Με μια πρώτη ματιά, οι Κύπριοι μοιάζουν μια χαρά. Το λέει και το Ευρωβαρόμετρο, ικανοποιημένοι από τη ζωή τους, σχεδόν όσο και ο μέσος Ευρωπαίος. Με μια δεύτερη ματιά όμως, αρχίζουν τα «αλλά». Και είναι πολλά.
Ναι μεν είμαστε καλά, αλλά η ακρίβεια μας πνίγει. Ναι μεν δηλώνουμε ευχαριστημένοι, αλλά βλέπουμε τη χώρα να πηγαίνει κατά διαόλου. Ναι μεν είμαστε στην ΕΕ, αλλά δεν την πολυεμπιστευόμαστε. Κλασική κυπριακή αντίφαση, θα πει κανείς.
Το πιο ωραίο από όλα; Από τη μια φοβόμαστε τη μετανάστευση περισσότερο απ’ όλους σχεδόν στην Ευρώπη. Από την άλλη, αισθανόμαστε ότι κανείς δεν μας ακούει, ούτε εδώ, ούτε στις Βρυξέλλες. Θέλουμε λόγο, αλλά πιστεύουμε ότι δεν μετράει. Θέλουμε δημοκρατία, αλλά δηλώνουμε μαζικά δυσαρεστημένοι με το πώς λειτουργεί. Και φυσικά, εμπιστευόμαστε περισσότερο το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, αλλά γενικώς δεν εμπιστευόμαστε τα ΜΜΕ. Όλα μαζί.
Το συμπέρασμα; Οι Κύπριοι φαίνεται να είναι σε μια μόνιμη κατάσταση «είμαι καλά, αλλά δεν είμαι». Κρατούν μια σχετική ισορροπία στην καθημερινότητα, αλλά βλέπουν γύρω τους ένα σύστημα που δεν τους πείθει, μια Ευρώπη που δεν τους εμπνέει και ένα μέλλον που μάλλον τους ανησυχεί.
Τελικά, ίσως να ξέρουμε τι δεν θέλουμε. Το τι θέλουμε, ακόμα το ψάχνουμε. ΠΡΟΚΕ
