Ο Τζοζέφ Αούν ήταν ιδιαίτερα θερμός υποδεχόμενος τον Νίκο Χριστοδουλίδη στο μέγαρο Μπάμπντα, στη Βηρυτό την Τετάρτη, και είχε κάθε λόγο να το πράξει. Από την ημέρα που ανέλαβε την προεδρία της γειτονικής χώρας η Κύπρος ήταν δίπλα του και μέχρι στιγμής είναι κοινά παραδεκτό ότι έχει βοηθήσει σημαντικά την προσπάθεια του Λιβάνου για ένα καλύτερο αύριο, να γίνει και αυτή μια κανονική χώρα.
Ο Λίβανος είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του ρόλου που μπορεί να παίξει κι αυτή ακόμα η μικρή Κύπρος. Έναν ρόλο που στο εσωτερικό, στις πλείστες των περιπτώσεων, αμφισβητείται και λοιδορείται από πολλούς και διάφορους, οι οποίοι την ίδια ώρα μιλούν σχεδόν διθυραμβικά για άλλες χώρες της περιοχής και τον ρόλο που μπορεί να παίξουν. Ευτυχώς όμως εδώ και μερικά χρόνια η εξωτερική πολιτική που ακολουθεί η Κύπρος δεν άγεται και φέρεται σύμφωνα με τα θέλω άλλων, αλλά κινείται στη βάση μιας δικής της στρατηγικής προσέγγισης.
Η υπογραφή συμφωνίας οριοθέτησης αποκλειστικής οικονομικής ζώνης μεταξύ Κυπριακής Δημοκρατίας και Λιβάνου, είναι ένα δείγμα της συνεργασίας ανάμεσα σε δύο χώρες, το πώς μπορεί να ξεπεραστούν δυσκολίες και κυρίως το πώς μπορεί το τελικό αποτέλεσμα να είναι αμοιβαίου οφέλους. Μια συμφωνία η οποία έχει ευρύτερες διαστάσεις: απαντά σ’ όσους αμφισβητούν το διεθνές δίκαιο και την ίδια ώρα ανοίγει τον δρόμο και για πρόσθετες συμφωνίες στην περιοχή.
Το εάν είναι ή όχι σημαντική αυτή η συμφωνία που υπογράφηκε την Τετάρτη, φαίνεται από τις αντιδράσεις της Άγκυρας. Ακόμα και μέχρι την τελευταία στιγμή η Τουρκία προσπαθούσε να ανατρέψει τις ενέργειες των δύο κυβερνήσεων. Όταν έγινε γνωστό ότι ο Πρόεδρος της Κύπρου θα βρεθεί στη Βηρυτό, κινήθηκε έντονα, μέσα από γνωστούς για την ίδια διαδρόμους, προκειμένου να μπλοκάρει την υπογραφή της συμφωνίας. Κι αυτό το γεγονός έχει τη δική του βαρύτητα και σημασία. Και είχε και ο Νίκος Χριστοδουλίδης κάθε λόγο να είναι ιδιαίτερα θερμός με τον Τζοζέφ Αούν.
Είναι βεβαίως και όσα κάνει η Κύπρος προς την κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να βοηθήσει τον Λίβανο να ξανασταθεί στα πόδια του ως ένα κανονικό κράτος. Το ένα δισεκατομμύριο ευρώ βοήθεια που υποσχέθηκε η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν τον Μάρτη του 2024, όταν βρέθηκε στη Βηρυτό μαζί με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, μπορεί να μην είναι αρκετό ως προς το κόστος ανοικοδόμησης της χώρας, πλην όμως είναι σημαντικό αυτή την περίοδο για πολλούς και διάφορους λόγους που αφορούν την εσωτερική κατάσταση του Λιβάνου.
Αυτούς τους διάφορους λόγους τους γνωρίζει πολύ καλά η Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι μόνο με αφορμή την επίσκεψη φον ντερ Λάιεν, αλλά και γιατί φροντίζουν οι εκπρόσωποι της Κύπρου να το αναδεικνύουν σε συνεδρίες των ευρωπαϊκών σωμάτων.
Αλλά δεν είναι μόνο για τον Λίβανο που κάνει παρεμβάσεις η Κύπρος προς τους Ευρωπαίους εταίρους της, οι οποίοι αποδεικνύονται, στις πλείστες περιπτώσεις, να προσεγγίζουν τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής κατά τρόπο μονοθεματικό, δείχνοντας εν πολλοίς ότι δεν έχουν ξεπεράσει ακόμα την ψυχροπολεμική νοοτροπία προηγούμενων δεκαετιών.
Η Μέση Ανατολή, η Ανατολική Μεσόγειος, ο Κόλπος είναι εξίσου σημαντικές περιοχές με τη Βαλτική και τη Βόρεια Θάλασσα. Και είναι εδώ που χρειάζεται κάποιος να πιέζει τους Ευρωπαίους να μην κοιτάζουν μόνο στα ανατολικά των Βρυξελλών, αλλά να κοιτάζουν και ανατολικά της Λευκωσίας και νότια της Ρώμης.
Αυτό τον ρόλο μπορεί να παίξει η Κύπρος πιέζοντας την ΕΕ να κοιτάζει και προς άλλες γειτονικές της περιοχές, τις οποίες μέχρι τώρα απέφευγε. Η Λευκωσία εργάζεται συστηματικά για να φέρει και τις χώρες της περιοχής εγγύτερα προς τις Βρυξέλλες. Ακόμα και χώρες ισχυρές και πλούσιες φάνηκε στην πράξη ότι δεν ήταν εύκολο να προσεγγίσουν το ευρωπαϊκό πολιτικό «κλαμπ». Και η Κύπρος, όσο κι αν κάποιοι παραξενεύονται τους βοήθησε.
Και στην περιοχή μας, από την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι και τον Κόλπο, δύο πράγματα δεν ξεχνούν εύκολα: την εχθρότητα και τη φιλία. Και η Κύπρος χάρη στον ρόλο που παίζει κέρδισε ήδη τη φιλία πολλών, όχι μόνο του Τζοζέφ Αούν.
