Μαυρίλα παντού. Στάχτη, αποκαΐδια και μια αποπνικτική μυρωδιά καμένου είναι το πρώτο πράγμα που αντικρίζει κανείς ανεβαίνοντας τον δρόμο από τον Καντού προς τις ορεινές κοινότητες της Λεμεσού. Σούνι, Ζανατζιά, Κυβίδες, Άγιος Αμβρόσιος, Λόφου, Μαλιά, Βουνί, Βάσα Κοιλανίου, Κοιλάνι, Άγιος Γεώργιος, Συλίκου, Κισσούσα, Ποταμιού, Άρσος, Όμοδος — ένας τόπος που άλλοτε ήταν γεμάτος ζωή, σήμερα μοιάζει σαν να έχει βυθιστεί σε μια ατελείωτη σιωπή και απώλεια.
Το τοπίο έχει μεταμορφωθεί σε ένα απέραντο γκρι. Το δάσος, τα δέντρα, άλλοτε περήφανα και καταπράσινα, στέκονται τώρα σαν σκελετωμένα κουφάρια. Όσο φτάνει το μάτι, η φύση έχει παραδοθεί στη φωτιά.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό καταστροφής, οι κάτοικοι των πυρόπληκτων περιοχών προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Με δάκρυα στα μάτια και βλέμμα γεμάτο απόγνωση, μετρούν τις πληγές τους. Χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, παλεύουν να σταθούν στα πόδια τους. Κι ενώ οι φλόγες έχουν κοπάσει, ο φόβος παραμένει. Όχι μόνο για το τι μπορεί να φέρει το αύριο, αλλά και για το σήμερα — για την πιθανότητα λεηλασιών.
Ένας κάτοικος του Σουνίου, ψυχικά φορτισμένος περιγράφει την κατάσταση στο philenews:
«Η Πυροσβεστική δεν πέρασε ποτέ από εδώ. Ούτε ένα όχημα. Ούτε της Πυροσβεστικής, ούτε του Τμήματος Δασών. Ήρθε μόνο ένα πυροσβεστικό του Δήμου και χάρη σε αυτό, και τον κ. Χριστάκη από το Κοινοτικό Συμβούλιο, που μας έσωσε τα σπίτια».
Με κραυγή αγωνίας συνεχίζεται να περιγράφει τα όσα βιώνει αυτός και δικοί του άνθρωποι. «Από χθες στις 5 το πρωί, σβήνω μόνος μου φωτιές. Έχω 30 πυροσβεστήρες που μου έφεραν. Η Πυροσβεστική δεν ήρθε ποτέ. Ακούμε ότι γίνονται κλοπές. Εγώ κοιμάμαι με το όπλο στο χέρι, βγάζω σκοπιά έξω από το μπαλκόνι μου. Ένα περιπολικό δεν πέρασε από εδώ χθες βράδυ».
Σημειώνει ότι το σπίτι του σώθηκε αλλά όχι τα υπόλοιπα. «Αν δεν ήμουν εδώ χθες που ξέσπασε ξανά φωτιά και να τη σβήσω, θα καίγονταν αυτά τα σπίτια εδώ. Οι μόνοι που είδαμε είναι εθελοντές. Υπήρξε άνθρωπος που ήρθε δέκα φορές. Από την Κυβερνητική Υπηρεσία δεν είδαμε κανέναν. Ούτε για νερό δεν έχουμε».
Το παράπονο δεν είναι μόνο για την απουσία, αλλά για την αδιαφορία. Οι φωνές των κατοίκων δεν ζητούν μόνο βοήθεια, αλλά και δικαίωση. Για τις χαμένες περιουσίες, για τον πόνο που δεν χωρά σε λόγια, για τα δέντρα που μεγάλωναν δεκαετίες και χάθηκαν σε λίγα λεπτά. Η επόμενη μέρα δύσκολη για όλους.
