Ο ειδοποιητικός ήχος ήταν πολύ σπάνιος τέτοια μέρα και ώρα: χθες, απόγευμα Παρασκευής μια περίπου ώρα πριν αρχίσει το εβραϊκό Σάββατο. Ακόμα σπανιότερος δε, ήταν εάν αναλογιστεί κανείς ότι το μήνυμα στο οποίο παρέπεμπε ο ήχος στα κινητά μας ερχόταν εν μέσω του Πέσαχ, του εβραϊκού Πάσχα, της βιβλικής εξόδου των Εβραίων από την Αίγυπτο.
Το μήνυμα λοιπόν, από το γραφείο του Πρωθυπουργού του Ισραήλ, έλεγε σε μία και μόνο πρόταση ότι ο Βενιαμίν Νετανιάχου θα κάνει, απόψε Σάββατο, μετά τη λήξη της αργίας (σ.σ. στις 19:13) μια «ειδική ανακοίνωση για ένα διπλωματικό ζήτημα».
Έκτοτε το «μυστήριο» απασχολεί τα ισραηλινά ΜΜΕ. Τι πρόκειται να πει;
Ισχυρή είναι η εκτίμηση ότι το ζήτημα δεν θα είναι ένα αλλά αρκετά, όσα και τα ανοιχτά μέτωπα του Ισραήλ αυτή τη στιγμή.
Το πρώτο και βασικό, ίσως για αυτό και η αναφορά σε διπλωματικό ζήτημα, είναι το θέμα των ομήρων. Η Χαμάς παρότι η οριστική της συντριβή είναι πλέον ζήτημα χρόνου, με τη Ράφα να έχει περικυκλωθεί και αποκοπεί από την Χαν Γιούνις και τα σύνορα με την Αίγυπτο αλλά και με την οργή των Παλαιστινίων ενάντια στην τρομοκρατική οργάνωση και τα εγκλήματά της εις βάρος των ιδίων να ξεχειλίζει πλέον, απέρριψε εκ νέου την πρόταση του Ισραήλ για εκεχειρία, προκαλώντας όπως αραβικά ΜΜΕ αναφέρουν την οργή και των Αράβων μεσολαβητών οι οποίοι την πιέζουν να αναθεωρήσει.
Έντονες είναι βέβαια και οι πιέσεις στο εσωτερικό του Ισραήλ, προς τον Βενιαμίν Νετανιάχου, ώστε να κάνει ότι είναι δυνατόν για τον τερματισμό του Πολέμου και κυρίως, την επιστροφή – εν ζωή – όσων ομήρων ζουν ακόμα. Με τη διαφορά ότι η χρονική στιγμή ευνοεί τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό μιας και εκείνος υπέβαλε πρόταση, την οποία μάλιστα οι Άραβες δείχνουν να θεωρούν ικανοποιητική και η Χαμάς την απέρριψε.
Συν τοις άλλοις, η στρατηγική Νετανιάχου πέτυχε παρά τις απώλειες και στις δύο πλευρές. Τόσο εκείνος όσο και οι Ισραηλινοί θυμούνται πως αν και σε πολύ μικρότερη κλίμακα αυτό που διεθνώς γίνεται σήμερα με το Ισραήλ είχε γίνει και στις μέρες του Αριέλ Σαρόν. Μερικά χρόνια μετά κανείς δεν το θυμόταν. Πόσω δε μάλλον σήμερα, στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της βραχύβιας προσοχής και μνήμης όταν, πια, δεν απαιτούνται χρόνια αλλά εβδομάδες ακόμα και μέρες και, τεράστια θέματα προσπερνιούνται απλά.
Στο Ισραήλ λίγοι το λένε δημόσια αλλά, κανείς δεν θέλει να σκέφτεται τι θα είχε γίνει εάν ο Νετανιάχου δεν επέμενε να κωφεύει στις εκκλήσεις για συμβιβασμό στα αρχικά στάδια του Πολέμου, αφήνοντας τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ σε θέση να χτυπούν το Ισραήλ σήμερα με πυραύλους. Το ότι, ειδικά η Χαμάς, ήταν εκείνη που απέρριψε όλες σχεδόν τις προτάσεις των μεσολαβητών, ήταν ένα έξτρα δώρο στην Ιερουσαλήμ.
