Δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, ακόμη και αν αυτά είναι κυριολεκτικά θανατηφόρα. Τα τροχαία δυστυχήματα συνεχίζουν να μας στοιχειώνουν, αλλά η πρώτη μας αντίδραση στις καταγγελίες και στα πρόστιμα είναι να τα ρίξουμε αλλού: στη «λάθος» θέση της κάμερας, στον «κρυμμένο» τροχονόμο, στο «υπερβολικό» όριο ταχύτητας ή στα «τσιμπημένα» ποσά των προστίμων.
Κανείς, σχεδόν, δεν παραδέχεται ότι φταίει επειδή πάτησε το γκάζι παραπάνω ή επειδή παραβίασε τον ΚΟΚ. Αντίθετα, βλέπουμε ακόμα και φαινόμενα προπηλακισμών υπαλλήλων που χειρίζονται τα βανάκια με τις κινητές κάμερες, λες και αυτοί ευθύνονται που δεν κρατήσαμε την ταχύτητα στο όριο.
Μάλλον δεν περνά από το μυαλό μας η πιο απλή σκέψη: να μην παρανομούμε. Ή θα περιμένουμε να γεμίσουν οι άκρες των δρόμων με εκκλησάκια, μνημεία ανθρώπων που χάθηκαν άδικα; Κι αφού, όπως φαίνεται, μόνο όταν πονέσει η πούγκα μας αντιδρούμε, ίσως η λύση να είναι ακόμη πιο αυστηρά πρόστιμα. Μπας και μάθει η επόμενη γενιά ό,τι εμείς αρνούμαστε να καταλάβουμε. ΠΡΟΚΕ
