Το κορίτσι με τα μαγικά δάκτυλα, δεν έχει κλείσει ακόμη τα 18 κι είναι ήδη μια κορυφαία πιανίστρια, με σημαντική διεθνή καριέρα. Η Άννα Αβραμίδου, ζει μόνιμα στο Λονδίνο αλλά αυτές τις μέρες θα βρεθεί στην Κύπρο για δυο ξεχωριστές παραστάσεις. Λίγο πριν κουρδίσει το πιάνο της, μιλάει στο Down Town για μια ζωή γεμάτη πρόβες, συναυλίες, βραβεύσεις και διακρίσεις.
–Η σχέση σου με τη μουσική ξεκινάει από την παιδική σου ηλικία; Ναι, από πολύ νωρίς… Στο σπίτι υπήρχε πάντα μουσική· η μεγάλη μου αδελφή έπαιζε πιάνο και έτσι το άκουγα καθημερινά, κάτι που με έκανε να το αγαπήσω από μικρή. Ξεκίνησα να παίζω πιάνο από την ηλικία των πέντε ετών, με τη Μαριόλα Χαριτίδου στο Ωδείο Musica Mundana. Από εκεί και πέρα, η αγάπη μου για τη μουσική μεγάλωνε μέρα με τη μέρα και κάθε φορά, έφερνε και νέες εμπειρίες.
–Λόγω της αδερφής σου, επέλεξες το πιάνο; Ναι, την άκουγα να παίζει καθημερινά και έτσι έγινε μέρος της ζωής μου. Ήταν, λοιπόν, απολύτως φυσικό να θελήσω κι εγώ να αρχίσω και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου στη μουσική.
–Ήξερες από τότε ότι αυτός είναι ο προορισμός σου; Το κάλεσμά σου; Παρόλο που άρχισα να παίζω από μικρή ηλικία, δεν ήξερα πως θα ήταν αυτό που θέλω να κάνω επαγγελματικά. Όσο περνούσε ο χρόνος, άρχισα να συμμετέχω σε διαγωνισμούς και να παίζω σε συναυλίες, ένιωθα ότι αυτό με εκφράζει και έτσι αποφάσισα πως αυτή ήταν η πορεία που θα ήθελα να ακολουθήσω.
–Πώς ήταν οι γονείς σου; Πόσο σε ενθάρρυναν σε αυτό που ονειρευόσουν; Οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου και με ενθάρρυναν σε ό,τι ήθελα να ακολουθήσω, χωρίς να μου ασκούν πίεση. Με στήριξαν σε κάθε βήμα, από τα πρώτα μαθήματα, μέχρι τις μετακινήσεις, τις συναυλίες και τις σπουδές μου στο εξωτερικό. Ήξεραν πόσο αγαπούσα τη μουσική και φρόντιζαν να μου προσφέρουν τα εφόδια που θα μου έδιναν τις δυνατότητες για να προχωρήσω.
–Σήμερα ζεις μόνιμα στο Λονδίνο; Σε ποια ηλικία έφυγες από την Κύπρο; Ναι, ζω μόνιμα στην Αγγλία. Έφυγα από την Κύπρο σε ηλικία 14 ετών, για να φοιτήσω στο Purcell School for Young Musicians, κάνοντας έτσι ένα σημαντικό βήμα για την καλλιτεχνική και προσωπική μου εξέλιξη.
–Πώς ήταν να φεύγεις από το σπίτι τόσο μικρή; Ήταν σίγουρα μια μεγάλη αλλαγή για μένα. Το να φύγω από το σπίτι στα 14 μου ήταν μια πρόκληση, αλλά ταυτόχρονα με βοήθησε να γίνω πιο ανεξάρτητη και να μάθω να στηρίζομαι στις δικές μου δυνάμεις. Στην αρχή υπήρχαν στιγμές που μου έλειπε πολύ η οικογένεια μου, οι φίλοι μου στην Κύπρο, αλλά με τον καιρό προσαρμόστηκα και βρήκα τον δικό μου ρυθμό. Ήταν μια μεγάλη απόφαση, αλλά είμαι πραγματικά χαρούμενη που την πήρα. Με βοήθησε να εξελιχθώ, τόσο μουσικά όσο και ως προσωπικότητα. Σίγουρα υπήρχαν κάποιες δυσκολίες, όπως η συγκατοίκηση με άλλα παιδιά, αλλά συνολικά η εμπειρία με διαμόρφωσε πολύ θετικά.
–Ήταν εύκολο να δημιουργήσεις φιλίες; Δεν ήταν τόσο δύσκολο, γιατί μέσα στο σχολείο υπήρχε ένα φιλικό και υποστηρικτικό περιβάλλον, όπου όλοι μοιραζόμασταν την ίδια αγάπη για τη μουσική. Με τον χρόνο κατάφερα να δημιουργήσω φιλίες και να χτίσω το δικό μου υποστηρικτικό σύστημα από ανθρώπους.
–Πώς είναι η καθημερινότητά σου; Η καθημερινότητά μου είναι αρκετά απαιτητική. Έχω κανονικά μαθήματα, τόσο ακαδημαϊκά όσο και μουσικά, στη συνέχεια αφιερώνω χρόνο στο διάβασμα και στη μελέτη στο πιάνο, και όταν πλησιάζουν συναυλίες, το πρόγραμμα γίνεται πιο έντονο, εφόσον υπάρχει περισσότερη αφοσίωση.
