Σε αυτόν τον τόπο ξεκινήσαμε να ανταγωνιζόμαστε ως προς το ποιος είναι ο πλέον δημοκράτης, θεωρώντας κάτι τέτοιο τίτλο τιμής, και καταλήξαμε να τσακωνόμαστε ως προς το ποιος είναι ο πιο αυθεντικός ακροδεξιός.
«Και θα δούμε αν είστε όντως ακροδεξιοί και την επομένη των εκλογών» λέει ο ένας και «εμείς είμαστε ακροδεξιοί από τα γεννοφάσκια μας» απαντά ο άλλος. Και έμειναν οι δημοκράτες (ευκαιριακοί και μη) να διερωτώνται «ποιος βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας». Άσε που αν δεν έχεις στο ψηφοδέλτιο σου 2-3 ακροδεξιούς και 2-3 κρυφές (ακροδεξιές) θεωρείσαι κάτι σαν οπισθοδρομική κομπανία.
Από τη μια το ΑΚΕΛ και κάποιοι του ενδιάμεσου χώρου (και δεν αναφερόμαστε στο ΔΗΚΟ και στην ΕΔΕΚ) και από την άλλη όλοι οι άλλοι. Βεβαίως, ίσως αδικούμε την Δημοκρατική Παράταξη (ΔΗΠΑ) της οποίας η προσέγγιση και η πρακτική αποτυπώθηκε σε πρόσφατη δημόσια εμφάνιση του βουλευτή της κ. Αλέκου Τρυφωνίδη. Ο οποίος στο φεστιβάλ ππαλουζέ κρατούσε ένα κουτάλι με το οποίο έφαγε πέντε κιλά από το χαρτζί (που λέει ο λόγος). Εντάξει, 2-3 κουταλιές έφαγε ο άνθρωπος (τουλάχιστον όσο τον τραβούσε η κάμερα) έστω και αν οι κακές γλώσσες λένε ότι ο ππαλουζές δεινοπάθησε στους αιχμηρούς οδόντες του βουλευτή. Και με την αναφορά ότι «με την παρουσία του κ. Τρυφωνίδη αποτυπώθηκε η προσέγγιση και η πρακτική της ΔΗΠΑ», ουδόλως υπονοώ ότι η ΔΗΠΑ βουτούσε ανέκαθεν το δάκτυλο, το χέρι ή την κουτάλα (αναλόγως) στο βάζο με το μέλι.
Εννοώ, πως όταν υπάρχει μέλι ή έστω ππαλουζές δεν λέει όχι, ανεξαρτήτως ποιος είναι ο μάγειρας. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η ΔΗΠΑ καταπολέμησε την διαφθορά όπου την βρήκε. Και στηρίζω τη θέση αυτή, σε όνειρο το οποίο είδε φιλικό προς εμέ πρόσωπο της Παράταξης, αν και, όπως μου εκμυστηρεύθηκε (δεν ξέρω αν του ξέφυγε) δεν επρόκειτο για όνειρο (η καταπολέμηση της διαφθοράς) αλλά για εφιάλτη.
Για να είμαστε, όμως, δίκαιοι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, πως η ΔΗΠΑ ουδέποτε και το τονίζω (όπως το τόνιζε ο Νίκος Αναστασιάδης) εποφθαλμιούσε τις καρέκλες, τους διορισμούς κοκ και ουδέποτε (;) ενεπλάκη σε ρουσφέτια. Και μάλιστα γι’ αυτό πληρώνει κόστος. Και αναφέρομαι σε όσα διαρρέουν περί συνεργασίας του Άγγελου Βότση με άλλο κόμμα. Βεβαίως ο πρόεδρος της ΔΗΠΑ κ. Μάριος Καρογιάν, γνωστός αντιστασιακός στην ισονομία, στην ισοπολιτεία κοκ, είχε μεν υποσχεθεί στον κ. Βότση πως αν εκλεγόταν (ως πρόεδρος της ΔΗΠΑ) βουλευτής, θα παραιτείτο και θα του παραχωρούσε την έδρα, αλλά δεν το έπραξε. Και γι’ το γεγονός (για το ότι δεν παραιτήθηκε) δεν ευθύνεται ο ίδιος ο κ. Καρογιάν αλλά ο κ. Βότσης που τον εμπιστεύθηκε. Λυπάμαι κύριε Βότση αλλά τι να κάνουμε έναν βουλευτή ο οποίος δεν έχει κρίση. Διότι αν είχες κρίση δεν θα εμπιστευόσουν τον κ. Καρογιάν.
