Με εικόνες χρωμάτων, μουσικής, χορού και γέλιου, η γνωστή σκηνοθέτρια υπογράφει ένα αγαπημένο παραμύθι, στη Σκηνή 018 του ΘΟΚ.
–Τι σε έχει ελκύσει περισσότερο στο παραμύθι «Τα Καινούρια Ρούχα του Βασιλιά»; Καταρχάς μου αρέσουν πολύ τα παραμύθια, έχουν ένα τρόπο να μιλάνε για το δίκιο χωρίς να τραυματίζουν την ψυχή των παιδιών αλλά ούτε και τη δική μας, που πολλές φορές είναι σαν μικρού παιδιού. Δεν προβληματίζουν τα παραμύθια, ούτε διδάσκουν. Κατά τη γνώμη μου, φανερώνουν. Επίσης, τη φράση ο «Βασιλιάς είναι Γυμνός» τη χρησιμοποιώ συχνά. Ήρθε και με βρήκε σαν μια μεγάλη αλήθεια στην καρδιά.
–Πώς προσέγγισες τη μεταφορά ενός τόσο γνωστού παραμυθιού στη σκηνή; Τι καινούριο φέρνει η δική σου εκδοχή; Είναι μια ευκαιρία για ένα μεγάλο σόου. Όπως κατέληξε να είναι και ο κόσμος πια μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έχω κάνει το βασίλειο ολόκληρο σκλάβους της ύλης. Φίρμες. Όλα λαμπερά. Όλα λουσμένα με χρυσόσκονη και φως. Δεν ξέρω αν φέρνει κάτι καινούριο αυτό που κάνω. Γενικά δεν καινοτομώ στην τέχνη. Λέω απλώς μια ιστορία με τα δικά μου μάτια και αφήνω τη φαντασία μου ελεύθερη.
–Πώς θα συστήσεις εσύ τον γυμνό βασιλιά στα παιδιά; Με έναν τρόπο ασφαλή για τα παιδιά. Και μια έκπληξη!
–Ποια στοιχεία του έργου θέλησες να αναδείξεις ιδιαίτερα; Υπάρχει κάτι που επέλεξες να τονίσεις; Ήθελα να τονίσω τον υπερκαταναλωτισμό, το ό,τι γυαλίζει είναι χρυσός. Θέλω να τονίσω το πόσο σκλάβοι μπορούμε να γίνουμε σε ό,τι μας θαμπώνει. Τόνισα την ύλη πολύ συνειδητά. Την ανάγκη μας να είμαστε αρεστοί για να είμαστε και αποδεκτοί. Δηλαδή να συμφωνούμε με την εξουσία για να είμαστε κοντά της. Σ’ αυτό δώσαμε μεγάλη σημασία. Πολλές φορές να χάνουμε τον εαυτό μας για να γίνουμε ένα με την κεφαλή της εξουσίας. Να βλέπουμε πράγματα εκεί που δεν υπάρχουν μόνο και μόνο για να ανήκουμε στον κύκλο του κάθε βασιλιά. Έτσι χωρίς επιχειρήματα, απλώς αν ο Βασιλιάς λέει πως η θάλασσα είναι κόκκινη, είναι κόκκινη αν ο βασιλιάς πει πως βρέχει, βρέχει και ας έχει 40 βαθμούς και ο ουρανός είναι καταγάλανος.
