Του James Stavridis*
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν ήρθε στην Αλάσκα με όλες τις τιμές, με υποδοχή στο κόκκινο χαλί μαζί με πτήση μαχητικών αεροσκαφών και μια θερμή χειραψία από τον πρόεδρο Τραμπ. Η επιλογή της πολιτείας για τη σύνοδο προκαλεί ειρωνικά χαμόγελα δεδομένου του μακροχρόνιου αισθήματος απογοήτευσης της Ρωσίας για το γεγονός ότι την πούλησε στην Αμερική στα μέσα του 19ου αιώνα. Ενώ οι προσδοκίες για μια πλήρη εκεχειρία ήταν χαμηλές, οι περισσότεροι παρατηρητές ήλπιζαν τουλάχιστον για έναν δρόμο προς διαπραγματεύσεις.
Αλλά όπως συμβαίνει για μήνες τώρα, ο Πούτιν απλώς συνεχίζει να παίζει άμυνα, σαν ένας στριμωγμένος στα σχοινιά μποξέρ στο ρινγκ, αποφεύγοντας τόσο μια εκεχειρία όσο και μια εμφανή προθυμία να διαπραγματευτεί. Ένας υποτονικός πρόεδρος Τραμπ ακύρωσε το προγραμματισμένο γεύμα που θα εστίαζε σε ευρύτερα οικονομικά και θέματα ασφαλείας με τη Ρωσία, αρνήθηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις -όπως το συνηθίζει- και πέταξε πίσω στην Ουάσιγκτον για να εξετάσει τα επόμενα βήματα.
Προφανώς, θα χρειαστούν “ιδιαίτερα αυστηρά μέτρα”, για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Τραμπ, ώστε η Μόσχα όχι απλά να καθίσει στο διαπραγματευτικό τραπέζι, αλλά να μείνει και για δείπνο. Αλλά ποια μέτρα θα πρέπει να εξεταστούν προκειμένου να πειστεί ο μαξιμαλιστής Πούτιν να μειώσει τις απαιτήσεις του; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη λίστα;
Ακολουθούν, με βάση τον πόνο που θα προκαλέσουν στη Μόσχα, δέκα επιλογές που ο Λευκός Οίκος, ενεργώντας σε συνεργασία με τους Ευρωπαίους συμμάχους, θα πρέπει να εξετάσει σοβαρά:
Αύξηση του αριθμού των αεροσκαφών F-16 στην Ουκρανία σε τουλάχιστον 100.
Αυτό θα είναι το τριπλάσιο του αριθμού των Ουκρανών που ήδη υποβάλλονται σε εκπαίδευση και θα προσφέρει αντίστοιχες δυνατότητες σε επιθέσεις αέρος-αέρος, αέρος-εδάφους και ηλεκτρονικού πολέμου. Αυτό θα πρέπει να γίνει μέσω μιας κοινής ομάδας εργασίας ΗΠΑ-Ευρωπαϊκής Ένωσης υπό την καθοδήγηση του ανώτατου διοικητή των συμμάχων του ΝΑΤΟ.
Τετραπλασιασμός του αριθμού των μακράς εμβέλειας όπλων επιφανείας στην Ουκρανία.
Το Σύστημα Υψηλής Κινητικότητας Πυροβολικού των ΗΠΑ είναι ένα χρυσό πρότυπο, αλλά και οι ευρωπαϊκές αμυντικές δυνάμεις διαθέτουν επίσης ισχυρές ικανότητες σε αυτόν τον τομέα. Εδώ μπορεί να αναλάβει επικεφαλής η ΕΕ, με προμήθειες τόσο αμερικανικών όσο και ευρωπαϊκών όπλων στη διαδικασία.
Παροχή πληροφοριών στόχευσης με εξαιρετική ακρίβεια για τα εν λόγω πυραυλικά συστήματα, με λεπτομερή εστίαση στα ρωσικά συστήματα εφοδιασμού.
Οι ΗΠΑ έχουν ξοδέψει δεκαετίες μελετώντας πώς να αποδομούν στρατιωτικές εφοδιαστικές αλυσίδες ώστε να εντοπίζουν τους κρίσιμους κόμβους και να τους καταστρέφουν, καθιστώντας την εφοδιαστική αλυσίδα άχρηστη. Αυτή η προσπάθεια στόχευσης μπορεί να ανατεθεί σε έναν συνδυασμένο επιθετικό σχηματισμό της Διοίκησης Μεταφορών των ΗΠΑ και της Στρατηγικής Διοίκησης των ΗΠΑ, και οι δύο με επικεφαλής δύο διοικητές μάχης με βαθιά εμπειρία.
Διαμοιρασμός τεχνολογίας και υλικού μη επανδρωμένων οχημάτων μεταξύ της ΕΕ, των ΗΠΑ και της Ουκρανίας.
Δώστε ιδιαίτερη έμφαση σε μη επανδρωμένα ναυτικά συστήματα (στον αέρα, την επιφάνεια και υποθαλάσσια). Στοχεύστε τα εναπομείναντα πλοία του ρωσικού Στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Χρησιμοποιήστε την έμπειρη Ομάδα Επιχειρήσεων 59 του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, με έδρα τον Αραβικό Κόλπο, που έχει πειραματιστεί εκτενώς σε αυτό το είδος του πολέμου.
Κατάσχεση των 300 δισ. δολ. σε ρωσικά περιουσιακά στοιχεία που βρίσκονται σε δυτικές τράπεζες, συμπεριλαμβανομένων των 10 δισ. δολ. σε αμερικανικά ιδρύματα.
