Ο δημοφιλής ηθοποιός –τον οποίο το ευρύ κοινό έχει ταυτισμένο με τις τηλεοπτικές του επιτυχίες- δηλώνει ιδιοσυγκρασιακά ταγμένος στην «τέχνη του παρόντος», δηλαδή το θέατρο.
Είθισται το ευρύ κοινό να ταυτίζει έναν ηθοποιό με τις τηλεοπτικές του επιτυχίες και με μια εικόνα διαφορετική από εκείνη που τον καθορίζει. Ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος δηλώνει ιδιοσυγκρασιακά ταγμένος στην «τέχνη του παρόντος», δηλαδή το θέατρο. Και ακόμη περισσότερο σε έργα που απαιτούν από τον ηθοποιό να καταθέσει την προσωπική του αλήθεια. Δεν κρύβει, λοιπόν, το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του για την αρχαία τραγωδία, με την οποία συναντιέται για τρίτη φορά στον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή, που παρουσιάζεται και στο πλαίσιο του 28ου Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος. Φέρει τον αέρα και την ευθύτητα ενός ανθρώπου στον οποίο δεν χαρίστηκε τίποτα. Σε αντίθεση με τον Νεοπτόλεμο, τον οποίο υποδύεται στην παραγωγή που σκηνοθετεί ο Γιώργος Κιμούλης, προέρχεται από ταπεινή οικογένεια χειρομάχων από την ορεινή Αχαΐα και βασίστηκε εξ ολοκλήρου στις δικές του δυνάμεις και τα δικά του όνειρα. Από τη βιοπάλη, τον αθλητισμό και τις σπουδές στη διοίκηση επιχειρήσεων, στράφηκε στην υποκριτική και μετρά ήδη 13 χρόνια ανοδικής πορείας.
–Ο Νεοπτόλεμος διατάσσεται να πει ψέματα. Ποια είναι η σχέση σου με το ψέμα; Αποφεύγω, ενστικτωδώς, τα ψέματα από μικρό παιδί. Τα αποφεύγω και συνειδητά πια, απ’ όταν επέλεξα ν’ ασχοληθώ μ’ αυτό το επάγγελμα. Όταν ένας άνθρωπος λέει ψέματα, συχνά μπερδεύεται κι από ένα σημείο και μετά παύει να διαχωρίζει το ψέμα από την αλήθεια. Ο ηθοποιός καλείται να καταθέσει την αλήθεια του, που είναι το πιο πολύτιμο εφόδιο για να σταθεί στο σανίδι. Όταν δεν βαδίζει σε σταθερό έδαφος μέσα του, πέφτει σε αδιέξοδο. Όταν λες στη σκηνή «σ’ αγαπώ» ή και κάτι πιο απλό, ψάχνεις να βρεις πού δονεί αυτό το αίσθημα μέσα σου.
–Πώς υποδύεσαι έναν χαρακτήρα που ψεύδεται; Όντως, ο δικός μας Νεοπτόλεμος δεν λέει το ψέμα με δυσκολία. Είναι ένας άνθρωπος πανούργος, που αφήνει τους άλλους να νομίζουν ότι τον χειρίζονται. Ο ίδιος μιλά αμφίσημα ούτως ώστε να είναι καλυμμένος. Ο Φιλοκτήτης είναι η τραγωδία της εξαπάτησης. Κάθε ήρωας έχει τις επιδιώξεις του. Ο Νεοπτόλεμος, ως εκπρόσωπος της νέας γενιάς, θέλει να χαράξει δική του πορεία, ν’ αποκτήσει τη δική του οντότητα. Προκύπτει η σύγκρουση δύο κοσμοθεωριών: αυτής του κέρδους και του πολιτικά εφικτού κι αυτής της αξιών και της ουτοπίας. Ένας ήρωας νέος και ορφανός καλείται να επιλέξει. Επενδύει στη σιωπή, ακόμη και μέσα από τον λόγο του. Όσα λέει είναι παραπλανητικά.
