Καταδικάστηκε ερήμην του σε δύο χρόνια φυλάκιση, εξέτισε το ήμισυ της ποινής του και χθες αφέθηκε ελεύθερος με απόφαση του Εφετείου, βρίσκοντας σφάλμα του πρωτόδικου δικαστηρίου.
Η υπόθεση αφορά σε άτομο το οποίο κατηγορείτο για εξασφάλιση αγαθών με ψευδείς παραστάσεις κατά παράβαση του Άρθρου 298 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ.154. Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού, ασκώντας τη διακριτική ευχέρεια αποφάσισε να προχωρήσει στην ακρόαση της υπόθεσης εναντίον του εφεσείοντα και να αποφασίσει στην απουσία του. Τον έκρινε ένοχο για το πιο πάνω αδίκημα στην απουσία του και τού επέβαλε ποινή φυλάκισης δύο ετών, αρχομένης από την ημερομηνία σύλληψής του από την Αστυνομία.
Αυτός άσκησε έφεση κατά της καταδίκης και της ποινής του. Το Εφετείο επισήμανε ότι για να αποφασίσει το Δικαστήριο κατά πόσο θα προχωρήσει στην απουσία του κατηγορουμένου, δυνάμει του Άρθρου 89 του Νόμου, πρέπει να προβεί στη δέουσα διεργασία, εξετάζοντας όλα τα στοιχεία, ώστε να καταλήξει, αιτιολογημένα, για το πως κρίνει ότι πρέπει να ασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια υπό τα δεδομένα της υπόθεσης ενώπιον του.
Στην προκειμένη περίπτωση, επισημαίνει, ελλείπει αυτή η διεργασία και είναι εδώ που έγκειται το σφάλμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου. «Εν όψει όλων των πιο πάνω, κρίνουμε ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο έσφαλε, εφόσον κατά την άσκηση της διακριτικής του ευχέρειας, εφάρμοσε πλημμελώς τις αρχές δικαίου που αφορούν στην ερμηνεία του 10 Άρθρου 89 του Κεφ.155, εφόσον δεν συνυπολόγισε όλους τους σχετικούς παράγοντες όπως αναλύονται στην πιο πάνω νομολογία. Ο δεύτερος λόγος έφεσης είναι βάσιμος και επιτυγχάνει. Η επιτυχία του, καθιστά την εξέταση των λοιπών λόγων έφεσης αχρείαστη».
Το Εφετείο προβληματίστηκε κατά πόσο πρέπει να διαταχθεί επανεκδίκαση. Γνώμονας για την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου κατά πόσο δικαιολογείται ή μη επανεκδίκαση μίας υπόθεσης είναι πάντοτε το συμφέρον της δικαιοσύνης, τονίζει και προσθέτει ότι στην παρούσα υπόθεση, ο χρόνος διάπραξης των κατ’ ισχυρισμόν αδικημάτων ανάγεται στο έτος 2015. Η δε επιβληθείσα ποινή φυλάκισης των 2 ετών, ενεργοποιήθηκε τη 15.12.2024 κατά τη σύλληψη του εφεσείοντα και ως εκ τούτου, ο εφεσείων έχει εκτίσει περίπου το ήμισυ της.
Παρά τη στάση που ο εφεσείων φέρεται να τήρησε, καταλήγει το Εφετείο, ως προς την παρουσία του στη δίκη του, τα ως άνω δεδομένα μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι διαταγή για επανεκδίκαση δεν θα εξυπηρετούσε το συμφέρον της δικαιοσύνης. Τελικά, η έφεση επιτυγχάνει και η πρωτόδικη απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ως προς την εφαρμογή του Άρθρου 89 του Κεφ.155 παραμερίζεται συμπαρασύροντας την καταδίκη του εφεσείοντα και την επιβολή ποινής, οι οποίες επίσης παραμερίζονται. Ο εφεσείοντας διατάχθηκε να αφεθεί ελεύθερος.
