Αν κάτι χαρακτηρίζει το φετινό ΑΠΟΕΛ, μετά τις πρώτες 10 στροφές του μαραθωνίου, είναι η πλήρης ανατροπή της ιεραρχίας στα άκρα. Ο Γκαρσία ξεκίνησε τη σεζόν με ξεκάθαρη στόχευση: να πάρει έκρηξη, ένταση και γκολ από τους εξτρέμ. Στην πράξη, όμως, οι ποδοσφαιριστές που θεωρούνταν «σίγουροι» βρέθηκαν πίσω από τις εξελίξεις, ενώ άλλοι –που αρχικά προορίζονταν για δευτερεύοντα ρόλο– κράτησαν όρθια την επιθετική μηχανή.
Ο Μπαλντέ αποτελεί την πιο ηχηρή περίπτωση αναντιστοιχίας προσδοκιών και πραγματικότητας. Αποκτήθηκε για να δώσει ισχύ και ταχύτητα, όμως τρεις μήνες μετά, δεν έχει καν επίσημη συμμετοχή. Η απουσία του, μαζί με τη συνεχιζόμενη πτώση του Μαρκίνιος (μόλις 199 λεπτά, χωρίς γκολ), θα μπορούσε να έχει προκαλέσει σοβαρή ανισορροπία. Δεν έγινε – και αυτό είναι ίσως το πιο αξιοσημείωτο στοιχείο του φετινού ΑΠΟΕΛ.
Διαβάστε επίσης: ΑΠΟΕΛ: Κρίνονται πολλά πριν από τα Χριστούγεννα
Ο Κόρμπου αποτελεί την ασφαλιστική δικλείδα. Δέκα παιχνίδια, 722 λεπτά, τέσσερα γκολ και σταθερή συμμετοχή σε δημιουργία. Παίκτης που δεν προοριζόταν για ηγετικό ρόλο στα άκρα, αλλά τελικά αποδείχθηκε ο πιο συνεπής από όλους.
Πίσω του, ο Τομάς κερδίζει τον σεβασμό για τη δουλειά και την ένταση που βγάζει, αν και παρουσιάζει διακυμάνσεις. Ρυθμίζει το παιχνίδι, δημιουργεί ρήγματα, όμως ακόμα ψάχνει τη σταθερότητα που θα εκτοξεύσει την επιρροή του.
Ο πιο άτυχος όλων ήταν ο Μαϊόλι. Με 208 λεπτά και δύο γκολ, έδειξε ξεκάθαρα γιατί ο Γκαρσία τον θεωρεί «κομβικό». Η επιτόπια ντρίμπλα, η κάθετη κίνηση, η ικανότητα να δημιουργεί χωρίς χώρο – ιδιότητες που λείπουν από το ρόστερ. Η επιστροφή του ίσως αποτελέσει το μεγαλύτερο «κεφάλαιο» για τους γαλαζοκίτρινους στο επόμενο στάδιο του πρωταθλήματος.
Τα άκρα του ΑΠΟΕΛ, δεν λειτούργησαν όπως σχεδιάστηκαν. Όμως λειτούργησαν. Και αυτό, σε μια ομάδα που κυνηγά πρωτάθλημα, είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα πρόβλημα… και μια λύση που βρήκε τρόπο να επιβιώσει.
