Οι ιταλικές Αρχές απαγόρευσαν μια προγραμματισμένη για σήμερα πορεία του μετώπου των ακροαριστερών, των «χρήσιμων» ηλιθίων και των τζιχαντιστών με αντικείμενο τον εορτασμό της 7ης Οκτωβρίου ως μέρας… αντίστασης. Γίνονται όμως ανάλογες αλλού στη Δύση.
Ποιος θα φανταζόταν, πριν από δύο χρόνια, τέτοια μέρα, ότι θα ζούσαμε να δούμε αυτό το κατάντημα στους δρόμους της Δύσης, ε; Η αλήθεια είναι πως λίγοι το φαντάστηκαν. Κακώς όμως. Διότι ήδη από την ημέρα της επίθεσης, παντού στην Ευρώπη το είδος αυτών όλων των ελλειμματικών είχε βγει στους δρόμους γιορτάζοντας τις φρικαλεότητες των τζιχαντιστών τρομοκρατών σε διαδηλώσεις «για την Παλαιστίνη».
Και εδώ, στη Λάρνακα, είχαμε μια τέτοια – Αράβων κυρίως – την οποία είχα δημοσιοποιήσει με βίντεο, κερδίζοντας λίγο αργότερα μια εξάμηνη περιπολία της Αστυνομίας, δύο φορές την ημέρα, έξω από σπίτι μου και μία ειδική εκπαίδευση για το πώς να τσεκάρω του αυτοκίνητο μου για βόμβα κάθε πρωί, όταν το όνομά μου είχε βρεθεί στη λίστα μίας από τις επιθέσεις που αποτράπηκαν τότε. Μεγαλεία!
Στις μέρες που ακολούθησαν την επίθεση τα «προοδευτικά» κόμματα των ακροαριστερών, οι (καθόλου χρήσιμοι για οποιονδήποτε άλλο πλην των ισλαμιστών και των επιδιώξεών τους στη Δύση) ηλίθιοι που βλέπουν ως «αντίσταση» τη τζιχαντιστική τρομοκρατία, το κάψιμο οικογενειών ζωντανών, τις σφαγές παιδιών και τους βιασμούς (σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις βιασμούς νεκρών γυναικών, κατά την ειδήμονα του ΟΗΕ, η οποία απολύθηκε μετά…) έβγαιναν στους δρόμους «για την Παλαιστίνη».
Το έκαναν, με το σύνθημα “From the river to the Sea”, το οποίο ζητά την καταστροφή του Ισραήλ, ενός κράτους – μέλους του ΟΗΕ και τον εκτοπισμό όσων από τους κατοίκους του επιβιώσουν στα χέρια των ανθρωπόμορφων.
Συχνά δε, εμφανιζόταν και το σύνθημα “With all means necessary” («Με όλα τα διαθέσιμα μέσα»), το οποίο μετατρέπει την τρομοκρατία και τις κτηνωδίες σε υπέροχη «αντίσταση».
Όποιος παρακολουθεί το Μεσανατολικό επιπόλαια ή τουλάχιστον όχι με τη (κάποια έστω) μελέτη που απαιτεί ένα τόσο πολύπλοκο πρόβλημα μιλά για την καταστροφή της Γάζας, τη «γενοκτονία» η οποία παραμένει ισχυρισμός διαφόρων εντός του ΟΗΕ αλλά δεν αποδείχθηκε ακόμα και τις «67,000» θυμάτων με βάση τα στοιχεία της Χαμάς. Πρώτη φορά στην Ιστορία.
Αυτά είναι το δεδομένο και οι ισχυρισμοί.
Όμως, εάν κάποιος δεν θέλει απλώς να αρπάξει το Μεσανατολικό για να πουλήσει πνεύμα και ευαισθησία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αντί αυτού καθίσει, έστω και για ένα Σαββατοκύριακο να διαβάσει πέντε πράγματα, μπορεί να μάθει πολλά για το τι το παρελθόν μας διδάσκει σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν σήμερα. Δεν θα δώσει συγχωροχάρτι σε καμία πλευρά, όχι.
Θα μπορέσει όμως να δει όλη την εικόνα πέρα και από την προπαγάνδα και τα ψέματα τα οποία έχουν αλώσει τη Δύση και έχουν κανονικοποιήσει τον αντισημιτισμό σε επίπεδα πρωτόγνωρα από το τέλος του Ολοκαυτώματος. Με θύματα ακόμα και Εβραίους οι οποίοι δεν έχουν και δεν θέλουν να έχουν σχέση με το Ισραήλ, λόγω των πεποιθήσεων τους.
