Τέσσερις απουσίες, τέσσερις καμπάνες: Μαξ Μάγιερ, Ματίας Τόμας, Ντάλσιο Γκόμες, Πιέρος Σωτηρίου. Στο ΓΣΠ με την ΕΝΥ, όχι μόνο «φάνηκαν», αλλά έβγαλαν μάτι. Γιατί ο φετινός ΑΠΟΕΛ δεν έχει βάθος ποιότητας. Έχει… αριθμούς στο ρόστερ, έχει κορμιά, έχει εναλλακτικές στο χαρτί. Στο γήπεδο όμως, όταν λείπουν οι παίκτες που κρατούν ρυθμό, που καθαρίζουν φάσεις, που τραβούν την ομάδα από το χέρι, το έργο βαραίνει επικίνδυνα.
Και για να είμαστε ξεκάθαροι: άλλοθι δεν υπάρχουν. Δεν μπορεί να υπάρχουν. Όταν είσαι ΑΠΟΕΛ και δεν κερδίζεις εντός έδρας μια ομάδα προτελευταία στη βαθμολογία, όπως η ΕΝΥ, δεν στέκεσαι στις απουσίες. Στέκεσαι στην εικόνα, τη νοοτροπία και πολύ περισσότερο στο πόσο έτοιμος είσαι να επιβληθείς όταν ο αντίπαλος παίζει για τη ζωή του κι εσύ ψάχνεις ασφάλεια αντί έντασης.
Το πρόβλημα φάνηκε και στον πάγκο. Οι αλλαγές δεν άλλαξαν τον παλμό, οι δεύτερες μπάλες χάθηκαν, οι αποφάσεις στο τελευταίο τρίτο έβγαλαν δισταγμό. Χωρίς καθαρό μυαλό και χωρίς ηγετική μορφή μέσα στο παιχνίδι, ο ΑΠΟΕΛ άφησε χρόνο στην ΕΝΥ να πιστέψει, να κλείσει χώρους, να χαλάσει τον ρυθμό. Και τότε ήρθαν τα νεύρα.δ
Διαβάστε επίσης: Οι ΑΠΟΕΛίστες είπαν… ως εδώ – Ξέσπασμα με πολλούς αποδέκτες
Μπροστά υπάρχει η Κυριακή στο «Στέλιος Κυριακίδης» με την πρωτοπόρο Πάφος FC. Εκεί δεν μπορεί να κρυφτεί κανένας. Ή βγάζεις αντίδραση και το φωνάζεις με πράξεις, ή σε καταπίνει το ίδιο σου το βάρος. Ο κόσμος ήδη βράζει και το έδειξε, ίσως πιο έντονα από κάθε άλλη φορά στη δεύτερη θητεία Πετρίδη. Το τελευταίο ματς του τρέχοντος έτους αποτελεί τεστ αντοχής για όλους.