–Αισθάνεσαι ότι σου λείπει η ξεγνοιασιά της ηλικίας; Σίγουρα το πρόγραμμα απαιτεί αρκετή πειθαρχία, αλλά δεν αισθάνομαι ότι μου λείπει η ξεγνοιασιά της ηλικίας. Καθώς η καθημερινότητά μου είναι διαφορετική· έχει περισσότερες υποχρεώσεις και στόχους, αλλά ταυτόχρονα είναι κάτι που έχω επιλέξει και το απολαμβάνω με τον δικό μου τρόπο. Προσπαθώ πάντα να βρίσκω χρόνο, για να χαλαρώνω και να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, ώστε να κρατώ μια ισορροπία.
–Τι απολαμβάνεις να κάνεις εκτός από τη μουσική; Εκτός από τη μουσική, ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο και μου αρέσει πολύ να παίζω επιτραπέζια παιχνίδια. Απολαμβάνω επίσης να περπατώ και να περνάω χρόνο με φίλους ή να περνάω τον χρόνο μου χαλαρά, κάνοντας πράγματα που με ξεκουράζουν.
–Αυτό το μήνα έρχεσαι στην Κύπρο για δύο εμφανίσεις. Πότε είναι αυτές; Αρχικά, θα παρουσιάσω ένα σόλο ρεσιτάλ στο Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας στις 16 Δεκεμβρίου. Επίσης, στις 22 Δεκεμβρίου θα εμφανιστώ στη Λεμεσό ως σολίστ με την Ορχήστρα Δήμου Λεμεσού, υπό τη διεύθυνση του Μαέστρου Φράνσις Γκάι, ερμηνεύοντας το Κονσέρτο για Πιάνο αρ. 1 του Τσαϊκόφσκι.
–Συμμετέχεις σε αρκετές συναυλίες στο εξωτερικό. Αισθάνεσαι διαφορετικά κάθε φορά που παίζεις για το κυπριακό κοινό; Νιώθω ιδιαίτερη χαρά, όταν παίζω στην Κύπρο και αντιμετωπίζω τη συναυλία με επαγγελματισμό και αφοσίωση, όπως θα έκανα σε οποιοδήποτε μέρος του εξωτερικού. Αισθάνομαι κάτι ξεχωριστό όταν παίζω στη χώρα μου, μπροστά σε ένα κοινό που με γνωρίζει από παιδί και παρακολουθεί την εξέλιξή μου.
–Έχεις βραβευτεί και διακριθεί σε διαγωνισμούς στο εξωτερικό. Ποια ήταν τα σημαντικότερα για σένα; Όλα τα βραβεία που έχω κερδίσει είναι σημαντικά για εμένα. Ξεχωρίζω, όμως, ιδιαίτερα το πρώτο μου βραβείο στον 21ο διεθνή Διαγωμισμο Πιάνου «Ευαγγελία Τζιαρρή», όταν ήμουν μόλις οκτώ χρονών. Μια άλλη εμπειρία ήταν ο διαγωνισμός στο Liszt International Competition for Young Pianists στη Βαϊμάρη, όπου είχα κερδίσει την πρώτη θέση και ακόμα πέντε βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του Grand Prix. Ιδιαίτερη σημασία αποτελεί για μένα το πρώτο βραβείο που κέρδισα πρόσφατα το καλοκαίρι στο Thomas and Evon Cooper International Competition στο Ohio. Και επίσης η διάκρισή μου στο Clara Haskil Piano Competition στην Ελβετία.
–Έχεις ακόμη άγχος πριν από κάθε συναυλία ή έχεις πια συνηθίσει τη σκηνή; Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει λίγο άγχος πριν από κάθε συναυλία, όμως προσπαθώ να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό. Μόλις ξεκινώ να παίζω, τα ξεχνάω όλα, το απολαμβάνω και αφοσιώνομαι στη μουσική. Αυτό το συναίσθημα προσπαθώ να το μεταδώσω στο κοινό.
–Τι ονειρεύεσαι; Ποιοι είναι οι επόμενοί σου στόχοι; Να συνεχίσω να εξελίσσομαι, να μαθαίνω και να ανοίγω νέους ορίζοντες. Οι στόχοι μου προς το παρόν είναι να ολοκληρώσω με επιτυχία τις σπουδές μου, να εμπλουτίσω το ρεπερτόριό μου και να έχω την ευκαιρία να παίξω σε ακόμη περισσότερες συναυλίες.
–Σε λίγους μήνες κλείνεις τα 18. Τι σημαίνει για σένα η ενηλικίωση; Το να κλείνω τα 18 σημαίνει για μένα μια νέα αρχή με περισσότερες ευθύνες αλλά και περισσότερη ελευθερία. Δεν αλλάζουν όλα από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά νιώθω ότι μπαίνω σε μια περίοδο όπου παίρνω περισσότερες αποφάσεις μόνη μου και διαμορφώνω πιο συνειδητά τον δρόμο που θέλω να ακολουθήσω.
–Υπάρχει μια συμβουλή που θα έδινες στα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν το πάθος τους για τη μουσική; Η συμβουλή που θα τους έδινα, είναι να αγαπάνε αυτό που κάνουν. Nα έχουν υπομονή και να μη συγκρίνουν την πορεία τους με κανενός άλλου. Κάθε διαδρομή είναι διαφορετική, το σημαντικό είναι να κάνουν μικρά, σταθερά βήματα και να μη χάνουν τη χαρά που τους έφερε κοντά στη μουσική από την αρχή.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ DOWNTOWN, 7.12.2025
