Είναι δυνατό ή πιθανό η διαπραγμάτευση για μια νέα συμφωνία για την ΑΤΑ να διασταυρωθεί με τη διαπραγμάτευση για τη φορολογική μεταρρύθμιση;
Χθες, σε μια τηλεοπτική του εμφάνιση, ο Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του ΚΕΒΕ Αιμίλιος Μιχαήλ είπε πως σε παλαιότερη διαπραγμάτευση η εργοδοτική πλευρά είχε λάβει υποσχέσεις για ανταλλάγματα που σχετίζονταν με φορολογικές ελαφρύνσεις, οι οποίες, είπε, δεν υλοποιήθηκαν.
Τώρα, όμως, τα νομοσχέδια για τη φορολογική μεταρρύθμιση περιλαμβάνουν και μείωση φορολογικών επιβαρύνσεων σε επιχειρήσεις. Και καλώς εχόντων των πραγμάτων θα ψηφιστούν τέλη Δεκεμβρίου, λίγες μέρες πριν πληρωθούν οι εργαζόμενοι, με ή χωρίς ΑΤΑ, για τον πρώτο μήνα του ‘26 και υποτίθεται πως θα πρέπει να εφαρμοστεί η όποια νέα συμφωνία. Αν υπάρξει έως τότε.
Και καθώς το πάρε – δώσε με επίκεντρο τα φορολογικά αναμένεται να ενταθεί το επόμενο τρίμηνο, δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς το τελικό πακέτο φορολογικών κερδοζημιών για τον επιχειρηματικό κόσμο να επιτρέπει κάποιου είδους πίεση από την Κυβέρνηση για αποδοχή του πλαισίου για την ΑΤΑ. Άλλωστε, την ίδια περίοδο θα συζητείται και ο κρατικός προϋπολογισμός, κάτι που επίσης βολεύει, υπό κάποιες προϋποθέσεις.
Τα σημερινά δεδομένα, όμως, δεν επιτρέπουν αισιοδοξία ότι υπάρχει προοπτική να αποδεχθούν οι εργοδοτικοί σύνδεσμοι το κυβερνητικό πλαίσιο. Για την ακρίβεια, το αποδέχονται κατά τα 3/4, αλλά το κομμάτι που απορρίπτουν (ΑΤΑ σε Όλους) δεν αφήνει περιθώρια συμφωνίας.
Και από τις πληροφορίες που υπάρχουν από τους συνδέσμους και άλλους φορείς συνάγεται πως δεν μπλοφάρουν όταν επαναλαμβάνουν πως δεν συζητούν αν το ΑΤΑ για Όλους τεθεί στο τραπέζι. Η αντίδραση από τα μέλη των εργοδοτικών συνδέσμων (επί μέρους οργανώσεων και μεμονωμένων εργοδοτών) είναι σε επίπεδα οργής και αποτροπιασμού και απ’ ότι μας λένε η συμμετοχή εργοδοτών σε συσκέψεις, συναντήσεις ή τηλεδιασκλέψεις για το θέμα της ΑΤΑ είναι πολύ μεγάλη. Ασυνήθιστα μεγάλη.
Και από την άλλη, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις συζήτησαν χθες με τον υπουργό Εργασίας, ρώτησαν και άκουσαν απαντήσεις, αλλά αν κρίνουμε από τα όσα δήλωσαν αργότερα, είτε δεν έμαθαν πολλά, είτε δεν άκουσαν αυτά που ήθελαν.
Αν κρίνουμε από τις χθεσινές δηλώσεις των ηγετών των συντεχνιών, δεν έχει δηλώσει ξεκάθαρα ο κ. Παναγιώτου κατά πόσο η πρόθεση της Κυβέρνησης είναι να προχωρήσει με κατάθεση νομοσχεδίου για την επέκταση της ΑΤΑ σε όλους, για την κλιμακωτή απόδοση και τα υπόλοιπα. Ή αν θα εκδοθεί κάποιο διάταγμα ή αν θα συνεχίσει την προσπάθεια για να υπάρξει συναίνεση μέσω του κοινωνικού διαλόγου.
Αλλά πώς να συνεχίσει την προσπάθεια εντός του τριμερούς διαλόγου, αφού η εργοδοτική πλευρά επαναλαμβάνει καθημερινά ότι δεν θα επιστρέψει στον διάλογο ενόσω το κυβερνητικό πλαίσιο περιλαμβάνει το ΑΤΑ για Όλους;
Αφού λοιπόν αυτά είναι τα δεδομένα και νοουμένου πως η Κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προχωρήσει μέχρι τέλους, δεν δικαιολογούνται οι εμπλεκόμενοι να απορούν για τα επόμενα βήματα του υπουργού: Αφού δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να γίνει διάλογος μόνο με τη συνδικαλιστική πλευρά (εκτός και αν αυτή τρέξει μόνη της και έλθει δεύτερη), η Κυβέρνηση δεν έχει άλλη επιλογή: Θα πρέπει να περάσει το πλαίσιο για την ΑΤΑ από τη Βουλή μέσω νομοθετικής ρύθμισης ή με διάταγμα, ώστε η ρύθμιση να δεσμεύει αλλά και να εξυπηρετεί όλους.
Άλλωστε, και διάλογος να συνεχιζόταν και σε συμφωνία να κατέληγαν οι κοινωνικοί εταίροι, ποιος θα μπορούσε να διασφαλίσει την υλοποίησή της από όλους τους εργοδότες; Εδώ με έναν ολιγομελή σύνδεσμο υπογράφεται συμφωνία και δεν μπορεί η ομοσπονδία ή το επιμελητήριο να διασφαλίσουν την υλοποίησή της από όλα τα μέλη του συνδέσμου και υπέρ όλων των εργοδοτουμένων τους.
Συνεπώς, ας μιλήσει πιο ξεκάθαρα η Κυβέρνηση. Αν το πιστεύει πραγματικά το πλαίσιο, ένας τρόπος υπάρχει να διεκδικήσει την εφαρμογή του. Να το περάσει από τη Βουλή ή με άλλη νομική διαδικασία να το καταστήσει υποχρεωτικό για όλους. Εισπράττοντας το πολιτικό όφελος από τη μια πλευρά και το πολιτικό κόστος από την άλλη.