Την ίδια ώρα, πολύ μεγαλύτερο για την ασφάλεια της χώρας είναι το κεφάλαιο του Ιράν. Οι άτσαλες κινήσεις του Ειδικού Απεσταλμένου των ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή Στίβεν Ουίτκοφ ο οποίος ολοφάνερα δεν μπόρεσε να χειριστεί τη διπλωματική δεινότητα της Τεχεράνης, οδήγησε σε άνωθεν διορθώσεις και στην επαναφορά του Απεσταλμένου στη γραμμή Τραμπ. Είναι όμως η ίδια γραμμή με εκείνην του Νετανιάχου;
Και εάν όχι πόσο διαφέρει;
Στο Ισραήλ εκτιμούν πως η ίδια ακριβώς δεν είναι, όμως οι διαφορές αν και ουσιαστικές είναι πολύ μικρότερες από όσο θα υπέθετε κανείς εξάγοντας συμπεράσματα από την ειδησεογραφία και μόνο. Ο Τραμπ φαίνεται πως προσπαθεί να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια, γνωρίζοντας ότι οι Ιρανοί δεν θα δεχθούν – άλλωστε το είπαν και χθες – να διακόψουν το πυρηνικό τους πρόγραμμα. Το Ισραήλ θέλει να διασφαλίσει ότι αυτό θα γίνει και μάλιστα άμεσα και αυτή είναι και η – ανομολόγητη έστω – ευχή όλων σχεδόν των κρατών της περιοχής τα οποία τρέμουν στην ιδέα ένα Ιράν υπό τους μουλάδες να αποκτήσει πυρηνικά όπλα.
Όλα όμως δείχνουν, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, ότι το παράθυρο ευκαιρίας για ανατροπή των μουλάδων και τερματισμό των πυρηνικών φιλοδοξιών του καθεστώτος στην Τεχεράνη δεν θα αφεθεί να κλείσει.
Δεν αποκλείεται καθόλου μάλιστα το Ισραήλ, εν γνώσει βέβαια των ΗΠΑ οι οποίες δημοσίως θα διαφωνήσουν αλλά θα καλύψουν την ασφάλειά του, να χτυπήσει μόνο του τα πυρηνικά του Ιράν. Και ίσως άμεσα.
Επιπρόσθετα δε, οι αντίπαλοι των Χούθι στην Υεμένη ετοιμάζουν μεγάλης κλίμακας επίθεση, με τη βοήθεια των ΗΠΑ, προκειμένου να τελειώνει και αυτή η ιστορία και να αποκοπεί και ο τελευταίος βραχίονας του άλλοτε Άξονα του Ιράν.
Στο τρίτο μέτωπο, το Λίβανο, τα πράγματα κινούνται κάπως καλύτερα με την κυβέρνηση Άουν να επιβάλλεται σιγά – σιγά στη χώρα τα δε απομεινάρια της Χεζμπολάχ να διευκολύνουν τη Βηρυτό με την αδιαλλαξία τους και τις ιαχές του τελευταίου εν ζωή – όπως φαίνεται όχι για πολύ ακόμη… – εκ των ηγετών της Ναΐμ Κασέμ. Την ώρα που ο στρατός του Λιβάνου κατέβαζε όλα τα σύμβολα της Χεζμπολάχ από τους δρόμους, μια κίνηση η οποία θα ήταν αδιανόητη μέχρι το περασμένο καλοκαίρι και την ιδιοφυή εκείνη επιχείρηση των Ισραηλινών με τους βομβητές την οποία ακολούθησαν επιθέσεις που διέλυσαν ουσιαστικά την οργάνωση και τα βαρέα της όπλα, ο Κασέμ, σε τόνους οι οποίοι προκαλούν γέλιο και όχι τρόμο πλέον στο Λίβανο, έλεγε πως κανείς δεν θα αφοπλίσει ποτέ τη Χεζμπολάχ. Εάν αυτό συνιστά υπογραφή της θανατικής καταδίκης της τρομοκρατικής οργάνωσης και του ιδίου ή όχι ακόμα, θα φανεί.
Απόψε λοιπόν όλοι περιμένουν τη ανακοίνωση του Νετανιάχου την ώρα που, ο Ισραηλινός Στρατός συνεχίζει τις επιχειρήσεις στη Γάζα, οι συνομιλίες για το θέμα συνεχίζονται και αυτές, όπως και οι συνομιλίες στη Ρώμη για το Ιράν και φυσικά οι επιχειρήσεις του Στρατού του Λιβάνου για έλεγχο της Χεζμπολάχ.
Τι άραγε έχει να πει ο Νετανιάχου που χρειαζόταν να προαναγγελθεί; Σε λίγο θα το ξέρουμε.
