Αν κάτι χαρακτηρίζει τον κόσμο το τελευταίο τρίμηνο είναι η αβεβαιότητα και η επικίνδυνη ρευστότητα. Η απρόβλεπτη και εντεινόμενη εναλλαγή θέσεων και χειρισμών του Προέδρου των ΗΠΑ δημιουργούν μια πρωτοφανή ανασφάλεια σε όλους τους τομείς και σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η τραγωδία στη Γάζα, η οποία δεν έχει όμοιο άλλο παράδειγμα στον 21ον αιώνα και τα όσα επακόλουθα προκαλεί έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Το να κινδυνεύει να εξαφανισθεί από τον χάρτη ένας ολόκληρος λαός τον 21ο αιώνα είναι άκρως απαράδεκτο και ταυτόχρονα επικίνδυνο προηγούμενο. Συνέπεια των γεγονότων, η αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους από τα Γαλλία και φαίνεται ότι θα έχει συνέχεια.
Στη φλεγόμενη Μέση Ανατολή πέραν από την ασύλληπτη κόλαση που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, αβεβαιότητα και αιματοκύλισμα επικρατεί και στη Συρία. Το νέο αιματοβαμμένο καθεστώς του ισλαμοφασίστα αρχιδολοφόνου αλ Τζολάνι, συνεχίζει να δολοφονεί Σύριους πολίτες. Αλεβίτες, Δρούζους, Χριστιανούς Ορθόδοξους, Σιίτες κ.ο.κ υπο την προστασία της Άγκυρας και του Ερντογάν και δυστυχώς με την ανοχή της Δύσης. Της Δύσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας και της διαφάνειας!!! Αυτόν τον αιμοσταγή εκτελεστή ανθρώπων έχει σπεύσει να αναγνωρίσει, δυστυχώς, ο Δυτικός Κόσμος.
Στην ίδια περιοχή στο θέμα των Κούρδων οδεύει σε περίεργες ατραπούς. Στη Συρία, οι Κούρδοι στηρίζουν τους Δρούζους και τους Χριστιανούς και βρίσκονται σε μια επισφαλή συνθήκη αμοιβαίας ανοχής με το καθεστώς της Δαμασκού. Αυτή η κατάσταση είναι πολύ εύθραυστη. Στην Τουρκία, η συμφωνία Άγκυρας – Οτσαλάν για κατάθεση των όπλων για την ώρα παραμένει συμβολική. Το μέλλον της θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Μέχρι στιγμής το κύριο αναπάντητο ερώτημα, είναι το τι κερδίζουν οι Κούρδοι από αυτήν τη συμφωνία. Ως την ώρα δεν φαίνεται να παίρνουν κανένα αντάλλαγμα.
Ο πόλεμος Ισραήλ – Ιράν έφερε εκ νέου στην επιφάνεια τον κίνδυνο ενός γενικευμένου πολέμου με απρόβλεπτες συνέπειες για την περιοχή συμπεριλαμβανομένης και της πατρίδας μας. Το αποτέλεσμα του δεν έλυσε κανένα από τα ζητούμενα κατά τρόπο αποτελεσματικό και οριστικό. Ο κίνδυνος ενός νέου γύρου σύγκρουσης είναι υπαρκτός και ορατός. Ο πόλεμος δεν άλλαξε δραματικά ούτε τα πολιτικά ισοζύγια δυνάμεων εντός του Ιράν ούτε και εντός του Ισραήλ.
Στην Ουκρανία, ο πόλεμος συνεχίζεται αμείωτος με τη Ρωσία, σχετικά αργά, να προελαύνει σταθερά και να προσθέτει εδάφη. Οι ΗΠΑ κατόρθωσαν να φορτώσουν τελικά όλο το κόστος του πολέμου στην Ε.Ε. Την ίδια ώρα έκαναν την εμφάνιση τους, για πρώτη φορά, μαζικές διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος Ζελένσκι.
Εντός της Ε.Ε. συνεχίζεται η άνοδος της πολιτικής παρουσίας ακραίων δυνάμεων. Η οικονομία βρίσκεται σε δύσκολη θέση και αναμένεται να εισέλθει σε πολύ δυσκολότερη. Ο λόγος τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια που θα ξοδευτούν στα πλαίσια του προγράμματος επανεξοπλισμού, υπό την ονομασία «Ασφάλεια» και των εξόδων που φόρτωσε ο Τραμπ στην Ε.Ε. Έξοδα που αφορούν τόσον τον πόλεμο στην Ουκρανία, όσο και το ποσοστό του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, το οποίο καταβάλουν τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως συνεισφορά στα Ταμεία του ΝΑΤΟ. Η συμφωνία Εμπορικών Δασμών μεταξύ Ουάσιγκτον και Βρυξελλών, έχει προκαλέσει σοβαρές αντιδράσεις εντός της Ε.Ε. με τη Γαλλία να ονομάζει την υπογραφή της μαύρη μέρα. Οι πλείστοι θεωρούν ότι είναι ετεροβαρής υπέρ των ΗΠΑ.