Εδώ μια παρένθεση: Συχνά πολλοί επιχειρηματολογούν παρουσιάζοντας την αρθρογραφία της «Χα’άρετζ» και τις απόψεις αριστερών και άλλων Ισραηλινών και Εβραίων οι οποίοι καταγγέλλουν το Ισραήλ ως απόδειξη. Όλοι τους προσπερνούν το πόσο ρατσιστικό αλλά και βλακώδες είναι αυτό που κάνουν. Ρατσιστικό, διότι προσπαθεί να δείξει ότι το Ισραήλ και οι υπόλοιποι Εβραίοι είναι κάτι «κακό», κάτι τέλος πάντων το οποίο έχει μια ομοιογένεια, την οποία κανείς δεν αποδίδει σε οποιονδήποτε άλλον λαό.
Αυτό είναι ο αντισημιτισμός.
Βλακώδες είναι διότι, το να παίρνεις μία ομάδα, μία αντίληψη πολιτική ή άλλη ή και περισσότερες και να τη χρησιμοποιείς για να αποδείξεις ότι αυτή είναι η ιστορική πραγματικότητα, προκειμένου να στοχοποιήσεις τους υπόλοιπους, τους «κακούς», είναι σαν να έρχεται κάποιος εδώ και να πηγαίνει σε κάτι ανάλογες μαζώξεις Ελληνοκυπρίων οι οποίες υποστηρίζουν ότι εμείς φταίμε για ό,τι έγινε στην Κύπρο. Και να τα παρουσιάζει προκειμένου να μας δαιμονοποιήσει συλλήβδην ως κοινωνία και ως χώρα.
Πίσω στο θέμα μας: Πριν το Ισραήλ μπει στη Γάζα, το μέτωπο που έλεγα πιο πάνω οι επιλεκτικά ιστορημένοι, από σκοπιμότητα ή αδιαφορία, ψέλλιζαν στην καλύτερη περίπτωση κάτι γενικές «καταδίκες» για τις σφαγές αλλά διαδήλωναν «για την Παλαιστίνη», μιλούσαν από τότε για «γενοκτονία» ή έτρεχαν να βρουν όποιον μπορούσε να μιλήσει για την ανάγκη να δούμε τις κτηνωδίες σε «ιστορικό βάθος». Αυτό λέει πολλά για την ειλικρίνεια του πράγματος. Εκτός πια κι αν είχαν προφητεύσει.
Επειδή όμως δεν είναι προφήτες, η όποια έστω και επιδερμική γνώση του τι είχε προηγηθεί, βοηθά στο να καταλάβουμε πως αυτά που βλέπουμε σήμερα δεν είναι καινούργια. Είναι μια απλή επανάληψη όσων συμβαίνουν εδώ και δεκαετίες. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Ένα ενδεικτικά από τα πολλά, με ενδιαφέρουσες ομοιότητες, η σφαγή στο Μα’αλότ το Μάη το 1974. Παλαιστίνιοι τρομοκράτες μπήκαν σε σχολείο πήραν ομήρους τα παιδιά και τους δασκάλους και εν τέλη δολοφόνησαν είκοσι πέντε άτομα, τα 22 ήταν παιδιά. Τι έκανε η γενική συνέλευση του ΟΗΕ; Δεν ασχολήθηκε καν με το ζήτημα αλλά εξέδωσε ψήφισμα για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων και αναγνώρισε την PLO! Πάντα αυτό έκανε.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Χαμάς πανηγυρίζει σήμερα. Η αναγνώριση Παλαιστινιακού Κράτους τώρα, αναπόφευκτα συνιστά επιβράβευση της 7ης Οκτωβρίου σε μια πορεία που ξεκίνησε εκείνη τη μέρα και συνεχίζεται ακόμα. Δεν γίνεται αλλιώς. Και αυτό γινόταν πάντα με μικρά ή μεγάλα βήματα μετά από κάθε μεγάλη τρομοκρατική επίθεση την οποία, ειδικά στο παρελθόν, όσοι «ιδεολόγοι» χρηματίζονταν είτε από τη Μόσχα, είτε από τον Καντάφι και όλους τους άλλους, την εξυμνούσαν.
Αυτοί που φωνάζουν σήμερα και οι οποίοι συντάσσονται προσεκτικά ή ξεδιάντροπα με κτήνη πλέον, ισλαμιστικά κτήνη αυτός είναι ο όρος, τα οποία εγκληματούν πρωτίστως εναντίον των δικών τους ανθρώπων, των Παλαιστινίων και τους εκτελούν χωρίς δεύτερη σκέψη εάν αντιδράσουν, αυτοί λοιπόν είναι οι ίδιοι οι οποίοι αυτά έλεγαν και πριν την 7η Οκτωβρίου.