Ας επανέλθουμε, όμως, στη μάχη για τις ακροδεξιές καρέκλες απ’ αφορμή την παραίτηση του Α’ αντιπροέδρου του ΕΛΑΜ κ. Βαγγέλη Τσαγγαρίδη. Ο οποίος, αναφερόμενος στους εξωσχολικούς που πλάκωσαν όπως τις μύγες όταν μυρίστηκαν το μέλι της κοινοβουλευτικής καρέκλας, υπέδειξε (χοντρά-χοντρά) ότι πρέπει να αποδείξουν ότι είναι γνήσιοι ακροδεξιοί και όχι ευκαιριακοί ακροδεξιοί ή ακροδεξιοί μαϊμού, απλώς για να καταλάβουν την έδρα. Βεβαίως, για έναν τρίτο «είναι και φαίνονται ακροδεξιοί», αλλά για έναν ακροδεξιό από κούνια είναι εμφανές ότι το παίζουν (πολιτικά) για να ανελιχθούν. Δεν είναι, ας πούμε, όπως τον Μάριο Πελεκάνο που ενώ ανήκε στον ΔΗΣΥ και ήταν και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος τύγχανε και ακροδεξιός. (Εδώ, ο Αντρέας Θεμιστοκλέους που είναι γνωστός ακροδεξιός, και δεν το παίζει τόσο πολύ).
Απαντώντας σε ερώτηση, ειδικά για τους Ανδρέα Παπαχαραλάμπους και Ευγένιο Χαμπουλλά, ο κ. Τσαγγαρίδης ανέφερε ότι «πρέπει να αποδείξουν ότι στις 25 Μαΐου (την επομένη των βουλευτικών εκλογών δηλαδή) θα είναι εκεί αν δεν εκλεγούν» και ότι «θα σηκώσουν μανίκια, όπως έκαναν Πελεκάνος και Ιωάννου». Κατέστησε δε σαφές, ότι διαφωνεί με την επιλογή των δύο υποψηφίων.
Βεβαίως δεν μου πέφτει λόγος, αλλά θεωρώ πως ο κ. Τσαγγαρίδης αντέδρασε και κάπως συναισθηματικά και βιαστικά. Και εξηγώ υποβάλλοντας το ερώτημα «πόσο μακριά είναι το 2028; Λίγη μας πέφτει η υπουργική καρέκλα»; Διότι, για να επανεκλεγεί ο κ. Χριστοδουλίδης χρειάζεται τη στήριξη του ΕΛΑΜ (το οποίο ήδη κάνει πρόβες μπαινοβγαίνοντας στο προεδρικό), οπόταν από που θα προέρχονται οι υπουργοί;
Όλα αυτά έδωσαν την ευκαιρία σε άσπονδους φίλους και εχθρούς να πει ο κάθε ένας το μακρύ του και το κοντό του. Αναφέρομαι και στον τέως βουλευτή του ΕΛΑΜ και πρώην του ΔΗΣΥ κ. Ανδρέα Θεμιστοκλέους ο οποίος έκανε λόγο «αντιδημοκρατικές πρακτικές» και «αθέτηση συμφωνιών».
Θεέ (και Κύριε) Θεμιστοκλέους, τι θα ακούσουμε ακόμη! Όπως είπε, το 2019 είχε αποδεχθεί την πρόταση του τότε ηγέτη του ΕΛΑΜ για συμμετοχή του ως αριστίνδην υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές του 2021, υπό την προϋπόθεση ότι το κόμμα θα μετεξελισσόταν σε «κανονικό, δημοκρατικό κόμμα με συνέδρια, οργανώσεις και εκλογές». (Το πίστευε, δεν το πίστευε, δεν ξέρω).
Μετά τις εκλογές, όπως είπε, η ηγεσία του ΕΛΑΜ «ξέχασε τις δεσμεύσεις της» και προχώρησε στη διαγραφή του, επειδή αρνήθηκε να αποδεχθεί «ιταμό τελεσίγραφο» που του επιδόθηκε. «Χωρίς την παρουσία μου στο ψηφοδέλτιο του ΕΛΑΜ και χωρίς τους συναγερμικούς φίλους μου, το ΕΛΑΜ ουδέποτε θα καταλάμβανε έδρα στη Λεμεσό», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Με αφορμή την παραίτηση του Χρίστου Τσαγγαρίδη και τα όσα δήλωσε, ο κ. Θεμιστοκλέους τον έψεξε αναφέροντας ότι «δεν τολμά να πει την αλήθεια» για τη διαγραφή του, ενώ σχολιάζει, ότι ο ίδιος ο Τσαγγαρίδης εγκατέλειψε πρόσφατα το κόμμα «προβάλλοντας διάφορες προφάσεις», επειδή διαπίστωσε πως «οι πιθανότητες εκλογής του είναι ανύπαρκτες».
Περαιτέρω προειδοποίησε τους μη ΕΛΑΜίτες υποψήφιους που συνεργάζονται με το κόμμα: «Αργά ή γρήγορα θα σας πετάξει κι εσάς κατάμουτρα ο κ. Χρίστου φράσεις όπως: Η δημοκρατία είναι έξω από αυτό το κόμμα, έξω από αυτό το γραφείο. Δαμέσα αποφασίζω μόνο εγώ».
Και ο κ. Θεμιστοκλέους κατέληξε: «Όσες και όσοι σκέφτεστε να ψηφίσετε το ΕΛΑΜ, απλά να έχετε υπόψιν σας ότι το κόμμα αυτό λειτουργεί όπως ακριβώς λειτουργεί μια συμμορία».
Το μόνο που δεν μας είπε είναι ότι οι οδηγίες και η γραμμή του κόμματος φεύγουν από τις φυλακές.