–Ο Νεοπτόλεμος κουβαλά ένα όνομα, μια ηρωική κληρονομιά. Θα έλεγες ότι σκοπός του είναι να βγει από τη σκιά του πατέρα του; Ασφαλώς. Δεν είναι εύκολο να είσαι ο γιος του Αχιλλέα. Θέλει να χαράξει τη δική του πορεία. Και τι κάνει; Στην Τροία, σύμφωνα με τη μυθολογία, εξοντώνει το παρελθόν και το μέλλον. Δηλαδή, σκοτώνει τον βασιλιά Πρίαμο εν ώρα προσευχής και επίσης τον εγγονό του βασιλιά, τον Αστυάνακτα, ρίχνοντάς τον από τα τείχη. Μετά την κατάκτηση της Τροίας και την επιστροφή του γίνεται δυνάστης στην Ήπειρο. Εξορίζει τον Οδυσσέα από την Ιθάκη, καταστρέφει τους Δελφούς. Καταντά ένας αδίστακτος άνθρωπος που κάνει τα χειρότερα εγκλήματα.
–Έχει σημασία το «βιογραφικό» ενός μυθικού ήρωα όταν τον προσεγγίζεις στο πλαίσιο μιας τραγωδίας; Δεν μπορούμε να δούμε τον Νεοπτόλεμο μόνο όπως παρουσιάζεται στο έργο του Σοφοκλή. Για να εξετάσουμε το πώς στέκεται πρέπει να δούμε και τι φέρει από πριν, αλλά κυρίως πώς εξελίσσεται μετά. Στην αρχαιότητα αυτές οι ιστορίες ήταν πολύ γνωστές. Ο θεατής γνώριζε καλά το ποιόν του ήρωα. Ήξερε ότι επρόκειτο να εξελιχθεί στον χειρότερο εγκληματία. Άρα, διέκρινε πότε λέει ψέματα. Εννοείται, βέβαια, ότι ο μύθος δεν είναι παρά το όχημα για τη διαλεκτική του ποιητή. Ο Σοφοκλής ασκούσε κριτική στη σκοτεινή περίοδο που είχε προηγηθεί με την κατάλυση της δημοκρατίας το 411.
–Είναι πλεονέκτημα ή μειονέκτημα να ξεκινάς χωρίς το περιττό βάρος της ανάγκης ν’ αποδείξεις κάτι; Στη δουλειά μας, όλοι θέλουμε ν’ αποδείξουμε την αξία μας. Είμαι της φιλοσοφίας ότι πιο σημαντικό από το να αποδείξεις κάτι στους άλλους είναι να το αποδείξεις στον εαυτό σου. Βασικά, ν’ αποδείξεις ότι είσαι συνεπής με το ήθος σου και κυρίως ότι έχεις συνέπεια μεταξύ λόγων και έργων. Έχοντας απαλλαγεί από τη βαριά πανοπλία της απόδειξης, απελευθερώνεσαι. Αυτό συμβαίνει μόνο όταν δεν σ’ ενδιαφέρει πια η αποδοχή των άλλων.
–Ένιωσες στην αρχή ή σε κάποια φάση της πορείας σου την πίεση ν’ αποδείξεις κάτι στον εαυτό σου; Τώρα νιώθω τη μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου. Αλλά και τη μεγαλύτερη στοχοπροσήλωση απέναντι σ’ αυτά που ζητάω από τον εαυτό μου. Μ’ ενδιαφέρει όλο και λιγότερο τι προσδοκούν οι άλλοι από μένα. Για παράδειγμα, ο κόσμος μπορεί να περιμένει να παίζω μόνο σύγχρονο θέατρο.
–Τι προκαλεί το ιδιαίτερο ενδιαφέρον σου για την αρχαία τραγωδία; Θεωρώ ότι είναι το ευγενέστερο πνευματικό προϊόν που δημιούργησε ποτέ ο άνθρωπος. Ένα δώρο στον εαυτό του. Ο ηθοποιός που έχει την ευλογία να αναμετριέται μ’ αυτά τα κείμενα, έρχεται αντιμέτωπος με τα σπουδαιότερα αινίγματα της ύπαρξης.
–Η αρχαία τραγωδία απαιτεί «ύψος». Σε φοβίζει αυτή η πρόκληση ή σε μαγνητίζει; Σαφώς είναι από τα πιο απαιτητικά είδη. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα όρια των δυνατοτήτων μας, κυνηγώντας κάτι που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα το φτάσουμε ποτέ. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι το αποτέλεσμα θα τον δικαιώσει. Ας μην ξεχνάμε ότι σημείο εκκίνησης είναι μια γλώσσα, που δεν γνωρίζουμε πώς ηχούσε. Εκφερόταν προσωδιακά. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι οι ετυμολογίες και οι εννοιολογίες. Δεν μιλάμε για αναβίωση ενός αρχαίου κειμένου. Είναι ένας σύγχρονος διάλογος, που απαιτεί σεβασμό και μελέτη. Είναι μεγάλη η ευθύνη.
