Δριμύ κατηγορώ προς την Ευρωπαϊκή Ένωση για την καθυστέρηση που επέδειξε να αντιδράσει μπροστά στη γενοκτονία που διαδραματίζεται στη Γάζα, εξαπέλυσε ο πρέσβης του Κράτους της Παλαιστίνης στην Κυπριακή Δημοκρατία, Αμπτάλαχ Αττάρι. Σε δήλωσή του διερωτάται γιατί έπρεπε να σκοτωθούν 60.000 άμαχοι. Γιατί έπρεπε να πέσουν 700.000 τόνοι εκρηκτικών σε μια λωρίδα γης μόλις 365 τετραγωνικών χιλιομέτρων, όπου ζουν 2,3 εκατομμύρια άνθρωποι.
Συγκεκριμένα στη δήλωσή του αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Δυσκολεύομαι να εκφραστώ με λόγια. Μπορεί να μην μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να απευθύνω ευχαριστίες και να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου προς τις ευρωπαϊκές χώρες που υποστήριξαν την αναθεώρηση των σχέσεων Ισραήλ – Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ξαναλέω ότι δυσκολεύομαι ή και ντρέπομαι από τον ευατό μου αν απευθυνθώ σε όποιαδήποτε χώρα με ευχαριστίες και ευγνωμοσύνη επειδή πρόκειται για μια απόφαση που άργησε δραματικά. Μια απόφαση που ήρθε με απελπιστική καθυστέρηση, σχεδόν σαν απάντηση σε μια γενοκτονία που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη εδώ και 18 μήνες. Θα πρέεπει να πούμε και ευχαριστίες για τα αυτονόητα;
Χωρίς να θέλω να μειώσω τη σημασία αυτής της κίνησης, είναι γεγονός ότι αυτή η απόφαση είναι κατώτερη των περιστάσεων. Για πρώτη φορά βλέπουμε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες να κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση και να υπερασπίζονται το Διεθνές Δίκαιο. Όμως η απόφαση αυτή, όσο θετική κι αν είναι, δεν μπορεί να αγγίξει το μέγεθος του εγκλήματος που διαπράττεται στη Γάζα. Δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο μέγεθος της καταστροφής και της οδύνης του λαού μας.
Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι είναι μια περιορισμένη μορφή πίεσης σε ένα κράτος που λειτουργεί με πολιτική Απαρτχάιντ, που εφαρμόζει πολιτική εθνοκάθαρσης και στρατηγικής εκτοπισμού. Επαναλαμβάνω κάτι που έχουμε πει ξανά και ξανά: ένα επεκτατικό κράτος, όπως το Ισραήλ, δεν πρόκειται να σταματήσει και να συμμορφωθεί με τις αρχές, τις ανθρώπινες αξίες και το Διεθνές Δίκαιο αν δεν δεχτεί ισχυρές πιέσεις, όχι μόνο από τους αντιπάλους του αλλά και από τους ίδιους του τους συμμάχους.
Ας θυμηθούμε τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου, στις 27 Σεπτεμβρίου 2023 πριν ακόμα από τη 7η Οκτωβρίου, όπου από το βήμα του ΟΗΕ, στην ίδια αίθουσα που το 1948 αποφασίστηκε η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, με θράσος, με ασέβεια και χωρίς ντροπή ύψωσε έναν χάρτη της Μέσης Ανατολής, χωρίς να γίνεται καμιά αναφορά στην Παλαιστίνη ή στο λαό της. Ένας χάρτης του “Μεγάλου Ισραήλ”, ένα όραμα που το σιωνιστικό κίνημα επιχειρεί να πραγματοποιήσει με τις πλάτες συμμάχων. Λίγο νωρίτερα, και ο υπουργός της κυβέρνησής του ο Smotrich, είχε παρουσιάσει δημόσια, στη Γαλλία, χάρτη που περιλάμβανε ακόμα και την Ιορδανία ως τμήμα του Ισραήλ.
Ο παλαιστινιακός λαός ξεπερνά τα 15 εκατομμύρια. Αυτή τη στιγμή στα εδάφη της ιστορικής Παλαιστίνης, οι Παλαιστίνιοι είναι πλέον περισσότεροι από τους Ισραηλινούς. Όταν το 1993 υπογράψαμε τις Συμφωνίες του Όσλο, δεχτήκαμε με βαριά καρδιά μόλις το 22% της ιστορικής μας πατρίδας για τη δημιουργία του ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους που περιλάμβανε την Δυτική Όχθη, τη Γάζα και την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Τότε, οι Ισραηλινοί έποικοι στη Δυτική Όχθη ήταν περίπου 120.000. Σήμερα είναι πάνω από 800.000. Αυτό από μόνο του αρκεί για να καταδείξει ποιος βάζει εμπόδια στη λύση των δύο κρατών.
