Ο τελικός του Μονάχου είναι μια τέλεια ευκαιρία να μιλήσουμε ελάχιστα για ποδόσφαιρο και να επικεντρωθούμε στη ζωή. Μέρες πριν τη σέντρα του Παρί Ζεν Ζερμέν – Ίντερ, παρακολουθούσα με προσοχή τον τρόπο με τον οποίο ο Λουίς Ενρίκε διαχειριζόταν συνολικά την κατάσταση.
Επέστρεφε ξανά σε έναν τελικό Champions League, 10 χρόνια μετά τον θρίαμβο της Μπαρτσελόνα επί της Γιουβέντους με 3-1 στο Βερολίνο. Έχει ζήσει μοναδικές στιγμές στα γήπεδα, αλλά και τον μεγαλύτερο πόνο έξω από αυτά, ως πατέρας. Το 2019 έχασε την κόρη του σε ηλικία 9 χρόνων, ο καρκίνος την πήρε από κοντά του για πάντα.
Ο ίδιος δεν κρύφτηκε στιγμή πίσω από αυτό το χτύπημα της μοίρας, μίλησε πολλές φορές γι’ αυτό δημόσια, πρωταγωνίστησε σε δράσεις καταπολέμησης του παιδικού καρκίνου, έπεισε και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του, να αποδεχθούν το γεγονός και όλοι μαζί να αναφέρονται στις αναμνήσεις με την Χάνα με θαυμασμό και όχι μοιρολατρικά.
Δύναμη ψυχής
Αναρωτιέμαι πόση δύναμης ψυχής έχει μέσα του αυτός ο άνθρωπος. Εκείνη τη μαγική βραδιά στο Βερολίνο έφτανε στην προπονητική κορύφωση και το ζούσε στο έπακρο με την 5χρονη τότε Χάνα. Την είχε πάρει από το χέρι, μαζί έφθασαν μέχρι το κέντρο του γηπέδου για να καρφώσουν μια σημαία.
Το χαμόγελο της μικρής απαθανατίστηκε από τις κάμερες και τους φωτογράφους, ο μπαμπάς Ενρίκε φούσκωνε σαν το παγώνι, είχε μπροστά του όλο τον κόσμο. Οι φίλοι της Μπαρτσελόνα τον αποθέωναν για την κούπα, αλλά αυτός είχε μάτια για την Χάνα, σε αυτήν αφιέρωνε το τρόπαιο.
“Η Χάνα πάντα είναι με την οικογένειά της και σίγουρα είναι κάπου εδώ και τρέχει ανάμεσά μας“, ανέφερε ο Λουίς Ενρίκε στις δηλώσεις του, στέλνοντας μήνυμα προς όλους εμάς, για το πως μπορεί να σταθεί ένας άνθρωπος, απέναντι στην απόλυτη τραγωδία.
Το έζησε ξανά
Όλοι το ξέρουμε, το νιώθουμε. Και τι δεν θα έδινε για να είχε την κόρη του κοντά του και στο Μόναχο, να πάνε μαζί να καρφώσουν κι άλλη σημαία στο χόρτο 10 χρόνια μετά. Βρήκε έναν τρόπο να το ζήσει ξανά, με το μπλουζάκι που φόρεσε στους πανηγυρισμούς, κάπως έτσι η Χάνα ήταν στο πλευρό του, στην αγκαλιά του. Τον συντρόφευε και στη διάρκεια του ματς, το έβλεπα στα μάτια του, κάθε φορά που πανηγύριζε, κάθε φορά που στρεφόταν στους συνεργάτες του, στους ποδοσφαιριστές του. Μέσα από το βλέμμα του σχηματιζόταν η μορφή της…
Θέλω να υποκλιθώ στους φίλους της Παρί Σεν Ζερμέν, οι οποίοι είδαν από κοντά τον τελικό. Στη βραδιά του μεγαλύτερου θριάμβου της ομάδας τους, αντί να αφεθούν στους πανηγυρισμούς, φρόντισαν να μιλήσουν στην καρδιά του Λουίς Ενρίκε, σηκώνοντας το πανό που του θύμιζε εκείνη τη βραδιά στο Βερολίνο. Σεβασμός και μόνο…
Όπως καταλάβατε, δεν μου πάει να γράψω λέξη για το ματς. Έτσι κι αλλιώς η Παρί “κατάπιε” την Ίντερ, δεν μπορεί να γίνει κριτική, δεν μπορεί να είναι το θέμα μας η τακτική, το πλάνο, οι ιδέες. Αυτός ο τελικός θα μείνει στη μνήμη μου για το μεγαλείο του πρωτομάστορα των νέων πρωταθλητών Ευρώπης. Οι λέξεις είναι φτωχές για να φτάσουν στο βάθος της ψυχής του, κρατώ την εικόνα του. Αυτή την ηρεμία με την οποία τιθασεύει το κακό, που άλλους θα τους ισοπέδωνε…
sport24.gr/Λάμπρος Μπαλάφας