–Δεδομένου ότι απαιτεί αφοσίωση και πολύμηνη εργασία, πώς ανταπεξέρχεται ένας ηθοποιός με πολλές παράλληλες υποχρεώσεις; Αν υπάρχει στρατηγική, πειθαρχία και οργάνωση, όλα γίνονται. Το σίγουρο είναι ότι δεν έκανα μόνο ένα μήνα πρόβες. Ξεκινήσαμε την προεργασία για τον Φιλοκτήτη από τα Χριστούγεννα. Επίσης, είναι ένα έργο που θέλαμε να κάνουμε με τον Γιώργο από το 2019. Ναι, μια τέτοια επιλογή απαιτεί μελέτη και αφοσίωση. Δεν είναι εύκολο να προλάβεις, γι’ αυτό θυσιάζω άλλα πράγματα, όπως λ.χ. τον προσωπικό χρόνο. Έχω χαθεί με τους φίλους μου, αλλά είναι μεγάλη η επιθυμία μου ν’ αφοσιωθώ σ’ αυτό.
–Τι σε οδήγησε από τη διοίκηση επιχειρήσεων στην υποκριτική; Το πώς βλέπω τον εαυτό μου, το πώς νιώθω εγώ καλά με μένα. Και συνήθως νιώθω καλά όταν έχω μέσα μου το αίσθημα ότι έχω ακόμα πολλά να μάθω. Έτσι, χρειάζομαι την επαφή με ανθρώπους ή με γνώσεις που μπορούν να με πάνε ένα βήμα παρακάτω. Αυτό αναζητώ και διεκδικώ.
–Ασκείς σήμερα με οποιονδήποτε τρόπο τη διοίκηση επιχειρήσεων που είχες σπουδάσει; Άμεσα, καθόλου. Ωστόσο, κάθε γνώση είναι πολύτιμη και χρήσιμη. Το μάρκετινγκ και η ψυχολογία του καταναλωτή δεν αποτελούν εξαίρεση. Είναι χρήσιμα και στην πράξη, διότι με βοηθούν να αντιλαμβάνομαι τη δουλειά μου μέσα κι από ένα άλλο πρίσμα: αυτό της διαχείρισης ενός καλλιτεχνικού προϊόντος.
–Το στενό σου περιβάλλον πώς αντιμετώπισε στα πρώτα βήματα αυτή σου την επιλογή; Από πολύ μικρή ηλικία είχα το βάρος των επιλογών μου. Οι γονείς μου ποτέ δεν με πίεσαν προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Μου έλεγαν «αν θες να διαβάσεις, διάβασε, αν δεν θες, δεν πειράζει». Κάτι πολύτιμο που μου πρόσφεραν είναι η όψη της πραγματικής ζωής από νωρίς, με τα καλά της και τα κακά της. Τα καλοκαίρια μου δεν ήταν ξέγνοιαστα. Ξυπνούσα από τις 6.30π.μ. και πήγαινα με τον πατέρα μου στην οικοδομή. Η γεύση της πραγματικής ζωής με οδήγησε σε πολύ συνειδητές επιλογές. Ήξερα με τι θέλω να «κουράζομαι» και τι αξία είχε αυτό για μένα. Ο πατέρας μου, πάντως, δεν έμαθε γι’ αυτή μου την επιλογή, καθώς τον έχασα όταν ήμουν όταν 23 και αποφάσισα να γίνω ηθοποιός στα 24,5.
–Έπαιξε ρόλο αυτή η απώλεια στην απόφασή σου; Ό,τι βιώνουμε στη ζωή παίζει ρόλο στις αποφάσεις μας. Μια μεγάλη απώλεια πάντα επηρεάζει τις σημαντικές μας επιλογές.
–Στον Φιλοκτήτη συμπράττεις με τον Γιώργο Κιμούλη, μια σημαντική προσωπικότητα του θεάτρου με μεγάλη εμπειρία στο αρχαίο δράμα. Πώς κυλάει η συνεργασία; Ο Γιώργος μελέτησε πολύ το έργο. Είναι ένας εξαιρετικά μορφωμένος άνθρωπος, δαιμόνιος, που αναζητά πάντα το βάθος, το πλάτος και το ύψος στα πράγματα με τα οποία καταπιάνεται. Έχει τεράστιες απαιτήσεις από τους συνεργάτες του και γι’ αυτό επιλέγει ανθρώπους με όρεξη για δουλειά. Ήταν ξεκάθαρος εξαρχής σ’ αυτά που ζητούσε. Είναι επίσης γενναιόδωρος, καθοδηγητικός, με απύθμενη υπομονή.