Είναι ιδεολογικά οι ίδιοι οι οποίοι όταν σκοτώνονταν και Έλληνες από την τρομοκρατία των Παλαιστινίων (δέκα άτομα ανάμεσά τους και ένα δίχρονο παιδί σε επιθέσεις το ’68, το ’69, το ’73, το ’91, το ’23 και το ’24) ή Ελληνοκύπριοι (δύο, το 1988 σε επίθεσης με 150 κιλά (!) δυναμίτη κατά της Ισραηλινής Πρεσβείας στη Λευκωσία ως αντίποινο για το θάνατο ενός τρομοκράτη του Αμπού Τζιχάντ στο Λίβανο), έσπευδαν να υποστηρίξουν το «δικαίωμα στον αγώνα» των φίλων τους. Όπως κάνουν και σήμερα. Η φωτογραφία είναι μετά την έκρηξη.
Και βεβαίως, είναι και το αυξανόμενο λόγω των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης είδος των ανενημέρωτων και των επιλεκτικά – και εάν – ιστορημένων το οποίο παρακολουθεί το θέμα σαν θέαμα από το αλγόριθμο του ΤikTok ή άλλως πώς, με την άποψη αυτή ναπ περνά στα διεθνή Μέσα διότι πουλά και συνήθως διαψεύδεται. Αλλά βέβαια η διάψευση φτάνει στο 1% από εκείνους που είδαν το ψέμα, όπως πάντα συμβαίνει. Και όταν η άποψη διαμορφωθεί, έρχονται και οι μάζες των πολιτικά ορθών, με το υψωμένο δάχτυλο να καθαρίσουν ότι έμεινε.
Χθες το βράδυ, η Γκρέτα Τούνμπεργκ, η φαιδρή εκείνη «ακτιβίστρια» έτυχε θερμής υποδοχής στην Ελλάδα, από το είδος της βέβαια, για την «ηρωϊκή» της πράξη να κάνει το show που είδαμε, σε σκάφη πολλά από τα οποία ανήκουν σε ανθρώπους που σχετίζονται με τη Χαμάς. Όταν το Ισραήλ τους ανέκοψε, στην Ευρώπη ξέσπασαν απεργίες και ταραχές με τεράστιες ζημιές. Πώς τόλμησαν οι κακοί Ισραηλινοί να ανακόψουν τα 44 πλοιάρια των «ακτιβιστών» τα οποία μετέφεραν βοήθεια στα παιδάκια; Έλα ντε.
Αργότερα και οι ίδιοι οι (φανεροί) διοργανωτές του στολίσκου αναγκάστηκαν να παραδεχθούν ότι κανένα από τα (44) πλεούμενα δεν μετέφερε βοήθεια. Κανένα. Όπως άλλωστε έγινε και την προηγούμενη φορά, όπως έγινε και στο Μαβί Μαρμαρά το 2012 πίσω από το οποίο διαφάνηκε τελικά ήταν ο Ερντογάν και η ΜΙΤ.
Αντί λοιπόν κάποιος να πάει εκεί και να τους ρωτήσει γιατί το έκαναν προκαλώντας τεράστια προβλήματα και στις χώρες τους, τα μικρόφωνα στήθηκαν ώστε αυτή η διαταραγμένη παρέα των νάρκισσων και των γελοίων να μας πει τι γίνεται – τάχα – στη Γάζα. Η παρέα η οποία πόσταρε βίντεο που την έδειχναν να χορεύει και να πίνει κρασάκια καθ’οδόν για την παράδοση της βοήθειας που δεν πήρε, στην υγειά της «γενοκτονίας».
Παραμονή της 7ης Οκτωβρίου.
Όποιος θέλει να υποβιβάζει τη λογική του ή να γίνεται κορόιδο της μουσουλμανικής αδελφότητας, των τζιχαντιστών ή του όποιου άλλου, έχει κάθε δικαίωμα. Και μάλλον το αξίζει. Οι υπόλοιποι όμως, η σιωπηρή πλειονότητα στη Δύση η οποία νοιάζεται αλλά δεν μιλάει, επιβάλλεται επιτέλους να προσπεράσει τον τραμπουκισμό, τη πολιτική ορθότητα, τη φίμωση και όλα τα άλλα και να αντιδράσει.
