>Όσοι δεν έχετε ακούσει το τραγούδι το οποίο γράφτηκε για την πρόεδρο της Βουλής κ. Αννίτα Δημητρίου μην το χάσετε. Άσμα ασμάτων. Προσωπικά θεωρώ πως θα μείνει στην ιστορία, αν δεν μείνει επιτόπου η ιστορία όταν το ακούσει. Το ηρωικό, πλην πένθιμο άσμα, θα ήταν ανεπανάληπτο αν αναφερόταν στην Μπάρμπι ή έστω στην Κοκκινοσκουφίτσα (με μπλε σκούφο), χωρίς να υπονοώ ότι υστερεί από τις καλύτερες ραψωδίες που έχουν δημιουργηθεί από καταβολής κόσμου. Εκείνο που με απογοήτευσε κάπως (και για να το αποδώσω και στην ελληνική), αυτό που με ξενέρωσε, ήταν ο αργός ρυθμός της μουσικής. Θα μου πεις, «γούστα είναι αυτά», αλλά θα προτιμούσα κάτι πιο ζωντανό όπως τον ρυθμό του τραγουδιού «είπα σου χτενίστου λλίον τζι εν φεύκεις που το γυαλλίν».
>Και για να μην νομίσει κανείς πως είμαι (εντελώς) άσχετος περί την μουσική, δράττομαι της ευκαιρίας να ενημερώσω τους αναγνώστες (χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω), πως οι στίχοι «ανέβηκα στον ουρανόν, τζι έδωκα ππάττα κάτω, τζι έπαιξα το καμπανελλίν τζι έππεσεν ταπισσόν μου», θα μπορούσαν να ήταν δικοί μου. Με πρόλαβε άλλος στιχουργός αλλά δηλώνω την ετοιμότητα μου να γράψω κάτι αντίστοιχο ενώ μια εσωτερική φωνή, μου λέει, πως θα μπορούσα να γράψω και το «Ανάξιον εστί» αντί του «Άξιον εστί» που έγραψε ο Ελύτης (Θεέ μου συγχώρα με). Το τραγούδι προς τιμή της προέδρου της Βουλής (και μέλλουσας υποψηφίας Προέδρου της Δημοκρατίας) έτυχε ένθερμης υποδοχής από επαΐοντες και μη και είναι κρίμα που δεν γράφτηκε προηγουμένως ώστε να το στείλουμε στη Γιουροβίζιον όπου (μετά συγχωρήσεως) θα τους παίρναμε τα σώβρακα.
>Δεν θυμάμαι που διάβασα, πως «η Αννίτα Δημητρίου δεν αποτελεί μόνο μία από τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες της πολιτικής σκηνής στην Κύπρο, αλλά πλέον και… μουσική έμπνευση». Έμεινα στήλη άλατος. Είναι τόσο συγκλονιστικό. Διαβάστε:
Στα μάτια της λάμπει το φως της αυγής
Με δύναμη γράφει της μοίρας γραμμές
Μια γυναίκα γεμάτη ψυχή και πνοή
Στην ιστορία χαράζει στιγμές
Αν και άξεστος οφείλω να αναγνωρίσω πως άγγιξε τις πιο ευαίσθητες χορδές μου και συγκεκριμένα την «ντο δίεση».
«Μια γυναίκα γεμάτη ψυχή και πνοή». Για να είμαι ειλικρινής, μου θύμισε το παλιό λαϊκό άσμα (Καζαντζίδης-Μαρινέλα) «είσαι η ζωή μου, η αναπνοή μου, μ’ άναψες φωτιά μέσα στην καρδιά, δεν αντέχω πια…».
Αλλά, κορυφαίοι είναι και οι στίχοι που ακολουθούν:
Αννίτα, το όνομα σου φωτιά
Μια πρόεδρος που αλλάζει καρδιά
Με σθένος και λόγο
Με αλήθεια βαθιά
Είσαι ελπίδα για κάθε γενιά.
Από που να αρχίσω και που να τελειώσω;
Κατ’ αρχήν περαστικά κυρία πρόεδρε. Δεν το ήξερα υπεβλήθης σε μεταμόσχευση καρδιάς (Μια πρόεδρος του αλλάζει καρδιά).
«Το όνομά σου φωτιά». Παρακαλώ λόγω και των ψηλών θερμοκρασιών που αναπτύσσονται τις μέρες που διανύουμε, καλό είναι (και για τα δάση μας) να μην κυκλοφορεί η πρόεδρος σε χώρους όπου υπάρχουν διάσπαρτα εύφλεκτα υλικά μπας και προκληθούν ανεξέλεγκτες πυρκαγιές.
«Με αλήθεια βαθιά», λοιπόν.
Όχι όπως την αλήθεια του Προέδρου της Δημοκρατίας που είναι επιφανειακή, χωρίς να υπονοώ πως έχει το ψέμα σε πρώτη ζήτηση.
«Είσαι η ελπίδα για κάθε γενιά». Είναι όπως θα έλεγε και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου «είσαι η ελ-πίδα μας, πίδα,πίδα πίδα μας».
«Στο βήμα της βουλής στέκεται ορθή», αν και για να πω το ήμαρτον μου συνήθως κάθεται όταν προεδρεύει, χωρίς να υπονοώ ότι ανεμοκάθεται.
«Η φωνή της αντηχεί σαν μελωδία γλυκιά». Όπως το σιρόπι στις πίττες της σάτζιης.
Λυπάμαι που δεν τα καταφέρνω με τους στίχους και είμαι τόσο πεζός σε σημείο που αν έγραφα τραγούδι για την πρόεδρο, θα έγραφα
Αχ Αννίτα που τους Τρούλλους,
εν να μας πελλάνεις ούλλους
>Επειδή όμως δεν είναι σωστό να αφιερώνονται τραγούδια μόνο στην πρόεδρο του ΔΗΣΥ, έστω και υπό την ιδιότητα της ως προέδρου τη Βουλής, να μου επιτραπεί να γράψω και ένα-δύο στίχους για τον μεγάλο εφευρέτη και πολιτικό Νικόλα Παπαδόπουλο ο οποίος ανακάλυψε τον Νίκο Χριστοδουλίδη.
Αχ Νικόλα που την Στάκκαν
που εσιούτταρες την μάππαν
που το ΔΗΚΟ εις τον λόφον
μα εβρέθην το ΕΛΑΜ στου προέδρου μας να τον κόρφο
τζιαι έδωκεν σου πασαπόρτιν
τζι΄ έφκηκες που το ξωπόρτιν
Τζι ούλλοι λαλούν ο Πρόεδρος
Νικόλα εν σε θέλει,
Μα αν μ’ αρωτάς, εν να σου πω,
έτσι κκελλέ, έτσι ξιουράφιν θέλει