-Είναι κι ένας άνθρωπος για τον οποίο πριν μερικά χρόνια είχαν ειπωθεί ορισμένα άσχημα πράγματα. Πόσο σε απασχόλησαν αυτά; Τον γνωρίζω από το 2019 κι έκτοτε είναι ο ίδιος άνθρωπος. Προσωπικά, προτιμώ να ζυγίζω τα πράγματα μέσα μου και να μην τα τσουβαλιάζω. Το MeToo είναι ένα ευαίσθητο ζήτημα, αλλά αφορά πολλά περιστατικά, που διαφέρουν ποικιλοτρόπως ως προς τη σοβαρότητά τους. Δεν είναι όλα το ίδιο. Θεωρώ ότι είμαι σε θέση να ζυγίζω συνειδητά και ώριμα μέσα μου αυτό που συμβαίνει και να κάνω τις επιλογές μου.
–Έχεις βρεθεί ποτέ σε σύγκρουση ανάμεσα στο «σωστό» και το «αναγκαίο»; Υπάρχει κάποιος που δεν έχει βρεθεί; Συνήθως μάς οδηγεί η ανάγκη, μια λέξη αρχαία στην οποία υποτάσσεται και η μοίρα του ανθρώπου. Η λέξη «μοίρα» αναφέρεται στη «μοιρασιά», το μερίδιο που αναλογεί σε κάθε άνθρωπο. Ο τόπος που μάς ορίζεται και η διαχείριση του εαυτού μας μέσα στον τόπο που διεκδικούμε, επηρεάζει τη μοίρα μας. Η ανάγκη είναι μια λέξη που σέβομαι πολύ. Οι ανάγκες κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικές και υπολογίσιμες, αρκεί να μην καταπατούν την ελευθερία του άλλου. Υπάρχουν, πάντως, φορές που το σωστό και το αναγκαίο είναι ταυτόσημα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει κάνει υποχωρήσεις στις αρχές του. Σε όλα υπάρχει ένα όριο. Για παράδειγμα, εγώ δεν έχω αφαιρέσει ποτέ μου ζωή και είμαι κάθετα αντίθετος στη βία. Αν όμως κάποιος εισέβαλε στο σπίτι μου και έπρεπε να προστατεύσω τον εαυτό μου και την οικογένειά μου, δεν ξέρω πού μπορεί να έφτανα.
–Μπορεί η απάθεια να είναι εξίσου βλαβερή με τη βία; Είδαμε στην Ελλάδα ότι χρειάστηκε να περάσει ένας χρόνος για ν’ αρχίσουν μιλάνε τα ΜΜΕ για το έγκλημα των Τεμπών. Αναγκάστηκαν, επειδή ο κόσμος αντέδρασε. Για σκέψου ο κόσμος να είχε σιωπήσει και να μην είχαν βγει οι συγγενείς στους δρόμους! Τώρα με τον ΟΠΕΚΕΠΕ συμβαίνει το ίδιο: μετά την κατακραυγή άρχισαν οι παραιτήσεις. Για τη Γάζα, το ίδιο. Άρα, ναι. Η σιωπή και η αποχή απ’ όσα αφορούν το σύνολο αποτελούν ένα είδος ηθικής συναυτουργίας στο έγκλημα.
–Το γεγονός ότι είσαι δημόσιο πρόσωπο και ενδέχεται να επηρεάζεις ζωές και γνώμες, μεγαλώνει το βάρος της ευθύνης απέναντι στις δημόσιες τοποθετήσεις σου; Ναι, αισθάνομαι την ευθύνη. Θέλω να πιστεύω ότι δεν λειτουργώ αψήφιστα και δεν ανοίγω το στόμα μου για να λέω κουταμάρες. Εξάλλου, υπάρχει η πιθανότητα μια άποψη που θα διατυπώσω να γυρίσει μπούμερανγκ.
