Ένας τεράστιος όγκος αναξιοποίητου υλικού του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου προορίζεται για ανακύκλωση στο πλαίσιο εκκαθάρισης των εγκαταστάσεων των Αποθηκών, στη Βιομηχανική Στροβόλου, οι οποίες τελούν υπό ανακαίνιση και αναβάθμιση.
Δεκάδες κούτες με προγράμματα παραστάσεων, αφίσες, επετειακές και άλλες εκδόσεις, φωτογραφικά άλμπουμ, περιοδικά και CD με μουσικές από ιστορικές παραγωγές βρέθηκαν κυριολεκτικά στον δρόμο και από το απόγευμα της Δευτέρας άνθρωποι του θεατρικού χώρου και θεατρόφιλοι που ενδιαφέρονται να εμπλουτίσουν το προσωπικό τους αρχείο, έσπευσαν στον χώρο για να προλάβουν το αναπόφευκτο.
Σαν… ρακοσυλλέκτες, μπήκαν μέσα σε σκιπ, σκαρφάλωσαν πάνω σε στοίβες για να εντοπίσουν πολύτιμο υλικό από το απόθεμα δεκαετιών του οργανισμού, εκτεθειμένο στις καιρικές συνθήκες, το οποίο αφορά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του κυπριακού θεάτρου. Και αποχώρησαν με γεμάτες τσάντες και κούτες.
Να σημειωθεί ότι δεν πρόκειται φυσικά για το αρχείο του ΘΟΚ, το οποίο είναι κανονικά διαθέσιμο, αλλά για υλικό που περίσσεψε σε ορίζοντα δεκαετιών από τον όγκο που παράγονταν μαζικά στα εκτυπωτήρια, σύμφωνα με τη διαχρονική πολιτική του ΘΟΚ και όπως συνήθως συμβαίνει σε ανάλογους οργανισμούς. Ο θόρυβος που προκλήθηκε, ωστόσο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υποχρέωσαν τον πρόεδρο του ΘΟΚ Παντελή Βουτουρή να τοποθετηθεί επί του θέματος, παρατηρώντας ότι «κάποιοι άνθρωποι ξαγρυπνούν με το δάκτυλο στη σκανδάλη». Σύμφωνα, μάλιστα, με τον ίδιο η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίθετη, αφού ο οργανισμός ύστερα από 54 χρόνια ξεκινά να καταγράφει, να καταλογογραφεί, να ταξινομεί, να ψηφιοποιεί και να διασώζει το αρχειακό υλικό του. «Δεν καταστρέφουμε αρχεία» ξεκαθαρίζει.
Από το μεγάλο ενδιαφέρον που προέκυψε, ωστόσο, φάνηκε εκ των υστέρων ότι ο οργανισμός θα μπορούσε να ενημερώσει πιο αποτελεσματικά το κοινό για την πρόθεσή του να πεταχτεί όλο αυτό το περισσευούμενο υλικό και να διαθέσει ένα μέρος του έστω στο πλαίσιο μιας λειτουργικής διαδικασίας, ώστε να αξιοποιηθεί δεόντως από τους όποιους ενδιαφερόμενους, αλλά και από βιβλιοθήκες σχολείων, πανεπιστημίων, καλλιτεχνικών οργανισμών και σχολών.
Το σίγουρο είναι ότι οι εικόνες από φωτογραφίες και βίντεο που κυκλοφόρησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο κι αν αδικούν την πραγματικότητα, δεν είναι και οι πιο τιμητικές για την ιστορία του θεάτρου και την έννοια της αρχειακής συνείδησης.
