Διοίκηση και κόσμος έστησαν φέτος σκηνικό αναγέννησης. Έδωσαν στον Πάολο Τραμετσάνι μπάτζετ, χώρο, χρόνο, την υπόσχεση πως η ΑΕΛ θα ξανασταθεί με πλάτη ίσια. Κανείς —και πολύ περισσότερο η διοίκηση— δεν περίμενε ότι το πρώτο αγωνιστικό δείγμα θα ήταν τόσο φτωχό. Η έκπληξη δεν είναι συναισθηματική. Πώς λέγεται; Υπαρξιακή. Όταν έχεις κάνει μεγάλες προσθαφαιρέσεις, όταν έχεις επικοινωνήσει το «φέτος αλλιώς», δεν συγχωρείται ομάδα δίχως ταυτότητα, δίχως ρυθμό, δίχως σχέδιο στις δύο περιοχές.
Η ΑΕΛ, δείχνει να πανικοβάλλεται όταν δέχεται το πρώτο κύμα πίεσης, να χάνει τις αποστάσεις της με το πρώτο λάθος, να επιτίθεται χωρίς ξεκάθαρη πρόθεση και να αμύνεται χωρίς θάρρος. Αυτή δεν είναι «φάση μετάβασης». Είναι κακή αρχιτεκτονική. Και η αρχιτεκτονική είναι δουλειά -κυρίως- του προπονητή. Ο Τραμετσάνι δεν κρίνεται για τις υποσχέσεις του καλοκαιριού, αλλά για την ικανότητά του να ενώσει γραμμές, να βάλει κανόνες, να κάνει τους καλούς παίκτες να μοιάζουν ακόμη καλύτεροι. Μέχρι τώρα, συμβαίνει το αντίθετο.
Η διοίκηση δικαίως αιφνιδιάστηκε από το μέγεθος της αγωνιστικής ασυνέπειας. Το σοκ, όμως, δεν αρκεί. Οφείλει να απαιτήσει αλλαγή ταχύτητας εδώ και τώρα: σαφείς ρόλοι, πειθαρχία στο πλάνο, ένταση στο πρέσινγκ, θαρραλέες αποφάσεις. Διότι αν η ομάδα συνεχίσει να παίζει σαν να ψάχνει τον εαυτό της, θα τον χάσει οριστικά μέχρι τον Οκτώβρη.
Ο κόσμο της ΑΕΛ, δεν ζητά θαύματα. Ζητά ποδόσφαιρο με αρχές. Με αρχή, μέση και τέλος. Και ο Ιταλός, έχασε την μπάλα. Το αφήγημα τελείωσε, η πραγματικότητα (πλέον) μιλά.