Το μεταναστευτικό παραμένει άλυτο και οι διαφωνίες εντός των κόλπων της Ε.Ε. αυξάνονται και πληθύνονται. Έχουν φτάσει μάλιστα στο σημείο, να απειλεί η Ουγγαρία, ακόμα και με αποχώρηση! Τα στρατηγικά ενδιαφέροντα εντός της Ένωσης διαφέρουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Οι ηγέτιδες χώρες Γερμανία και Γαλλία πολεμούν ώστε να κρατήσουν τον έλεγχο της Ε.Ε. αλλά την ίδια ώρα κυριολεκτικά μάχονται να σώσουν την εθνική τους οικονομία και να αντιμετωπίσουν την επέλαση της ακροδεξιάς. Η μεν Γαλλία προχωρεί σε αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους προκαλώντας σοβαρούς τριγμούς εντός Ε.Ε. αλλά ακόμη ισχυρότερους εντός Δύσης ευρύτερα.
Η Γερμανία των δύο Παγκοσμίων Πολέμων επανεξοπλίζεται, τη στιγμή μάλιστα που είναι πολύ πιθανό να καταστεί η ακροδεξιά νέος ένοικος της Καγκελαρίας. Μάλιστα αποφάσισε και την πρώτη άκρως συμβολική κίνηση, της εγκατάστασης τεθωρακισμένης μεραρχίας στην Λιθουανία. Οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου αγωνιούν για την κατάσταση των εθνικών τους οικονομιών και την επέλαση των μεταναστών, ενώ οι χώρες της Βαλτικής, η Πολωνία και η Φινλανδία βυθίζονται στη ρωσοφοβία και τον αντιρωσισμό και βρίσκουν απέναντι τους Ουγγαρία και Σλοβακία. Κύπρος και Ελλάδα πέραν από το μεταναστευτικό και τα οικονομικά προβλήματα έχουν να αντιμετωπίσουν τον τουρκικό επεκτατισμό. Μέχρι στιγμής δυστυχώς ανεπιτυχώς. Δίνουν αυτή τη μάχη χωρίς την καθοριστική στήριξη των ευρωπαίων εταίρων τους και άλλων στρατηγικών τους συμμάχων.
Πυρκαγιά, ευθύνες, τοξικότητα, αλληλεγγύση, αλλαγές
Στην πατρίδα μας Κύπρο, στο μεν Κυπριακό έγιναν βήματα αλλά όχι επί της ουσίας, στη δε οικονομία εκεί που άρχισε να δημιουργείται μια σταθερότητα, ήλθε και μας βρήκε η φονική τραγωδία, της μεγάλης πυρκαγιάς στην ορεινή Λεμεσό. Μιας πυρκαγιάς που από τη μια ανέδειξε την απίστευτη κλιματική αλλαγή που έχει επισυμβεί, εξού και το φαινόμενο των ανεξέλεγκτων μεγα-πυρκαγιών είναι παγκόσμιο και από την άλλη τις διαχρονικές αδυναμίες του κράτους αλλά και αδυναμίες αποτελεσματικής αντιμετώπισης σε έκαστη περίπτωση.
Την ίδια ώρα, από αφορμή αυτό το τραγικό συμβάν, έχει καταδειχθεί και η ασύλληπτη τοξικότητα και αντιπαλότητα που επικρατεί στην κυπριακή πραγματικότητα και οι τάσεις εξόντωσης αυτού που οποιοσδήποτε θεωρεί αντίπαλο ή υπεύθυνο για κάτι. Η πρόσφατη πυρκαγιά όμως ανέδειξε και τεράστια αποθέματα κοινωνικής αλληλεγγύης πάνω στα οποία θα πρέπει να οικοδομήσει η Πολιτεία για το μέλλον.
Σίγουρα υπάρχουν αρκετά κακώς κείμενα τα οποία χρειάζεται να διορθωθούν και να αλλάξουν. Είτε αυτές οι αλλαγές αφορούσαν το προχθές, το χθες, το σήμερα ή το αύριο είναι κάτι το οποίο πάντοτε θα έπρεπε και πρέπει να αντικρίζεται κάτω από το ίδιο πρίσμα. Η ανάγκη να διορθώνονται όσα πρέπει να διορθωθούν, να αλλάζουν όσα πρέπει να αλλάξουν, να αποδίδονται οι ευθύνες εκεί και όπου εντοπισθούν, χωρίς ποτέ να ξεχνούμε ότι η μισή μας πατρίδα ακόμα βρίσκεται υπό κατοχή. Το τελευταίο δεν αναφέρεται ως άλλοθι για κανέναν απολύτως, αλλά ως υπαρκτό δεδομένο που πρέπει να ήταν και να είναι πάντα υπόψιν όλων.