–Έχει κάποιο τίμημα η αναγνωρισιμότητα; Φθείρει; Υπάρχει μια λιγότερο ορατή, αρνητική πλευρά πίσω από τη λάμψη της έκθεσης; Υπάρχουν κάποιες πρακτικές δυσκολίες στην καθημερινότητα. Όταν είσαι κάπως γνωστός, νιώθεις συχνά σφιγμένος από τα βλέμματα που διαρκώς σε παρατηρούν. Στερείσαι την ιδιωτικότητα. Αλλά αυτό είναι ένα ελάχιστο τίμημα μπροστά σε όσα νιώθω ότι παίρνω απ’ αυτή τη δουλειά. Δεν με επηρεάζει η έκθεση. Αντίθετα, νομίζω ότι κατά βάθος κανείς δεν μπορεί να μ’ εκθέσει, παρά μόνο εγώ τον εαυτό μου. Από εκεί και πέρα, δικαιούμαι να έχω ανθρώπινες στιγμές αδυναμίας. Αν βρίσκομαι σε άσχημη συναισθηματική κατάσταση και κάποιος κρίνει ότι έχει την άνεση να εισέλθει στον προσωπικό μου χώρο, δεν θα το παίξω πρόσχαρος. Στην πραγματική ζωή δεν μπορώ να υποκριθώ. Είμαι ειλικρινής. Θα του εξηγήσω, λοιπόν, ότι δεν είμαι σε φάση κι αν δεν το σεβαστεί, πρόβλημά του.
–Έχεις βρεθεί ποτέ σε σημείο να χάσεις τον εαυτό σου; Δόξα τω Θεώ, ναι. Αν δεν χάσεις τον εαυτό σου, πώς θα καταλάβεις ποια είναι τα όριά σου; Ναι, μου έχει τύχει να θυμώσω, να ξεσπάσω, να πω και να κάνω πράγματα που μετά τα μετάνιωσα. Όπως όλοι μας.
-Συχνά υπάρχει μια εξιδανίκευση των δημόσιων προσώπων, μια αίσθηση ότι είναι υπεράνθρωποι. Ένιωσες ποτέ να σε εγκλωβίζει η εικόνα σου; Πόσο επικίνδυνο είναι αυτό; Θα σου πω ένα μυστικό και θέλω να μείνει μεταξύ μας. Η αλήθεια είναι πως είμαι ο Σπάιντερμαν… Έλα μωρέ τώρα, τι υπεράνθρωποι; Επικίνδυνα είναι αυτά που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη Λωρίδα της Γάζας. Αυτά που περνά κάποιος λόγω αναγνωρισιμότητας είναι διαχειρίσιμα.
–Χρειάστηκε ποτέ να τραβήξεις το χαλινάρι στον εαυτό σου; Όχι σε κάτι που να αφορά τη δουλειά μου. Σε ό,τι αφορά την προσωπική μου ζωή, αυτό το χαλινάρι το τράβηξα πολύ νωρίτερα, πριν ασχοληθώ με το θέατρο. Κάποια στιγμή είχα χάσει το μέτρο και μαζεύτηκα. Δεν χρειάστηκε να προκύψει η αναγνωρισιμότητα για να βάλω χαλινάρι στον εαυτό μου. Έμαθα από νεαρή ηλικία να κάνω αυτοκριτική και ν’ αναγνωρίζω τα λάθη μου.
–Πώς ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια; Θα προτιμούσα να βρίσκομαι σ’ ένα περιβάλλον με περισσότερη φύση. Δεν θα ήθελα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου να το έχω περάσει στο κέντρο της Αθήνας. Ιδανικά, θα ήθελα να μπορώ να ζω στην εξοχή, σ’ ένα μέρος σαν το χωριό μου το Μιράλι, που είναι πανέμορφο και καταπράσινο.
–Σκέφτεσαι κάποια στιγμή να επιστρέψεις; Αγαπώ πολύ τη δουλειά μου. Σε 10 χρόνια θα είμαι ακόμα αρκετά νέος για να επιστρέψω μόνιμα. Πηγαίνω συχνά στο χωριό μου, γιατί μ’ αρέσει, με γειώνει. «Κουρδίζομαι» από τις ρίζες μου. Δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα, τα οποία για μένα είναι μέρος του τοπίου. Είναι τα νερά, ο καταρράκτης, οι βουνοπλαγιές, οι αναμνήσεις, οι μυρωδιές, το πώς φυσάει ο αέρας, πώς σκάει ο ήλιος, πώς εκτείνεται η βλάστηση. Στο κάτω- κάτω, τα αγαπημένα πρόσωπα βάζω μια κάμερα και τα βλέπω. Αυτό που μου λείπει είναι η επαλήθευση του τόπου μου, ο οποίος μού έχει δώσει, ασύνειδα, τεράστια δύναμη. Επιστρέφω για ν’ αναζητώ αυτή τη δύναμη. Στην Αθήνα με κάθε ευκαιρία ανεβαίνω στον Υμηττό ή στον Λυκαβηττό, ν’ αλλάξει λίγο το τοπίο. Η φύση μού λείπει πολύ.