Στη συνέχεια, τα χρήματα αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να δημιουργηθεί ένα ταμείο των οποίων τα κέρδη θα κατευθύνονται στη χρηματοδότηση της άμυνας της Ουκρανίας επ’ αόριστον. Τις επενδύσεις του Ταμείου θα τις διαχειρίζεται μια κοινή ομάδα Αμερικανών και Ευρωπαίων χρηματοοικονομικών ειδικών, όπως κάνει το διοικητικό συμβούλιο ενός μεγάλου ιδρύματος.
Άμεση εφαρμογή των δευτερογενών κυρώσεων στις παγκόσμιες αγορές ρωσικού πετρελαίου και αερίου.
Αυτές θα πρέπει να επιβληθούν καθολικά σε όλες τις χώρες που συνεχίζουν να συνεργάζονται με τη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας. Θα πρέπει να υπάρχει παρακολούθηση και κατάσχεση πλοίων του ρωσικού “σκιώδη στόλου” που συμμετέχει σε τέτοιες δραστηριότητες, με στόχο την κατάσχεση τουλάχιστον 10 πλοίων κάθε μήνα.
Παροχή εγγυήσεων ασφάλειας παρόμοιες με αυτές του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία (αλλά χωρίς να ενταχθεί πλήρως και επίσημα στη συμμαχία).
Επέκταση της συνεργασία με το ΝΑΤΟ σε κάθε στρατιωτικό τομέα της Ουκρανίας, ειδικά μέσω των Κέντρων Αριστείας του ΝΑΤΟ, π.χ. το Συνεργατικό Κέντρο Κυβερνοάμυνας του ΝΑΤΟ στο Ταλίν της Εσθονίας, τις Επιχειρήσεις Αέρος στη Λυών της Γαλλίας και τη Ναυτική Ασφάλεια στην Κωνσταντινούπολη.
Αποστολή ευρωπαϊκών στρατιωτικών δυνάμεων εκπαίδευσης και συμβούλων στην Ουκρανία.
Στόχος θα πρέπει να είναι μια αρχική δύναμη 5.000 ειδικών, με ικανότητα αυτοπροστασίας που θα λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα (με υψηλότερη προτεραιότητα από αυτήν της τακτικής, στην πρώτη γραμμή) σε συνεργασία με τον ουκρανικό στρατό. Προσοχή θα πρέπει να δοθεί στην πληροφορία, τον πόλεμο με μη επανδρωμένα οχήματα, την κυβερνοασφάλεια, τον ναυτικό πόλεμο και τις αλυσίδες εφοδιασμού. Αυτή θα είναι μια στρατιωτική αποστολή για την ΕΕ παρόμοια με τις προσπάθειες κατά της πειρατείας ή της ασφάλειας των Βαλκανίων που εκτελούν τακτικά οι Ευρωπαίοι.
Σχεδιασμός και εφαρμογή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από την Ουκρανία.
Θα έχει αμυντικό χαρακτήρα αλλά θα περιλαμβάνει αεροπορικά μέσα από κάθε έθνος του ΝΑΤΟ και θα λειτουργούσε υπό τον έλεγχο του ανώτατου διοικητή της συμμαχίας μέσω μιας ομάδας εργασίας που θα συσταθεί στην αεροπορική βάση Ράμσταϊν στη Γερμανία. Περίπου 100 μαχητικά αεροσκάφη, συμπεριλαμβανομένης της ειδικής δύναμης Έγκαιρης Προειδοποίησης και Ελέγχου (E-3 Sentry) του ΝΑΤΟ, θα βοηθήσουν στη διατήρηση της ζώνης.
Επίσημη ένταξη της Ουκρανίας στη Συμμαχία του ΝΑΤΟ.
Φυσικά, αυτή θα ήταν μια “πυρηνική επιλογή”, και θα υπήρχε δυσκολία να περάσει μέσω της επίσημης διαδικασίας του ΝΑΤΟ. (ας δούμε για παράδειγμα την καθυστέρηση ενός έτους στην ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας, που ήταν εξόφθαλμες περιπτώσεις.) Αλλά ως η απόλυτη απειλή προς τον Πούτιν, θα ήταν ισχυρή.
Καθώς ο Τραμπ και η ομάδα του εξετάζουν τις επιλογές τους για να ασκήσουν την πίεση που χρειάζεται στον Πούτιν, τα στοιχεία σε αυτή τη λίστα θα μπορούσαν αρχικά να ανακοινωθούν ως απειλή και στη συνέχεια να εφαρμοστούν ένα-ένα όπως απαιτείται. Και σίγουρα, η παραχώρηση από την Ουκρανία ενός μέρους της εδαφικής της κυριότητας που βρίσκεται ήδη σε ρωσικά χέρια, θα πρέπει να αποτελέσει μέρος μιας τελικής συμφωνίας. Υπάρχουν καρότα καθώς και μαστίγια που μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατά της Μόσχας, συμπεριλαμβανομένης της χαλάρωσης των κυρώσεων και της επιστροφής ρωσικών κεφαλαίων. Αλλά φαίνεται ότι χρειάζονται περισσότερα μαστίγια για να πείσουν τον Πούτιν να κάνει μια συμφωνία.
*Ο Stavridis είναι επίτιμος κοσμήτορας της Σχολής Νομικής και Διπλωματίας Fletcher του Πανεπιστημίου Tufts. Συμμετέχει στα διοικητικά συμβούλια της Aon, της Fortinet και της Ankura Consulting Group
BloombergOpinion
