεννούν άλλες συγκρούσεις για το μέλλον.
Τα περί Ριβιέρας του Τραμπ είναι ανοησίες. Όποιος ξέρει την περιοχή αντιλαμβάνεται γιατί τα ισραηλινά ξενοδοχεία επί των μεσογειακών ακτών της χώρας, ουσιαστικά και της Γάζας, είναι λίγα.
Ωραίες παραλίες με μια θάλασσα απότομα βαθιά, κυματώδη, με ισχυρά ρεύματα, όπως και ολόκληρη η ακτογραμμή του Λιβάνου, της Γάζας και εκείνου του κομματιού της Αιγύπτου.
Θαυμάσιες για κάιτ σέρφινγκ και άλλα σπορ του είδους αλλά όχι Ριβιέρες… Και με περίπου δύο τόνους μικροπλαστικών σωματιδίων, κυρίως πολυαιθυλένιο και πολυπροπυλένιο στο Ισραηλινό μέρος. Και ότι άλλο ξεβράζει εκεί η Μεσόγειος.
Το πιο πιθανό είναι πως η περιοχή, κατεστρεμμένη πια θα παραμείνει αντικείμενο συγκρούσεων με ότι αυτό συνεπάγεται και στο μέλλον.