–Αν στους εκάστοτε ρόλους που ερμηνεύεις βάζεις κομμάτια του εαυτού σου, σ’ έναν κόντρα ρόλο πού αναζητείς τα στοιχεία που συνθέτουν τον χαρακτήρα; Νομίζω ότι φέρουμε τα πάντα μέσα μας. Δική μου δουλειά είναι να αναζητήσω και να φέρω στην επιφάνεια πράγματα που δεν με χαρακτηρίζουν, σαν Γκοτσόπουλο, αλλά ξέρω ότι τα έχω. Χρησιμοποιώ την τεχνική και τα εκφραστικά μου μέσα για να «μπω» σ’ ένα άλλο σώμα, να ενσαρκώσω έναν διαφορετικό χαρακτήρα. Ωστόσο, είμαι πάντα εγώ. Ο ίδιος άνθρωπος υποδύεται έναν παπά ή έναν κατά συρροή δολοφόνο.
-Υπάρχουν κομμάτια του εαυτού σου που δεν θα επέτρεπες ποτέ ν’ αναδειχτούν; Ίσα- ίσα. Θ’ αναδείκνυα και τα πιο σκοτεινά μου κομμάτια, για να εξαγνιστούν. Εξάλλου, θα είχα και το άλλοθι ότι υποδύομαι έναν ρόλο.
-Ισχύει ότι αυτή η διαδικασία έχει και μια ψυχαναλυτική διάσταση; Δεν το βλέπω ως ψυχανάλυση. Κατά τη γνώμη μου, η ψυχοθεραπεία χρειάζεται για να προσεγγίσεις το Είναι σου και να μη χάνεσαι. Κάθε μέρα που περνά, δεν είμαστε οι ίδιοι αλλά κάτι επιπλέον- καλύτερο ή χειρότερο. Απαιτείται να είμαστε συντονισμένοι με τον πυρήνα μας. Δεν χρησιμοποιώ τους ρόλους για να ψυχαναλυθώ. Αντίθετα, χρειάζομαι την ψυχοθεραπεία για να παίξω αυτούς τους ρόλους. Για να καταλαβαίνω πού βρίσκομαι, να μπορώ να με παρατηρώ «απ’ έξω».
–Μέσα στο χάος του έξω κόσμου, πού βρίσκεις εσωτερικό οξυγόνο; Σε απλά πράγματα: τη φύση και τους ανθρώπους. Να πάρω μια αγκαλιά, να κοιτάξω κάποιον στα μάτια. Τις προάλλες ήρθε μια φίλη στο σπίτι μου κι επειδή δεν προλάβαινα μού είπε: «έλα να το καθαρίσουμε μαζί». Καθαρίζαμε και λέγαμε τα νέα μας. Έχει σημασία να μη χάνουμε την ανθρωπιά μας, να καταλάβουμε ότι όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι και μπορούμε να μοιραζόμαστε στιγμές, το το Εδώ και το Τώρα μας, μ’ αυτούς που μάς ενδιαφέρουν και μάς εμπνέουν. Έτσι χαλαρώνω. Συνήθως, είμαστε εγκλωβισμένοι σε σκέψεις που έχουν να κάνουν με το παρελθόν και το μέλλον. Πού μπορώ να νιώσω ότι σταματά ο χρόνος; Εκεί βρίσκω απολαύση. Και γι’ αυτό κάνω και θέατρο, αν με ρωτάς. Ανεβαίνω στη σκηνή και ο χρόνος παγώνει. Αυτή η παροντικότητα είναι το πιο γοητευτικό αίσθημα σ’ αυτή τη δουλειά. Περισσότερο από την τηλεόραση, το θέατρο προσφέρει αυτή την υπερδύναμη. Παγώνει τον χρόνο για όλους.
- INFO Φιλοκτήτης του Σοφοκλή, 28ο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος, 18 & 19/ 7 Αρχαίο Θέατρο Κουρίου, 9μ.μ. (προσέλευση στις 8μ.μ.) 70002414, Sold Out Tickets
Ελεύθερα, 6.7.2025