Το πρόβλημά μας δεν είναι μόνο με τον Νετανιάχου ή την κυβέρνησή του. Είναι με ένα σύστημα, ένα καθεστώς, ένα στρατηγικό πλάνο εποικισμού, επέκτασης και εκτοπισμού που συνεχίζεται αδιάκοπα. Ένα σύστημα που δεν στοχεύει στην ειρήνη αλλά στην εξαφάνιση κάθε έννοιας παλαιστινιακής ταυτότητας.
Και εδώ επιστρέφω στον λόγο που δυσκολεύομαι να ευχαριστήσω τις ευρωπαϊκές χώρες που τάχθηκαν υπέρ της αναθεώρησης της συμφωνίας. Αναρωτιέμαι: Ήταν ανάγκη να σκοτωθούν 60.000 άνθρωποι, κυρίως γυναίκες και παιδιά, για να υπάρξει μια πρώτη, καθυστερημένη και ανεπαρκής απόπειρα αντίδρασης από την Ευρώπη; Έπρεπε να πέσουν 700.000 τόνοι εκρηκτικών σε μια λωρίδα γης μόλις 365 τετραγωνικών χιλιομέτρων, όπου ζουν 2,3 εκατομμύρια άνθρωποι; Χρειαζόταν αυτοί οι άνθρωποι να βομβαρδίζονται καθημερινα με όλα αυτά τα πυρομαχικά που αν κάνουμε ένα υπολογισμό αντιστοιχούν σε περίπου 37 κιλά εκρηκτικά ανά ψυχή;
Έπρεπε να μετατραπεί η Γάζα σε κρανίου τόπο και σε μια ζώνη ακατάλληλη για ανθρώπινη ζωή για να υπάρξει αυτή η “μικρή κινητοποίηση”; Αν είμαστε ειλικρινείς, η απόφαση αυτή δεν είναι τίποτα περισσότερο από υπονοούμενα για πιθανές κυρώσεις. Δεν είναι απόφαση δικαιοσύνης αλλά είναι απόφαση εικόνας.
Την ίδια ώρα, δεν δυσκολεύομαι καθόλου να εκφράσω την οργή και την απογοήτευσή μου για τις χώρες εναντιώθηκαν στην απόφαση. Πρόκειται για τις ίδιες χώρες που έχουν επιδείξει εξαιρετική αποφασιστικότητα σε άλλες συγκρούσεις, όπως στην Ουκρανία. Αναρωτιέμαι: είναι τα παιδιά της Γάζας λιγότερο αθώα από τα παιδιά της Ουκρανίας; Ή μήπως δεν αξίζουν την ίδια προσοχή και ευαισθησία επειδή δεν έχουν γαλανά μάτια και λευκό δέρμα;
Έχουμε φτάσει, λοιπόν, στο σημείο να νιώθουμε την ανάγκη να πούμε “ευχαριστώ” για τα αυτονόητα; Για το ότι κάποιες χώρες αρχίζουν και συμμορφώνονται επιτέλους με το Διεθνές Δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Είναι προφανές πως πολλές χώρες που στήριξαν την αναθεώρηση της συμφωνίας, το έκαναν για να σώσουν το κύρος του Ισραήλ από τον ίδιο του τον πρωθυπουργό και όχι για να αποδώσουν δικαιοσύνη στον παλαιστινιακό λαό.
Θα ήθελα, κλείνοντας, να κάνω μια αναφορά και σε μία δήλωση της πρώην υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας και γνωστή για την φιλοϊσραηλινή της στάση, Ντόρας Μπακογιάννη, αδελφής του σημερινού πρωθυπουργού της χώρας, η οποία είπε: “Εμείς που στηρίζουμε το Ισραήλ και το προστατεύουμε, νιώθουμε από τις πράξεις του Νετανιάχου σαν να δεχτήκαμε χαστούκι στο πρόσωπο”.
Και πάλι: δεν ζητάμε χάρη. Ζητάμε δικαιοσύνη. Ζητάμε την αναγνώριση της αλήθειας. Και αυτή η αλήθεια δεν χωρά καθυστερήσεις, υπεκφυγές ή συμβιβασμούς.