–Το έργο μιλάει για την αλήθεια, το θάρρος και την κοινωνική υποκρισία. Πιστεύεις πως τα παιδιά έχουν σήμερα περισσότερο ή λιγότερο «θάρρος να πουν την αλήθεια», όπως το παιδί στο έργο; Ναι, γιατί τα παιδιά έχουν ακόμα την αθωότητα που έχουν τα ζώα. Πεινάνε θα πουν πεινώ, διψάνε θα πουν διψώ. Θα τους πάρεις το παιχνίδι και θα βάλουν τα κλάματα. Θα σου πουν θέλω αυτό το παιχνίδι και κλαίω γιατί μου το πήρες. Ο Κώστας με έσπρωξε. Αυτή η μπάλα είναι μαύρη. Θυμάμαι μια φορά το παιδί μιας φίλης μου γυρνάει στη μάνα του και λέει για μια κυρία που ήταν εκεί μαζί μας: μάμα κοίτα η γιαγιά. Και μας έδειξε μια κυρία στην ηλικία της μάνας μου. Γυρνάει αυτή και του λέει «όχι αγάπη μου εγώ δεν είμαι γιαγιά. Δεν είναι σωστό να λέει γιαγιά αλλά τον συγχωρώ γιατί είναι μικρός.» Δε λέω ίσως κάποιος το θεωρήσει και προσβλητικό. Αλλά το παιδί δεν το έκανε για να προσβάλει. Είδε τις ρυτίδες, τα έντονα άσπρα μαλλιά και είπε να μια γιαγιά. Σκεφτείτε λοιπόν να πρέπει εσύ ως μάνα μετά να πας να του πεις δεν είναι γιαγιά όποια έχει άσπρα μαλλιά και ρυτίδες. Δεν έχουν φίλτρα τα παιδιά. Θα φάνε ένα φαγητό που δεν τους αρέσει και θα πουν αυτό το φαγητό δεν μου αρέσει. Εμείς όχι. Πρώτα η αθωότητα. Το παιδί δεν έχει προλάβει να καλουπωθεί.
–Η μητρότητα φαντάζομαι έχει αλλάξει και τον τρόπο που βλέπεις το παιδί ως θεατή. Είσαι πιο συναισθηματικά συνδεδεμένη με το παιδικό κοινό πια; Πάντα ήμουν και πριν τη μητρότητα. Αλλά τώρα δίνω σημασία στα χρώματα. Τα ζητώ. Παντού θέλω μουσική. Χαμόγελα. Χορό! Θέλω να δει κάτι με πολλή φαντασία. Αυτό το «ουάου» που κάνουν τα παιδιά επειδή κουνάς μπροστά τους ένα πολύχρωμο στολίδι ή έναν κύβο του Ρούμπικ γεμάτο χρώματα. Θέλω να δώσω στα παιδιά άπειρες εικόνες χρωμάτων, μουσικής, χορού και γέλιου.
–Πώς πιστεύεις ότι το έργο αυτό συνομιλεί με τη σημερινή κοινωνία, την εποχή των fake news και των social media; Πώς μεταφράζεται δηλαδή το μήνυμα του έργου σε ένα παιδικό κοινό σήμερα; Το έργο παροτρύνει τα παιδιά να λένε την αλήθεια. Δεν τους κουνά το δάχτυλο. Φανερώνει όμως πως η αλήθεια ελευθερώνει. Ξυπνά. Βγάζει τους ανθρώπους από το άδικο και φωτίζει τα μάτια τους.
–Αν μπορούσες να πεις μία φράση σε έναν «σύγχρονο βασιλιά» που είναι γυμνός, ποια θα ήταν αυτή; Κάποια στιγμή θα δουν κι’ άλλοι τη γύμνια σου και η επανάσταση θα είναι μονόδρομος. Φυλάξου!
- Σκηνή 018, Τα καινούρια ρούχα του βασιλιά. Μία διασκευή του έργου του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν από τους Παρασκευά Καρασούλο και Νίκανδρο Σαββίδη. Σκηνοθεσία: Μαρίνα Βρόντη. Παίζουν: Δημήτρης Αντωνίου, Γρηγόρης Γεωργίου, Θανάσης Ιωάννου, Μυρτώ Κουγιάλη, Άρης Κυπριανού, Χαρά Λαμπή, Κύνθια Παυλίδου, Πολυξένη Σάββα, Βασίλης Χαραλάμπους. Παραστάσεις από 5 Οκτωβρίου και κάθε Κυριακή στις 10:30 π.μ. Κρατήσεις: Ταμείο Θεάτρου ΘΟΚ, τηλ. 77772717.
Ελεύθερα, 28/09/2025
