Στη δωδέκατη συλλογή του, με τίτλο «Σωστό παιχνίδι», ο ποιητής μάς ταξιδεύει από τα λιβάδια της Ολλανδίας και το Μπουένος Άιρες ως τις πόρνες της Πενταδαχτύλου. Με λόγο συμπυκνωμένο, καθαρό και χωρίς γρίφους, μιλάει για τον θάνατο, τη φύση, τους επενδυτές που ξετρυπώνουν ευκαιρίες απ’ το ετοιμόρροπο πρόσωπο της πόλης, αλλά και την Παλαιστίνια μάνα που εναποθέτει το λείψανο του παιδιού της σ’ έναν κρατήρα του φεγγαριού.
–Μόλις κυκλοφόρησε η δωδέκατη ποιητική σας συλλογή. Τι σας κράτα σε ποιητική εγρήγορση; Πέρασαν 30 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου μου βιβλίου και ίσως θα ήταν καλά να περιέλθω σε ποιητική σιωπή. Όμως έχω μια τρέλα μέσα μου που δεν με αφήνει. Είμαι και από την φύση μου παρορμητικός. Καθώς η ζωή αλλάζει τόσο δραστικά, μου δίνει ερεθίσματα να συνεχίσω να γράφω. Τα πρώτα μου ποιήματα που δημοσίευα στον ημερήσιο Τύπο, συνήθως τα έβαζαν δίπλα από αγγελίες κηδειών. Τότε δεν μπορούσα να αντιληφθώ τόσο τη σχέση ποίησης και θανάτου.
–Είσαστε πολυταξιδεμένος. Οι περιπλανήσεις σας σε άλλους τόπους τροφοδοτούν την έμπνευσή σας; Τα ταξίδια εντείνουν το στοιχείο της αναζήτησης. Έρχεσαι σε επαφή με άλλους ανθρώπους, τόπους, γεύσεις, μυρωδιές. Συνειδητοποιείς ότι η διαφορετικότητα είναι αυτό που ομορφαίνει την ζωή. Βεβαία τα ταξίδια δεν σε κάνουν ευτυχισμένο. Λειτουργούν σαν ενέσιμο για την ζωή. Όταν επιλέγεις να γράψεις για έναν άλλο τόπο που τον γνωρίζεις ως ολιγοήμερος επισκέπτης, παίρνεις ένα ρίσκο, γιατί τα βιώματα και οι εικόνες δεν αποκλείεται να έχουν κάτι απατηλό.
–Τρία ποιήματα από την τελευταία συλλογή αναφέρονται στο Μπουένος Άιρες. Τι σας γοήτευσε εκεί; Είναι μια πόλη μαγική. Όχι λόγω των αξιοθέατων, αλλά κυρίως από το ταμπεραμέντο των ανθρώπων του. Το πάθος τους για ζωή, κι ας κάνουν τρεις και περισσότερες δουλειές για να ζήσουν. Η λατρεία τους για το τανγκό και το ποδόσφαιρο. Η συνύπαρξη ανθρώπων που έφτασαν εκεί από πολλές χώρες. Η πολυτάραχη ιστορία της πόλης. Η Εβίτα Περόν, ένα σύμβολο που ξεθώριασε στον χρόνο.
–Γιατί «οι νεκροί συνιστούν το πιο δραστικό αντίδοτο στη λήθη»; Η ζωή συνιστά ένα ταξίδι εξοικείωσης με τον θάνατο. Όπως γράφω σ’ ένα ποίημα, «κρεμόμαστε από μία κλωστή». Οι νεκροί πολλές φορές επιστρέφουν στο ποίημα ως επικίνδυνοι λεβέντες και μας βοηθούν να συνειδητοποιήσουμε πως η απλότητα είναι το πιο ουσιαστικό. Διασφαλίζουν τη συνέχεια. Χωρίς αυτούς δεν μπορούμε να ισορροπήσουμε στην «τσουλήθρα του χρόνου».
–Και στην προηγούμενη σας ποιητική συλλογή και σ’ αυτήν ψέγετε τις συμπεριφορές ποιητών. Στο ποίημα «Αντιφώνηση» γράφετε: «Αυτό το ανυπόφορο ΕΓΩ ξεφτά το ποίημα». Τι είναι αυτό που σας ενοχλεί; Αναγνωρίζω πως είναι οξύμωρο να γράφεις ποιήματα και να ειρωνεύεσαι ταυτόχρονα τους ποιητές. Το ερέθισμα γι’ αυτό προκύπτει κυρίως από τον προκλητικό τρόπο με τον οποίο κυνηγούν οι ποιητές την αιωνιότητα. Τα ατελείωτα βιογραφικά, οι βαρύγδουποι τόμοι στους οποίους περιλαμβάνουν κάθε δήλωση και γραφτό τους με QR code, και ατελείωτες φωτογραφίες για να λειτουργήσουν ως διαβατήρια για την αιωνιότητα. Είναι πραγματικά ευτράπελο να πιστεύουμε ότι υπάρχουν σήμερα εθνικοί ποιητές που κυνηγούν την πρωτοτυπία και τσεκάρουν όλα τα θέματα με απίστευτη ευκολία.
–Η ποίηση είναι μια μορφή αυτογνωσίας; Η πράξη της γραφής μοιάζει απλή μα δεν είναι. Υπεισέρχονται τόσα πολλά στο να νιώσεις την ανάγκη να εκφραστείς ποιητικά. Ακόμα και το ασυνείδητο παίζει τον ρόλο του. Με το ποίημα πολεμάς τους φόβους σου. Ελευθερώνεσαι. Επιχειρείς έναν διάλογο με τον άλλο μέσα από τον οποίο γνωρίζεις καλύτερα και τον εαυτό σου. Η πιο όμορφη στιγμή είναι αυτή που γράφεις το ποίημα. Το διαβάζεις και το ξαναδιαβάζεις. Περιέρχεσαι λόγω της έμπνευσης σε μια κατάσταση ευφορίας, ακόμα κι αν το θέμα του φέρει έντονα το τραγικό. Πολλές φορές βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου να γράψω ένα χαρούμενο ποίημα, αλλά μένω μετέωρος.
Εκδ. Μανδραγόρας
Σελ. 51
Τιμή €10,60
Ελεύθερα 7.9.2025
